พันธะร้ายแสนรัก

พันธะร้ายแสนรัก
"ผมมีคนรักอยู่แล้ว" คำพูดที่ทำให้เธอหัวร้อนขึ้นมาในทันที
"ว่ายังไงนะ"
"ผมบอกว่าผมเป็นคนรักอยู่แล้ว" ยิ่งเขายืนยันหนักแน่นว่าเขามีคนรักอยู่แล้วเธอไม่สนใจหรอกว่าคนรักของเขาจะผมสีทองหรือผมสีดำจะตรงหรือหยิกหย็อยแต่สิ่งที่เธอไม่พอใจเป็นอย่างมากคือเขาช่างกล้า กล้าที่จะสวมเขาให้เธอคงจะไปอยู่กินกันเป็นเวลาหลายปีจนมีลูก 2-3 คนแล้วมั้ง
"ถ้ามีแล้วก็ดีฉันจะได้ฟ้องหย่า"
"ถ้าคุณฟ้องหย่าก็ดีนะ เรื่องวุ่นวายจะได้จบ ๆ ไปสักที" เมื่อได้ยินเขาพูดแบบนั้นเธอก็นิ่งงันไปทันที หากว่าเธอฟ้องหย่าจริง ๆ ปัญหามันจะไม่จบเพียงแค่นั้นน่ะสิ เขาคงจะได้ไปเสวยสุขอย่างพอใจส่วนเธอก็ยังไม่ได้มีเหลนชายให้จิตรวิตรีแล้วห้างสรรพสินค้าล่ะคงจะต้องตกเป็นของลูกชายคนใหม่ของพ่อเธอเป็นแน่ ริมฝีปากอวบอิ่มนั้นเม้มเข้าหากันพลางครุ่นคิด
"ถ้าคุณอยากหย่าจริง ๆ ฉันก็บอกคุณไปแล้วว่าคุณควรที่จะให้ลูกชายกับฉันสักคน" คำพูดคำจาของเธอนั้นทำให้เขาต้องถอนหายใจยาวเธอเป็นผู้หญิงแบบไหนกันนะถึงได้พูดถึงเรื่องขึ้นเตียงกับผู้ชายไม่หยุดหย่อนทั้ง ๆ ที่เขากับเธอก็ไม่ได้สนิทกันด้วยซ้ำตั้งแต่จดทะเบียนสมรสจนถึงวันนี้ก็เพิ่งจะได้เห็นหน้าค่าตากันชัด ๆ ก็วันนี้นี่แหละ ทำไมตีรณาถึงไม่รู้จะอายบ้างนะที่จะชวนผู้ชายขึ้นเตียงชั่วโมงละ 2-3 ครั้งแบบนี้
ธมกรรู้สึกอึดอัดที่หญิงสาวเราจะจ้องมองหน้าเขาแล้วก็พูดถึงเรื่องการที่เขาจะต้องให้ลูกชายของเธอสักคน ชายหนุ่มลุกขึ้นแล้วเดินตรงไปที่ห้องนอนของตัวเองแต่แล้วเขาก็กลับนึกขึ้นได้และหันมาจ้องหน้าเธอ
"แต่ว่ามีห้องนอนอยู่แค่ห้องเดียวนะ" ตีรณาเดินมาชะโงกหน้าเข้าไปในห้องนอนแล้วหันมามองหน้าเขา และแล้วหญิงสาวก็หัวเราะขำออกมาด้วยท่าทางติดตลก
"ก็ดีสิ มีแค่ห้องเดียวจะได้ทำลูกกันทุกวัน" แววตาที่มาดมั่นของเธอนั้นทำให้เขาส่ายหน้าไปด้วยความเหนื่อยหน่ายใจไม่คิดเลยว่าผู้หญิงคนนี้จะคิดได้แค่สิ่งเดียวอยากจะทำลูกกับเขาอย่างนั้นเหรอเธอคงจะบ้าไปแล้วจริง ๆ
"ผมว่าคุณควรกลับไปอยู่ที่บ้าน"
"กลับไปอยู่ที่บ้านย่าฉันก็รู้น่ะสิว่าเราไม่ได้กินอยู่ด้วยกันจริง ๆ"
"แล้วเราเคยอยู่ด้วยกันจริง ๆ ตอนไหน"
"ก็ไม่เคยนะสิ นี่คุณย้ายกลับมาอยู่ที่นี่แล้วคุณก็ควรจะมีเวลาให้ฉันเราจะได้มีลูกกัน"
"คุณพร้อมแล้วเหรอที่จะเป็นแม่คน"