สามีของข้าเป็นบุรุษที่ร้ายกาจยิ่ง

คำโปรย

ชะตาชีวิตพลิกผันในชั่วข้ามคืน เมื่อตื่นมาอยู่ในร่างของคุณหนูตกอับ คิดว่าจะรอดพ้นจากเงื้อมมือของบุรุษร้ายกาจผู้นั้นไปได้ แต่ไฉนกลับต้องมาแต่งงานเพื่อเป็นตัวประกัน เพื่อความอยู่รอดนางจึงต้องทำทุกวิถีทาง
...............................................................
รถม้าวิ่งออกจากกุยเป้ยจู๋ได้ไม่นาน หม่าอวี้หลิงยังคงสับสนกับเหตุการณ์ที่นางกำลังเผชิญ ในตอนนี้ไม่มีผู้ใดสามารถอธิบายให้นางฟังได้ เนื่องจากทุกคนยังคงหวาดระแวงกับสิ่งที่ยังมาไม่ถึง
ย่ะ ย่ะ ย่ะ
เสียงฝีเท้าของม้าเร็วกำลังวิ่งตามมาอย่างไม่หยุดยั้ง เผิงหลี่จวินควบม้าตามมาด้วยความเร็ว แววตาสีนิลทอประกายเพลิงโทสะปะทุขึ้นในใจของเขา มือหนาจับสายบังเหียนจนสั่นระริก เผิงหลี่จวินควบม้าตามมาด้วยความเร็วที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน
“รถม้าอยู่เบื้องหน้าแล้วขอรับท่านข่าน”
ย่ะ ย่ะ ย่ะ
“เร็วเข้า จับตัวพวกตระกูลหม่ามาให้ได้ ไม่ว่าจะเป็นหรือตาย”
ย่ะ ย่ะ ย่ะ
รถม้าของตระกูลหม่าวิ่งมาได้ไม่นาน ก็ถูกล้อมวงจากม้าเร็วของเผิงหลี่จวิน
หยุดดด...
เผิงหลี่จวินควบม้ามาอยู่ตรงหน้าของหม่าหวังหย่ง ดวงตาคมเพ่งมองไปที่อีกฝ่ายที่อยู่ตรงหน้า แววตาสีนิลทอประกายหงุดหงิดขบกรามแน่นจนเป็นสันนูน
“หม่าหวังหย่ง ออกมาเผชิญหน้ากับข้า” เสียงเฉียบเอ่ยขึ้นท้าทายฝ่ายตรงข้าม หม่าหวังหย่งก้าวเดินออกมาจากรถม้าด้วยความหวาดหวั่น สองเท้าเหยียบย่ำไปบนพื้นดิน สองมือประสานกันคารวะอย่างนอบน้อม
“ข้าหม่าหวังหย่ง ขอคารวะเผิงหลี่จวิน”
“หึ! ข้าไม่นึกเลยว่าหม่าหวังหย่งผู้ยิ่งใหญ่ จะกลายเป็นคนไร้ญาติขาดมิตร ไร้ที่พักพิงจนต้องใช้ชีวิตหลบ ๆ ซ่อน ๆ หึ!” เผิงหลี่จวินคลี่ยิ้มเย้ยหยันทันที ที่เห็นสีหน้าของหม่าหวังหย่ง รอยยิ้มนั้นเต็มไปด้วยความท้าทายและดูแคลน
“ในเมื่อท่านเห็นข้าในสภาพเช่นนี้แล้ว ก็ปล่อยพวกเราไปเสียเถิด เรื่องที่แล้วมาอย่าได้ติดค้างกันอีกเลย”
“หึ! ฮ่า ฮ่า ฮ่า ท่านกำลังหลับฝันหรืออย่างไรกัน หม่าหวังหย่ง ชีวิตคนตายไปแล้วทั้งคน ท่านยังมีหน้ามากล่าวคำเช่นนี้ จิตใจของพวกท่านทำด้วยอะไรกัน ถึงได้ชั่วช้าอำมหิตเช่นนี้ น่าสะอิดสะเอียนยิ่งกว่ามูลสัตว์ที่เน่าเหม็นเสียอีก จนข้าอยากจะสำรอกออกมาเสียจริง” เผิงหลี่จวินแค่นหัวเราะดังลั่น
“ข้าไม่ได้หมายความเช่นนั้น ทุกสิ่งที่ท่านต้องการท่านก็ได้มันไปหมดแล้ว ท่านยังต้องการอะไรจากพวกเราอีก” หม่าหวังหย่งยังคงยืนคารวะอีกฝ่ายไม่ท้อถอย
“ส่งตัวหม่าลี่จ้งมาให้ข้า ข้าต้องการตัวของหม่าลี่จ้ง ผู้ใดคิดที่จะขัดขวางข้า ต้องตายสถานเดียว!” เสียงเฉียบเอ่ยขึ้นด้วยเพลิงโทสะ
“ข้าไม่รู้ว่าลี่จ้งอยู่ที่ใด”
“หึ! น่ารำคาญเสียจริง” เขาหลุดสบถ
“ข้าจะเอ่ยเป็นครั้งสุดท้าย ส่งตัวหม่าลี่จ้งมาให้ข้า” เผิงหลี่จวินเอ่ยเสียงเฉียบอีกครั้ง
“ขะ ข้าไม่รู้จริง ๆ ว่าบุตรชายข้าอยู่ที่ใด” หม่าหวังหย่งเอ่ยด้วยน้ำเสียงเว้าวอน
“เหตุใดจึงมัวแต่พูดเรื่องน่าเบื่อไม่ขาดปาก เฉิงเต๋อ! เอาตัวกลับไป” เผิงหลี่จวินหลุดสบถออกมาด้วยความรำคาญ สั่งให้บ่าวรับใช้คนสนิทนำตัวคนในตระกูลหม่ากับไปยังกุยเป้ยจู๋
“ได้โปรดปล่อยตัวภรรยาและบุตรสาวของข้าไปเถิด ถ้าท่านต้องการชีวิตแลกด้วยชีวิต ได้โปรดเอาชีวิตข้า” หม่าหวังหย่งประสานมือคารวะอย่างนอบน้อมเอ่ยด้วยแววตาเว้าวอน นั่งคุกเข่าลงบนพื้นดินก้มหน้าต่ำอย่างละอายใจ
“เผิงหลี่จวิน!” หม่าอวี้หลิงตวาดนามของบุรุษผู้นั้นดังลั่น
ดวงตาคมปรายตามองไปตามเส้นเสียงที่เข้ามาในโสตประสาท ร่างบอบบางหยัดกายยืนขึ้นเต็มความสูง พร้อมหันมาเผชิญหน้ากับบุรุษผู้นั้น
“หึ! นี่หรือบุตรสาวที่ท่านเอ่ยถึง เจ้ากล้ามากที่เอ่ยนามเต็มของข้า”
“มากกว่านี่ข้าก็กล้าทำ ปล่อยตัวบิดาและมารดาข้าไป ถ้าท่านต้องการชีวิตแลกด้วยชีวิต ได้โปรดเอาชีวิตข้าไปแทน ข้าจะทำทุกอย่างตามที่ท่านต้องการ”
“หึ! ฮ่า ฮ่า ฮ่า” เผิงหลี่จวินแค่นหัวเราะดังลั่น ร่างระหงกระโดดลงจากหลังม้าทันทีที่ได้เห็นสตรีผู้กล้าเช่นนาง เผิงหลี่จวินก้าวเดินเข้าไปเผชิญหน้ากับนางอย่างองอาจ
“สตรีที่ถูกคู่หมายตัดความสัมพันธ์เช่นเจ้า จะเอาอะไรมาต่อกรกับข้าเล่า” เขาคลี่ยิ้มเย้ยหยันทันทีที่เห็นสีหน้าของนาง รอยยิ้มนั้นเต็มไปด้วยความท้าทายและดูแคลน
“น่ารำคาญเสียจริง!” เขาสบถ แววตาสีนิลทอประกายหงุดหงิด ริมฝีปากหยักลึกเม้มแน่น
“ในเมื่อพวกเจ้าไม่ส่งหม่าลี่จ้งให้ข้า เช่นนั้นก็ย่อมได้ เฉิงเต๋อ! เอาตัวไป” เผิงหลี่จวินเอ่ยเสียงเฉียบ เขาตัดบทอย่างเย็นชา ก่อนจะก้าวผ่านไปโดยไม่ไยดี ร่างระหงกระโดดขึ้นบนหลังม้า ก่อนจะควบม้าออกไป คนในตระกูลหม่าถูกนำตัวกลับไปยังกุยเป้ยจู๋
จนกระทั่งถึงยามราตรี สายลมพัดผ่านจนหนาวเหน็บภายในกระโจมใหญ่ ร่างระหงยืนกอดอก สายตาคมวาวเพ่งมองไปที่ภาพวาดบนกระดาษแผ่นใหญ่ หญิงสาวในภาพวาดนั้นชะตาชีวิตของนางช่างอาภัพนัก
‘อิ๋งชุน! พี่จะตัดหัวของคนที่ทำร้ายชีวิตเจ้า มาก้มหัวต่อหน้าหลุมศพของเจ้าให้จงได้’
เสียงฝีเท้าวิ่งเข้ามาในกระโจมใหญ่
“ท่านข่าน ข้าน้อยนำตัวคนในตระกูลหม่ากลับมาแล้วขอรับ” บ่าวรับใช้คนสนิทเอ่ยจบประโยค ร่างระหงก็หมุนตัวกลับมาเผชิญหน้า
“เอาตัวเข้ามา” เผิงหลี่จวินเอ่ยเสียงเฉียบ
“ขอรับ” บ่าวรับใช้คนสนิทรับคำสั่งพลางหมุนตัวกลับออกไป ไม่นานบ่าวรับใช้คนสนิทของเผิงหลี่จวินก็กลับเข้าในกระโจม พร้อมกับคนในตระกูลหม่า
“ปล่อยข้า” ร่างบอบบางถูกชายฉกรรจ์ลากตัวเข้ามาในกระโจมใหญ่ พร้อมกลับผลักร่างบอบบางให้ล้มลงไปนั่งค้อมกายอยู่ที่พื้นพรม ข้างกายมีบิดาและมารดาพร้อมทั้งบ่าวรับใช้คนสนิท ทุกคนหวาดกลัวจนตัวสั่นระริก
ร่างระหงยืนอยู่เบื้องหน้าอย่างน่าเกรงขาม
“ตั้งแต่นี้ต่อไปคนในตระกูลหม่ามีฐานะเทียบเท่าบ่าวไพร่ ต้องคอยรับใช้ผู้ที่สูงศักดิ์กว่า ใช้แรงงานให้คุ้มค่ากับอาหารและที่พักพิง เรียกใช้ได้ทุกเมื่อ ข้าขอสั่งห้ามไม่อนุญาตให้สตรีผู้นี้เข้าใกล้คุณหนูถิงถิงเป็นอันขาด ไม่มีข้อยกเว้นชีวิตต้องแลกด้วยชีวิต ย้ายเรือนนอนไปอยู่ที่เรือนของบ่าวไพร่ ถ้าหากผู้ใดคิดหนี มีโทษสถานเดียวคือตาย! นี้คือคำสั่ง” เผิงหลี่จวินเอ่ยเสียงเฉียบ ก่อนจะก้าวผ่านไปโดยไม่ไยดี