สูตรรัก สูตรลับ ฉบับคลั่ง

ความปรารถนาที่เร่าร้อนเริ่มรุนแรงขึ้น แต่เธอกลับเอาแต่เย็นยาใส่เขา เขาหึงเขาหวงเธอจนแทบบ้า จากคนสุขุมนุ่มลึกกลายเป็นคนผีเข้าผีออกก็เพราะเธอ หรือว่าเธอกำลังปั่นหัวเขา หรือแท้ที่จริงเป็นเพราะสถานะที่ต่ำต้อยด้อยกว่าถึงเจียมเนื้อเจียมตัวอยู่ตลอดเวลา



ชายหนุ่มดื่มไวน์จนหมดขวดอยู่คนเดียวตั้งแต่หัวค่ำ เขาตัดสินใจเดินลงไปเคาะห้องนอนเธอทันที
"คุณกูร มีอะไรรึเปล่าคะ"
"ผมขอเข้าไปหน่อย" เธอสังเกตเห็นหน้าที่แดงก่ำกลิ่นแอลกอฮอล์เจือจางโชยเข้าจมูก
"คุณกูรดื่มมาเหรอคะ" ร่างสูงโปร่งเดินไปนั่งลงที่ปลายเตียง เจ้าของห้องได้แต่ยืนเก้ ๆ กัง ๆ ก่อนจะรีบหาเสื้อคลุมมาสวมทับชุดนอน
"คุณรังเกียจผมเรื่องอะไร"
"ชิตาเปล่ารังเกียจคุณกูรนะคะ"
"แล้วทำไมเอาแต่หลบหน้าผมล่ะ" เขาเงยหน้าจ้องตาเธอ
"ชิตาไม่ได้หลบหน้านะคะ ชิตาแค่"
"แค่อะไร" เธอกลัวว่าเธอจะหลงรักเขา เธอกับเขาเหมือนอยู่กันคนละโลก จะให้เธอทำยังไง
"ไม่มีอะไรหรอกค่ะ" ชายหนุ่มมองหญิงสาวตรงหน้าเริ่มเหนื่อยล้ากับการวิ่งไล่ตามความรู้สึกตัวเอง
แขนหนารวบเอวบางเข้ามากอดทันที ตากลมโตเบิกกว้างตกใจสุดขีด แม้เขาจะนั่งแต่ตัวเธอกลับเกือบเท่าเขาพอดี กลิ่นกายเธอหอมอ่อนละมุนทำเขาปั่นป่วนไปหมด ฐากูรลุกขึ้นก่อนจะใช้มือทั้งสองข้างประคองแก้มนิ่มไว้แล้วประทับจูบลงไปทันที
ริมฝีปากร้อนผ่าว แม้เขาจูบเธออยู่ในตอนนี้แต่ร่างกายและจิตใจกลับยังรู้สึกโหยหาไม่เติมเต็ม ราวกับต้องการจะกลืนกินอีกคนเข้าไป รชิตารู้สึกราวกับขาของตัวเองหายไป แขนกำยำอีกข้างรวบเอวบางแนบชิดติดลำตัวหนา เขาต้องการเธอเหลือเกิน ต่อจากนี้มันจะเป็นยังไงก็ช่าง เขารักเธอจนแทบจะเป็นบ้าอยู่แล้ว



"คุณกูร กลับห้องได้แล้วล่ะค่ะ"
เธอพูดเสร็จก็ลุกขึ้นหยิบเอาเสื้อคลุมมาสวบทับชุดนอนทันที เขาเห็นอีกคนทำเย็นชาใส่ก็รู้สึกโกรธอีกครั้ง มือหนาคว้าเสื้อยืดขึ้นมาสวมออกอาการฉุนเฉียว
"คุณไม่ชอบผม ทำไม่ไม่ปฏิเสธผมแต่แรก"
"แล้วคุณละคะ ทำแบบนี้เพราะอะไร เพราะเหงาหรือเพราะแฟนอยู่ไกล"
"นี่คุณเห็นผมเป็นคนยังไง" เขาจ้องหน้าเธอ
"งั้นที่คุณทำกับชิตาชิตารู้ค่ะ ว่าคุณเห็นชิตาเป็นคนยังไง" เธอจ้องตาเขานิ่งเช่นกัน
"ผมผมคิดว่าคุณจะมีความสุขไปกับผมซะอีก ถ้าคุณไม่เต็มใจก็บอกผมแต่แรกสิ"
คำพูดเขาทำอีกคนน้ำตาคลอทันที นี่เขาพูดแบบนี้ได้ยังไง เขาคิดแค่อยากมีความสุข อยากหาความสุขบนตัวเธอแค่นั้นก็จบเหรอ เขาเห็นเธอเป็นอะไร
แม้จะน้ำตาคลอ แต่เมื่อคิดอะไรได้เธอกลับไม่ยี่หระกับความรู้สึกหรือความต้องการของตัวเอง เขาเริ่มไม่เข้าใจสายตานั่น
หัวใจเธอแตกสลายไปนานแล้ว และก็คงไม่มีใครสนใจความรู้สึกของเธอจริง ๆ นักหรอก พ่อหนุ่มเศรษฐีนี่ก็คงเหมือนกัน คงอยากได้ใครก็ต้องได้
ตากลมโตจ้องหน้าเขานิ่งน้ำตาคลอ แต่ปากกลับเผยอยิ้มอย่างยอมจำนน เปลี่ยนเป็นเขาที่ใจหายอย่างบอกไม่ถูก
"งั้นเรามาต่อกันให้จบ ๆ ไปเลยดีมั๊ยคะ จะได้ไม่มีอะไรค้างคา"
แม้น้ำตาจะร่วงหล่น มือบางกลับถอดเสื้อคลุมออกก่อนจะเลื่อนสายเสื้อให้หลุดจากบ่า ผ้าไหมไหลลื่นร่วงไปกองกับพื้นทันที ตาคมตกตะลึงแค่ไหนคงไม่ต้องบอก
"ชิตา"
เปลี่ยนเป็นเขาที่ลนลานรีบลุกขึ้นดึงร่างเปลือยเปล่ามากอดไว้ทันที
"ทำไมละคะ จะได้กลับไปนอนซะที" ใจเขาหายไปหมดถึงขนาดขอบตาแดงระเรื่อขึ้นมา นี่เธอคิดอะไรของเธออยู่
"ผมขอโทษ"