ย้อนเวลามาเป็นสาวใช้ก้นครัวท่านแม่ทัพ

"แม่เฒ่า ทัพพีนี้ราคาเท่าใดกัน?"
เสียงของนางมิได้หวานเลื่อนลอย แต่กลับนุ่มละมุนราวกับสายลมฤดูใบไม้ผลิ แม่ค้าเงยหน้าขึ้นสบตานาง พลางยิ้มบาง ๆ มุมปาก ยากจะคาดเดาว่าเป็นมิตรหรือหยอกเย้า
"ราคาหรือ? ข้าจะมอบให้เจ้า...หากเจ้ายินดีรับโชคชะตาอันมิอาจหวนคืน"
จิ๋วอิงหัวเราะเบา ๆ ด้วยนึกว่าแม่ค้าผู้นี้คงหลงใหลในนิยายขายดีมากไป นางหยิบเหรียญเงินจากย่ามออกมา ก่อนเอื้อมมือแตะทัพพีทองคำ
ทว่าทันใดนั้น...สายลมก็เปลี่ยนทิศ เสียงรอบกายกลายเป็นเงียบงัน ทุกสิ่งหยุดนิ่ง เหมือนโลกทั้งใบถูกตรึงไว้ด้วยมนตรา
มือของจิ๋วอิงสัมผัสกับทองคำที่เย็นเฉียบ ราวกับมิใช่โลหะธรรมดา แต่เป็นสะพานเชื่อมระหว่างฟากฟ้ากับพิภพ
วินาทีนั้นเอง แสงทองพวยพุ่งออกจากทัพพีราวกับเปลวเพลิงแห่งสวรรค์กลืนร่างของจิ๋วอิงไปทั้งร่าง

เมื่อลืมตาขึ้นอีกครั้ง เสียงตะโกน เสียงกระทะกระทบไม้ เสียงน้ำเดือด และกลิ่นหอมของน้ำซุปเข้มข้นก็ประดังเข้ามา
"อิงเอ๋อร์! รีบมาหั่นผักเร็วเข้า! จะปล่อยให้แม่ครัวใหญ่นางยืนชี้หน้าด่าข้าอยู่ฝ่ายเดียวหรือไง!?"
หญิงสาวสะดุ้งเฮือก นางพบว่าตนเองอยู่ในครัวหลวงขนาดใหญ่ เตาไฟจำนวนสิบเตากำลังลุกโชน คนงานนับสิบขวักไขว่ไปมา และที่สำคัญ...มือตนถือทัพพีทองคำอันเดียวกับเมื่อครู่แน่นอยู่
แต่ทว่าชุดที่นางใส่บัดนี้ กลับไม่ใช่เสื้อโค้ทผ้าใบจากห้างสรรพสินค้าที่ไหน หากเป็นชุดสาวใช้ผ้าฝ้ายสีเทา เรียบง่าย ซอมซ่อ
ก่อนที่จิ๋วอิงจะได้เอ่ยสิ่งใด นางก็ถูกหญิงสาวอีกคนลากเข้าไปหน้าเขียงไม้ พร้อมยัดมีดสับผักใส่มือ

"เจ้าชื่ออิงเอ๋อร์! เป็นสาวใช้ในครัวก้นจวนแม่ทัพหลงอวิ๋นเข้าใจหรือไม่? อย่ามัวแต่มองฟ้าเจ้าจะถูกฟันมือเอา!"