เกิดใหม่อีกครา ข้าก็ยังหนีจากท่านตัวร้ายไม่พ้น

เกิดใหม่อีกครา ข้าก็ยังหนีจากท่านตัวร้ายไม่พ้น [เล่มเดียวจบ]

-----------------------------
เพราะมีใบหน้าคล้ายสตรีที่เขารัก ชาติก่อนนางจึงถูกเขาซื้อตัวมาเป็นภรรยา ทว่าชาติใหม่ใบหน้าของนางต่างจากสตรีผู้นั้นโดยสิ้นเชิง แต่ไฉนจึงถูกเขาหมายตาอีกเล่า?

-----------------------------
เซวียหรูเสวี่ยยังคงจำแววตาที่เขามองมาที่ตนได้เป็นอย่างดี แววตาคู่นั้นของเขาช่างเยือกเย็นราวกับก้อนน้ำแข็งแสดงออกอย่างชัดเจนว่าไร้เยื่อใยต่อนางมากเพียงใด จนอดยิ้มเยาะตนเองไม่ได้

นางเป็นภรรยาเขามานานถึง 10 ปี แม้ก่อนจะสิ้นใจเขาก็ยังไม่มีความเสียใจให้เห็น


สายตาของนางเริ่มเลือนลางขึ้นเรื่อย ๆ ยิ่งเห็นท่าทีเมินเฉย ก็รู้สึกเจ็บปวดหัวใจจนกระอักเลือดออกมาคำโต ขอบตาแดงก่ำ หยาดน้ำตาหยดแล้วหยดเล่าไหลลงมาเปื้อนแก้ม

นางไม่อยากยอมรับว่าตนเองรักเขา

ไม่อยากยอมรับว่าเสียใจเพราะเขา

และไม่อยากยอมรับว่านางเป็นได้เพียงตัวแทนของสตรีที่เขารักเท่านั้น


"ท่านโหว... ท่าน ท่านเคยชอบข้าบ้างหรือไม่"


ทั้งที่เขาย้ำแล้วย้ำอีกบอกสถานะของนางตั้งแต่แรกอย่างชัดเจนแล้วว่าเป็นได้แค่ตัวแทนของสตรีนามว่าเสี่ยวเยว่เท่านั้น

ทว่าลึก ๆ แล้วนางก็ยังหวัง

"ไม่!"

น้ำเสียงทุ้มต่ำดังออกมาเฉียบขาด ในน้ำเสียงไม่มีความลังเลแม้แต่น้อย

งั้นหรือ?

นางพยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้สุดความสามารถ ไม่ผิดจากที่คิด เขาไม่ได้ชอบนางสักนิดจริง ๆ


"ข้ากำลังจะตาย ท่าน...เสียใจสักนิดหรือไม่"


น้ำเสียงแหบแห้งสั่นเครือเอ่ยออกไปอย่างน่าสงสาร ทว่า...

"ไม่!"

เขาตอบทันทีจนหญิงสาวไม่ได้เตรียมใจ

นางกำลังจะตาย เขาไม่เสียใจสักนิดเลยหรือ

หากว่าไม่เสียใจ ใยถึงยืนอยู่ข้างเตียงนางทั้งที่ในห้องอบอวลไปด้วยกลิ่นยาในแบบที่เขาไม่ชอบได้นานหลายชั่วยามโดยที่ไม่ขยับไปไหน

เขาช่างมีความอดทนจนนางเผลอคิดเข้าข้างตนเอง

ความปรารถนาอันน้อยนิดของนางก็แค่หวังให้เขามองนางเป็นนางสักครั้ง ไม่ใช่มองนางเป็นผู้อื่น

พอแล้วล่ะ นางไม่ถามอะไรอีกแล้ว

ไม่ไหวแล้ว...

นางฝืนต่อไปไม่ไหวแล้ว

เปลือกตาของนางเริ่มหนักอึ้ง ทั่วทั้งร่างราวกับถูกแยกออกจากกัน ไร้ซึ่งความรู้สึก

มุมปากของนางยกโค้งขึ้นเล็กน้อยก่อนจะเอื้อนเอ่ยคำพูดสุดท้ายออกมา

"ลาก่อน"

ข้อมือเล็กทิ้งลงข้างลำตัว เปลือกตาปิดสนิท มุมปากประดับรอยยิ้มราวกับว่าอยากทิ้งภาพจำสุดท้ายอันงดงามไว้ให้เขา


ท่านโหว ในที่สุดชาตินี้ข้ากับท่านก็จบสิ้นกันเสียที


เมื่อร่างบางไร้ซึ่งลมหายใจ ร่างสูงใหญ่ก็ทรุดลงนั่งข้างเตียงสัมผัสข้อมือหญิงสาวเอาไว้แน่น บ่าวรับใช้ก้มหน้านิ่งไม่กล้าแม้แต่จะหายใจแรง

ไม่มีใครรู้ความคิดในใจของนายท่าน

รู้เพียงว่าต่อจากนี้ไม่มีนายหญิงผู้งดงามและจิตใจดีอีกแล้ว

บ่าวคนสนิทก้มหน้านิ่งพลางทอดถอนใจ

นายท่านลงมือแกะสลักป้ายหลุมศพนายหญิงด้วยตนเองแต่กลับไม่แสดงความเสียใจออกมาแม้แต่น้อย อันที่จริงตั้งแต่นายท่านและนายหญิงคนก่อนถูกคนลอบสังหารอย่างน่าอนาถ เขาก็ไม่เคยเห็นนายท่านร้องไห้อีกเลย