นกหลงฟ้าแต่ข้าหลงเธอ | 1990s

เธอต่อสู้กับลิขิตของฟากฟ้า จนได้แต่งงานกับพ่อหนุ่มคลั่งรัก และเมื่อโลกเสิร์ฟบททดสอบไม่หยุด พวกเขาจึงช่วยกันเขียนโลกในแบบที่ดีขึ้น แต่เขาดันทำผิดพลาดต่อเธอโดยที่ไม่ได้ตั้งใจ มหากาพย์ดัดนิสัยจึงเริ่มต้น...



"งั้นงั้น เดี๋ยวพี่ทำเอง กระทะอยู่ไหนนะที่รัก"
พูดยังไม่ทันจบ เขาก็เดินดุ่ม ๆ เข้าไปในครัว ยกหม้อใบใหญ่ขึ้นมาทันที ด้านล่างมีรอยไหม้เป็นคราบดำ ๆ คล้ายจะผ่านศึกหนักมาหลายมื้อ
ทิพย์ธารารีบเดินตามเข้าไป ก้าวเล็ก ๆ ของเธอเบียดขอบประตูไม้บานเก่า
"พี่เอก นั่นมันหม้อ"
"อ้าว" เขาหันกลับมา หน้าเหวอเล็กน้อย
"เริ่มเมาแล้วเพ้อนะเนี่ยพี่ มาพี่ ฉันทำให้ดีกว่า พี่ไปดูลูกให้ฉันหน่อยสิ"
เอกภพพยักหน้าเร็ว ๆ พร้อมกับทำมือเหมือนรับคำสั่ง
"ได้ ๆ เมฆาเอ้ย เป็นยังไงบ้างลูก คิดถึงพ่อหรือเปล่า" เอกภพพูดแกมตะโกน ขณะเดินกลับไปยังห้องนั่งเล่น มือหนึ่งเกาหลังคอ อีกมือล้วงกระเป๋ากางเกงหาอะไรไม่รู้ เจอก็ไม่เจอ
"มีอะไรกินแล้วสร่างเมาได้บ้างไหมนะ" เธอพึมพำเบา ๆ กับตัวเอง พลางขยับตัวไปทางตะกร้าผัก
"มะนาวสิวะ ตาแจ้งแม่งทุกคน"

.....

"พี่เอก กับข้าวได้แล้ว!" เธอส่งเสียงเรียกจากในครัว
"กินไข่ไปก่อนนะพี่ ดึกแล้ว ไข่เจียวทำง่ายที่สุดในตอนนี้เลย แต่พี่ก็ชอบไข่เจียวด้วยนิ่"
เอกภพนั่งลงที่โต๊ะอาหาร มองจานไข่เจียวตรงหน้าอย่างตื่นเต้น
"น่าอร่อยจัง" เขาพูด แล้วรีบตักไข่เข้าปากสองคำรวด
พรวด..! ไข่เจียวพุ่งออกจากปากเขา ร่วงกระจัดกระจายเต็มโต๊ะ น้ำลายเจิ่งเลอะขอบจาน เขารีบหยิบกระดาษเช็ดปากอย่างลนลาน
"สำลักหรอพี่"
"ชะ...ใช่ครับ พี่สำลัก...สงสัยจะกินเร็วไป" เขาตอบพลางพยักหน้าเร็ว ๆ หน้าตื่น ๆ มือหนึ่งปัดเศษไข่ออกจากเสื้อ
"กินดี ๆ สิพี่ เดี๋ยวก็ติดคอตายหรอก" เธอว่าเสียงเรียบ แต่หัวเราะคิกคักในลำคอ ขณะหยิบผ้ามาเช็ดโต๊ะ
เอกภพยังนั่งตัวแข็ง หันมองเธอแบบไม่กล้าสบตาตรง
"อร่อยไหมพี่เอก" เธอถามเสียงใส ขณะหย่อนผ้าผืนเปื้อนลงในตะกร้า
"อะอร่อยครับ" เขาตอบทันที เสียงแข็งนิด ๆ คล้ายรีบพูดก่อนเธอจะถามซ้ำ
เขาหยุดนิ่งไปอึดใจหนึ่ง แล้วพึมพำกับตัวเองเบา ๆ เหมือนลืมว่าเธอยังอยู่ในห้อง
"สงสัยกูจะเมา"
.....