ศิลาอย่าร้าย

เพราะอยากได้ของคืน เขาจึงต้องพาตัวเองเข้าไปใกล้เธอ แต่รู้ตัวอีกที กลายเป็นเอาใจลงไปเล่น...


"คุณต้องการอะไร" ดั่งมรกตถามอย่างกล้าๆ กลัวๆ


คนตรงหน้ากระตุกมุมปากยิ้มดูเจ้าเล่ห์ แม้เขาจะยังไม่เดินมาใกล้ แต่เท่าที่ประเมินด้วยสายตา ระยะห่างระหว่างเธอกับเขาตอนนี้ก็มีเพียงไม่กี่ก้าวของเขาเท่านั้น


"ถ้าฉันบอกว่าต้องการเงิน เธอจะมีให้ฉันรึเปล่า"


รอยยิ้มดูแคลนทำเธอกำหมัดแน่นจนสั่น ต้องเป็นคนเลือดเย็นขนาดไหนถึงได้กล้าทำกับคนไร้ทางสู้อย่างเธอถึงขนาดนี้ แถมเขายังรู้อยู่เต็มอกว่าเธอก็แค่คนดวงตกที่ดันเดินอยู่แถวนั้น ไม่ได้รู้อีโหน่อีเหน่หรือมีส่วนเกี่ยวข้องอะไรกับเรื่องของเขาเลยสักนิด


"หรือเธอคิดว่าฉันอยากได้ร่างกายของเธอ"


ไม่ทันตั้งตัว เขาก็ก้าวมาถึงตัวเธอเสียแล้ว


ดั่งมรกตรีบยกมือขึ้นจับข้อมือหนาเพื่อต้านแรงของอีกฝ่ายเอาไว้ ฝ่ามือของเขาเย็นเฉียบจนเธอขนลุกไปทั้งตัว แรงที่เขาบีบลงมาบนแก้มทำเธอเจ็บจนน้ำตาร่วงทันที แม้จะพยายามหันหน้าหนี แต่สุดท้ายความเจ็บปวดจากการต่อต้านก็ทำให้เธอต้องนั่งนิ่วหน้า


"เท่าที่เห็น ฉันว่าเธอไม่มีอะไรน่าสนใจ"


ตอนที่อ้อนวอนขอให้เขาไว้ชีวิตก็คิดว่ามันน่าอายแล้ว แต่ตอนที่เขาพูดจาดูถูกเธอ แถมยังยิ้มเหมือนเห็นว่ามันเป็นเรื่องสนุก ยิ่งทำให้เธอรู้สึกสมเพชตัวเองมากกว่าเดิมเสียอีก


กึก!


ฟันในปากกระทบกันดังกึกเมื่อเขาสะบัดใบหน้าของเธอออกจากมือ แล้วถอยกลับออกไปยืนข้างเตียง เธอเห็นเขาหยิบบางอย่างออกมาจากกระเป๋ากางเกง แต่เพิ่งรู้ว่ามันคือโทรศัพท์มือถือของเธอ ก็ตอนที่เขาโยนมันมาให้
ดั่งมรกตค่อยๆ หยิบมันขึ้นมาด้วยท่าทีกล้าๆ กลัวๆ ก่อนจะสะดุ้งสุดตัวเมื่อมันสั่นพร้อมกับแจ้งเตือนที่ปรากฏขึ้นบนหน้าจอ


"มะ หมายความว่ายังไง"


แม้จะมั่นใจว่าเงินจำนวนนั้นจะต้องเป็นของเขาแน่ๆ แต่เมื่อยิ่งมั่นใจ เธอกลับยิ่งรู้สึกสับสน ไม่รู้ว่าตกลงแล้วนี่คือเรื่องจริงหรือว่าเธอฝันไป


"ฉันเป็นคนรักษาคำพูด"


"แต่ว่า..."


"ไสหัวไปซะ"

---*---*---*---*---

เธอหนีออกมาทันที ทว่าจะหนีอย่างไรพ้นเมื่อเขายังเอาแต่ไล่ตามเธอ



"คุณตั้งใจใช่ไหม"


"เธอหมายถึงเรื่องอะไร ถ้าเรื่องกาแฟ ฉันก็ตั้งใจดื่มทุกเช้านั่นแหละ"



"ฉันหมายถึงเรื่องที่คุณเข้ามาบริหารที่นี่ต่างหาก ฉันไม่เชื่อเด็ดขาดว่ามันเป็นเรื่องบังเอิญ ทำไมเหรอคะ ฉันไปทำอะไรให้คุณเดือดเนื้อร้อนใจนักหนา เหยียบเท้าคุณสักครั้งก็ไม่เคย หรือเพราะคุณกลัวว่าฉันจะพูดเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวันก่อน ถ้าอย่างนั้นทำไมคุณไม่ฆ่าฉันไปเลยตั้งแต่คืนนั้นล่ะ"


ปัง!


กำปั้นหลุนๆ ที่เขาทุบลงบนโต๊ะทำเธอสะดุ้งตัวโยน อ้าปากงับลมไปเต็มคำ


"อย่าอวดดีให้มากนักดั่งมรกต" เสียงทุ้มๆ ของเขาสะกดให้เธอต้องสั่งให้ตัวเองยืนนิ่ง ทั้งที่ยิ่งพยายามยิ่งตัวสั่น


"ไหนๆ เธอก็ดื้อด้านมาขนาดนี้แล้วฉันจะบอกให้ก็แล้วกัน จำเอาไว้เลยนะว่าคนที่ฉันเกลียดที่สุดก็คือคนประเภทไม่สำนึกบุญคุณคน ฉันไม่ฆ่าเธอตั้งแต่คืนนั้นไม่ได้หมายความว่าจะยอมให้เธอมายืนด่าผมฉอดๆ แล้วที่สำคัญที่สุดเลยเนี่ยนะ มันไม่ได้หมายความว่าผมไม่อยากฆ่าเธอ"