ฤทธาเทฟา เล่ม 1 รสชาติแห่งสายสัมพันธ์

บทที่ 1 รสชาติแห่งสายสัมพันธ์

ลาโมแลคออกตามหาสิ่งของมีค่าในป่ามรณะ ได้รับบาดเจ็บหนักเฉียดตาย ทว่าเธอกลับรู้สึกตัวในอ้อมกอดน่าสะพรึง หรือควรจะบอกว่าแสนนุ่มนิ่มดีนะ


" การได้พบเธอ "
" คือปาฏิหาริย์อันเป็นที่สุด และไม่มีสิ่งใดเทียบ "
ยักษ์สาวชะงักค้างกับคำพูดชวนหวานชื่น
ทิวทัศน์พร่าเบลอ มีเพียงประกายฟ้าครามสะท้อนนัยน์อำไพทองคำ
ลาโมแลคปล่อยหางที่เคยประคองกาย ฝืนสภาพร่างกายก้าวเดิน เธอหันหลังเป็นฝ่ายยื่นมือหาเอฟราโก้ ใบหน้าระรื่นยิ้มสดใส ใต้ท้องทะเลจรัสแสง
หางส่ายไปมาไม่อาจควบคุม เปลือกตาปิดลง สยบระลอกคลื่นเขย่าหัวใจ เผยเพียงมุมปากยกขึ้น
ฝ่ามือเอื้อมลงตอบรับคำเชิญ นิ้วมือสอดผสานราวจะกลืนเป็นหนึ่ง และทั้งสองร่วมขับเคลื่อนโลกทั้งใบ
ข้ามผ่านพันธุ์ไม้นานาสีสัน เอฟราโก้จับจ้องเจ้าหิ่งห้อยตัวน้อยร่อนเร่ กะพริบแสงบนฝ่ามือ
แย้มยิ้มเคลิบเคลิ้ม
ห้วงใจลอยละลิ่วไปกับสายลมอ่อน กลิ่นบุปผาคลอเคลียท่วงทำนองรื่นรมย์
กลีบใบชูช่อสะพรั่งงามเป็นรองรอยยิ้มลาโมแลค
แม้ความเย็นยะเยือกลูบไล้ผิว กลับไม่อาจเทียบไออุ่นในฝ่ามือ แบ่งปันแก่กัน
หวังร่วมเคียงตราบนานผ่านห้วงกาล
ท่ามกลางพรมผกาแดงฉาน ลาโมแลคหยุดพัก ปล่อยมือจากเอฟราโก้ ร่างกายเคลื่อนไหว หมุนวนกางแขนสยายโอบรับโลก
ความเหนื่อยล้าล้มลงนอนบนมวลบุษบา เพียงชำเลืองราวขานเรียก เส้นผมสีเงินสัมผัสลงพื้นดิน
เอฟราโก้ร่วมเคียงบนพื้นมาลาหอมอบอวลอ่อนโยน ทุกภาพความทรงจำล้วนจดจำจารึกเพียงเธอ เก็บเอาทุก อย่างกอดไว้ภายใน ปรารถนาฝั่งไว้ชั่วนิรันดร