ของตายที่ตัวร้ายรัก

"หนูไม่หิวแล้วหรอ"
ภากรแกล้งทำเป็นไม่เห็นท่าทางกระวนกระวายก่อนหน้านี้ของ'อีหนู'ส่วนตัว เขาอยากรู้เหมือนกันว่าปลายสายจะหน้าด้านโทรอยู่แบบนั้นได้สักกี่สายกัน สามหรือสี่
"เอ่อ... มันตื้อๆน่ะค่ะ สงสัยกินเทมปุระเยอะไป"
หญิงสาวหมายถึงซูชิกุ้งเทมปุระที่ตัวเองยัดเข้าปากไปด้วยความหิวกว่าห้าชิ้นติดๆกัน มาตอนนี้เลยรู้สึกเหมือนติดคอขึ้นมาเมื่อเจอสายตาหวานเจือรอยยิ้มน้อยๆที่ดูปกติจนเกินไป เขาไม่ได้รักเธอ อันนั้นเอวารินรู้ แต่นั่นไม่ได้หมายถึงเขาจะไม่หวงเมื่อรู้สึกเหมือนมีคนมายุ่งย่ามกับของที่ตัวเองยังถือกรรมสิทธิ์ครอบครองแบบชั่วคราวอยู่
"งั้นกินนี่สิ ไม่แข็ง คาวนิดเดียว นุ่มๆลื่นปาก หนูกลืนลงท้องคำเดียวไปเลยก็ได้ครับ"
สาบานว่าเขาหมายถึงเนื้อปลา... เอวารินแทบสำลักเมื่อได้ยิน นึกภาพ'อาหารพิเศษ'ที่เพิ่งกลืนลงคอไปก่อนหน้านี้ไม่ถึงชั่วโมงก่อนแล้วยิ่งนั่งไม่ติด
"เอ่อ หนูขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะคะ หนูอิ่มแล้วคุณไม่ต้องตักอะไรให้แล้วนะ"เสียงหวานใสรีบพูดราวกับว่ากลัวอีกฝ่ายจะบังคับให้กินอะไรแปลกๆอีก
"อะไรกัน กินแค่นั้นก็อิ่มแล้วหรือ"
ใบหน้าหวานเกินชายเปื้อนรอยยิ้ม นัยน์ตาพราวก็คล้ายจะยิ้มแกมหยอกและเธอรู้ดีว่าภากรไม่ได้หมายถึงอาหารธรรมดาตรงหน้านี้แน่ๆ คนร้ายกาจ! เขาจะทำเหมือนทุกที่คือเตียงนอนบนตึกชั้นสองในห้องส่วนตัวแบบนี้ไม่ได้นะ นี่มันร้านอาหารญี่ปุ่นกลางห้างดังที่มีผู้คนพลุกพล่าน คิดได้แบบนั้นร่างเพรียวบางจึงส่งค้อนให้พร้อมสะบัดก้นใส่หนีไปตั้งหลักในห้องน้ำก่อน หูได้ยินเสียงอีกฝ่ายหัวเราะหึๆอยู่ในลำคออย่างพอใจที่ได้แกล้งก็เลยยิ่งนึกเจ็บใจ ปากอิ่มเม้มคว่ำ เธอแพ้เขาทุกทีสิน่า!


*** เรื่องนี้เป็นเรื่องของคุณหนึ่ง ภากร เพื่อนพระเอกจากแพ้แล้วพาลค่ะ