ซู่หมิง ชะตานี้ข้าขอเปลี่ยน

ซู่หมิง..หนุ่มไทยผู้มีเสี้ยวจีนอยู่เล็กน้อย ดันบังเอิญได้รับจดหมายซึ่งเป็นมรดกตกทอดจากประเทศจีน เขาจึงไปดูและพบว่ามันเป็นจวนเก่าหลังหนึ่งที่ดูคุ้นเคย จนสิ่งลี้ลับบางอย่างฉุดเขาให้เข้าไปในห่วงของอดีต
------------------------
"โอ๊ย~ ฆ่าฉันให้ตายเสียยังดีกว่า"

เสียงลากยาวทำให้หลงเทียนเฉิงที่นั่งจดจ่ออยู่กับกองฎีกาต้องละสายตาไปมองอย่างหมดคำจะกล่าว

"เจ้าเลิกร้องโหยหวนเสียที มันเหมือนไอ้ด่างออกลูก"

ไป๋ซู่หมิงชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะทำหน้าทะเล้นแล้วหันมาเอ่ยแซว "โอ้โห ฝ่าบาทอย่าเอาตนเองมาเปรียบเทียบกับกระหม่อมสิพ่ะย่ะค่ะ"

"เจ้าจะบอกว่าข้าเป็นไอ้ด่างงั้นรึ"

"หื๊อ กระหม่อมมิกล้าจะเปรียบเทียบฝ่าบาทกับไอ้ด่างหรอกพ่ะย่ะค่ะ เปรียบเทียบไปก็สงสารไอ้ด่างเสียเปล่า ๆ"

"เจ้าไก่น้อย เจ้าอยากเจ็บตัวงั้นรึ"

"อื้อ~ กระหม่อมทำงานเสร็จแล้ว ขอตัวไปนอนกอดน้องเน่าก่อนนะพ่ะย่ะค่ะ" ร่างสูงเดินขึ้นเตียงไปโดยไม่สนใจสีหน้าขึงขังของหลงเทียนเฉิง ก่อนจะดึงหมอนข้างกลิ่นตุ ๆ มานอนกอดแนบแน่นอย่างมีความสุข

"รอให้ข้าได้ร่างกลับคืนมาก่อนเถอะ ตอนนั้นข้าจะเอาคืนเจ้า" หลงเทียนเฉิงตะโกนไล่หลังแล้วเดินขึ้นไปนอนบนเตียงกว้างด้วยอีกคน พร้อมยกเท้าถีบไปที่ก้นของร่างสูงที่นอนหันหลังให้อย่างหมั่นไส้

"งืม ๆ อย่าดื้อ" ไป๋ซู่หมิงละเมอด้วยน้ำเสียงงัวเงีย ก่อนจะหันหลังกลับมา...แล้วก็กอดร่างบางของหลงเทียนเฉิงไว้ในอ้อมแขน

"ไป๋ซู่หมิงปล่อยข้านะ"

หลงเทียนเฉิงดิ้นขลุกขลักแต่ก็ไม่สามารถหลุดออกจากอ้อมกอดแกร่งได้เลย เขาถอนหายใจอย่างเอือมระอา สุดท้ายจึงได้แต่จำใจโดนเจ้าไก่น้อยกอดแล้วหลับไปอีกคน

...ผู้ที่ใช้ IOS ซื้อผ่านหน้าเว็บไซต์หรือผ่านเมพคอยน์ แอนดรอยด์ จะได้ราคาถูกกว่าผ่านแอพค่ะ...