ภายใต้ฟ้าเดียวกัน

ภายใต้ฟ้าเดียวกัน คือเรื่องราวของมิตรภาพที่ถักทอขึ้นท่ามกลางความต่าง

ภัทร และ อัฟฟาน สองเพื่อนแท้ผู้มีเส้นทางชีวิตและความเชื่อที่แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง แต่กลับผูกพันกันอย่างแยกไม่ออก

ร่วมเดินทางไปกับพวกเขา เพื่อค้นพบความหมายของความเข้าใจ การยอมรับ และพลังแห่งความหวัง ที่จะนำพาสองชีวิตนี้ไปสู่สันติภาพอันงดงาม เพราะไม่ว่าจะมองฟ้าจากมุมไหน เราทุกคนต่างอยู่ภายใต้ผืนฟ้าเดียวกันเสมอ
+++

พักเที่ยงวันนั้น อากาศร้อนอบอ้าว ผมเดินหลบออกมาเล่นบาสเกตบอลคนเดียวที่สนามหลังโรงเรียน ไม่มีใครอยู่ที่นั่น มีเพียงห่วงเหล็กเก่า ที่ขึ้นสนิม กับลูกบาสเกตบอลสีส้มในมือ โยนขึ้นไป กระดอนลงพื้น เด้งกลับมา มันคือสิ่งเดียวที่ผมพอจะทำได้ในตอนที่ยังไม่รู้จักใคร ผมได้ยินเสียงฝีเท้าดังเข้ามาใกล้ ผมหันไปมอง เห็นเด็กผู้ชายคนหนึ่งยืนมองอยู่ เขาผิวคล้ำ หน้าคม จมูกโด่ง ผมหยักศกเล็กน้อย สวมเสื้อแขนยาวสีขาวคลุมถึงข้อมือแม้ในวันที่อากาศร้อนจัด เขายิ้มให้แล้วเดินเข้ามาใกล้ ยื่นมือออกมาทักทาย

“เราอัฟฟาน ม.๖/๓ แล้วนายล่ะ?”

“ภัทร ม.๖/๑ เพิ่งย้ายมากลางเทอม”

“ใกล้จะจบแล้ว แต่เราเพิ่งจะเริ่มรู้จักกัน ขอเล่นด้วยคนได้ไหม?”

น้ำเสียงของเขาสุภาพนุ่มนวล

“อืม ได้สิ”

+++

“เฮ้ย! ไอ้เด็กใหม่”

หนึ่งในนั้นเอ่ยขึ้น เสียงห้าวและเต็มไปด้วยอำนาจ ผมชะงักฝีเท้า หัวใจเต้นรัว ไม่รู้จะทำอย่างไร

“ได้ข่าวว่าแกสนิทกับไอ้อัฟฟานนี่?”

อีกคนเสริม พร้อมกับก้าวเข้ามาใกล้ขึ้น ผมพยายามกลืนน้ำลายลงคอ

“อืม…ครับ”

“พวกฉันไม่ชอบหน้ามัน! แล้วแกก็ไม่ควรไปคบกับมันด้วย”

นักเรียนคนแรกพูดจบก็ผลักไหล่ผมอย่างแรงจนผมเซถลาไปชนผนัง แรงกระแทกทำให้ความเจ็บแล่นไปทั่วบ่า แต่ความเจ็บปวดนั้นยังน้อยกว่าความกลัวที่เกาะกุมอยู่ในใจ

“หึ! เป็นเด็กใหม่แล้วคิดว่าใหญ่รึไง”

อีกคนพุ่งเข้ามาหมายจะชก ผมหลับตาปี๋ เตรียมรับแรงกระแทก แต่แล้วหมัดนั้นกลับหยุดค้างกลางอากาศ เสียงทุ้มต่ำแต่หนักแน่นดังขึ้นจากด้านหลัง

“หยุดเดี๋ยวนี้!”

ผมลืมตาขึ้นช้าๆ ภาพที่เห็นคือแผ่นหลังของอัฟฟาน เขามายืนบังผมไว้ตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ สายตาของเขาเปลี่ยนไปจากอัฟฟานที่เคยยิ้มแย้ม เข้มแข็ง ดุดัน และเต็มไปด้วยความโกรธแค้นที่ไม่เคยเห็นมาก่อน นักเรียนทั้งสามคนชะงักงันเมื่อเห็นอัฟฟาน พวกเขารู้ดีว่าอัฟฟานไม่ใช่คนที่จะยอมใคร

“พวกแกกำลังทำอะไรวะ”

อัฟฟานถามเสียงต่ำ คำพูดแต่ละคำเปี่ยมไปด้วยพลังที่ทำให้คนตรงหน้าตัวสั่น นักเรียนคนแรกกลืนน้ำลาย

“ไม่ได้ทำอะไร ก็แค่อบรมเด็กใหม่นิดหน่อย”

เขาพูดเสียงสั่น อัฟฟานไม่ตอบ แต่ก้าวเท้าเข้าหาช้าๆ ทีละก้าว ทีละก้าว แรงกดดันจากเขามหาศาลจนทำให้นักเรียนเหล่านั้นต้องถอยหลังไปเองโดยไม่รู้ตัว

“แก…แกจะทำอะไร”