บ่วงรักร้ายแม่ทัพพยัคฆ์

บุรุษที่นางจำใจวิวาห์ด้วยในฐานะ 'ผู้มีพระคุณ' แท้จริงแล้วคือ 'อสูรร้าย' ที่ทำลายชีวิตนางจนไม่เหลือชิ้นดี!

ชีวิตของนางพลิกผันในชั่วข้ามคืน เมื่อตระกูลถูกกล่าวหาว่าเป็นกบฏ ทางรอดเดียวคือการแต่งงานกับเขา แม่ทัพใหญ่ผู้เย็นชาและน่าเกรงขาม

ทว่าชีวิตในฐานะฮูหยินเอกกลับไม่ต่างอะไรจากนกน้อยในกรงทองที่ถูกพันธนาการด้วยโซ่ตรวนแห่งความเจ็บปวด เมื่อความจริงอันโหดร้ายปรากฏว่าเขาคือผู้อยู่เบื้องหลังโศกนาฏกรรมทั้งหมด ทางรอดเดียวที่เหลืออยู่คือ "การหนี"

---

เกาชิงอวิ๋นมุ่งตรงไปยังห้องนอนที่เคยเป็นดั่งกรงทองของนาง ห้องที่เต็มไปด้วยความทรงจำอันเลวร้ายและคราบน้ำตา แต่แทนที่นางจะทรุดกายนั่งลงบนเตียงอย่างเช่นทุกครั้ง นางกลับเดินตรงไปยังตู้เสื้อผ้า คว้าผ้าห่มผืนหนาและหมอนใบหนึ่งออกมาถือไว้ในอ้อมแขน การกระทำของนางเด็ดเดี่ยวและแน่วแน่ ปราศจากความลังเลหรือหวาดหวั่นเช่นที่เคยเป็น

ต้วนอี้หรานที่เดินตามเข้ามาในห้อง เห็นการกระทำอันแปลกประหลาดของนางก็ขมวดคิ้วเข้าหากันด้วยความไม่พอใจระคนสงสัย

"เจ้าจะทำอะไรของเจ้า เกาชิงอวิ๋น!" เขาเอ่ยถามเสียงเข้ม แฝงไว้ด้วยอำนาจที่คุ้นเคย

เกาชิงอวิ๋นหยุดชะงักเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงเรียกชื่อเต็มยศของนาง แต่ก็ยังคงไม่หันมาสบตากับเขาโดยตรง นางมองไปยังผนังห้องที่ว่างเปล่า ก่อนจะเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบ ปราศจากอารมณ์ความรู้สึกใดๆ ทั้งสิ้น ราวกับกำลังพูดถึงเรื่องดินฟ้าอากาศทั่วไป

"ข้าคิดว่า... นับจากนี้ไป เราสองคนควรจะแยกเรือนกันพักผ่อนจะดีกว่าเจ้าค่ะ" คำลงท้ายเจ้าค่ะที่นางใช้นั้นฟังดูห่างเหินและเย็นชาจนบาดลึกเข้าไปในความรู้สึกของเขาอย่างประหลาด มันเป็นการประกาศเจตนารมณ์อย่างชัดเจนว่านางไม่ต้องการจะอยู่ร่วมห้องกับเขาอีกต่อไป

ต้วนอี้หรานมองตามร่างของเกาชิงอวิ๋นที่หอบผ้าห่มและหมอนเดินตรงไปยังประตูห้องด้วยแววตาที่แข็งกร้าวขึ้นอย่างเห็นได้ชัด คำพูดของนางที่ขอแยกเรือนกันนอนนั้นราวกับน้ำมันที่ราดลงบนกองไฟแห่งความไม่พอใจที่คุกรุ่นอยู่ในอกเขา

"เจ้าคิดจะทำอะไรตามอำเภอใจอีกแล้วรึ เกาชิงอวิ๋น!" น้ำเสียงของเขาต่ำและเต็มไปด้วยอำนาจคุกคาม "ข้าไม่อนุญาต!"

เขาก้าวพรวดเดียวเข้ามาขวางทางนางไว้ มือใหญ่หยาบกร้านข้างหนึ่งคว้าหมับเข้าที่ต้นแขนของนางอย่างแรง บีบแน่นจนกระดูกแทบจะแหลกละเอียด

"เจ้าจะไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น! ห้องของเจ้าคือที่นี่! เตียงของเจ้าก็คือเตียงของข้า!"