นายมาลินทร์

เสียงหวีดลมเหนือยอดไม้สูงชะลูดกรีดผ่านทุ่งหญ้ารกร้างในยามค่ำคืน เดือนเสี้ยวบนฟ้ากระจ่างลอยนิ่งราวกับจ้องมองลงมายังบ้านไม้เก่าหลังหนึ่งที่ตั้งอยู่เงียบงันริมทางลูกรังสายเล็ก เรือนทรงไทยที่ถูกทิ้งร้างราวกับไม่มีใครกล้าเฉียดเข้าใกล้มานานหลายสิบปี

เรือนไม้ยกใต้ถุนสูง ทรงเก่าแก่ที่เคยงดงามในอดีต บัดนี้กลับคล้ายถูกย้อมด้วยเงามืด เสาไม้สักดำกรอบ ราวกับซึมซับความทุกข์ระทมของใครบางคนไว้ไม่มีวันเลือน

เสียงลมหวิวคล้ายเสียงร่ำไห้… ดังกระซิบมาตามช่องลมไม้ฉลุ

“ออกไป… ออกไปให้พ้น…”

เสียงนั้นเบาราวกระซิบ แต่ดังก้องในใจของเด็กทารกที่ยังไม่รู้ความ เด็กที่ชื่อว่า มาลี หรือชื่อเต็มที่ติดในใบเกิดว่า นายมาลินทร์

ย้อนไปเมื่อยี่สิบปีก่อน ที่หมู่บ้านริมครอง

“ลูกเอ็งมันจะอยู่ไม่ได้… ถ้ายังอยู่ที่นี่มันจะต้องตาย”

เสียงของ นายบุญส่ง หมอธรรมสูงวัยประจำหมู่บ้านดังขึ้นหน้ากระดานหมากผี มือเหี่ยวย่นขยับลูกปัดในขันน้ำมนต์ เสียงกระดิ่งแผ่วเบาดังคลอเหมือนเสียงจากอีกโลก

“ถ้าเอ็งยังรักลูก เอ็งต้องพาเด็กนี่ออกจากหมู่บ้าน… เปลี่ยนชื่อเสียใหม่ ตั้งชื่อให้เป็นหญิง เพื่อออกจากเคล็ด อย่าให้วิญญาณมันจับได้ว่าเป็นผู้ชาย ไม่งั้นมันจะเอาไปแทน!”

“แทนใคร?” กุหลาบ มารดาของทารกน้อยถามเสียงสั่น

หมอธรรมไม่ตอบ แต่เพียงหลับตาลง พลันมีลมเย็นวูบผ่านร่างทุกคนในศาลาไม้เก่า

“ออกไป... แล้วอย่ากลับมา ถ้าไม่อยากเห็นลูกตายก่อนอายุยี่สิบห้า…”

กุหลาบพามาลินทร์ออกจากหมู่บ้านในปีนั้น ด้วยหัวใจอ่อนล้าและหวาดหวั่น และไม่เคยเล่าเรื่องนี้ให้ใครฟังอีกเลย

หลายปีผ่านไป ทุกอย่างเหมือนเงียบหายไม่มีอะไรเกิดขึ้น จนกระทั่งในวันหนึ่ง ที่ มาลินทร์ ในวัยนักศึกษาปีสามเดินกลับเข้ามาในพื้นที่ต้องห้าม… โดยไม่รู้ชะตากรรมที่รออยู่

เรือนของยายทวดอ่อน ที่มรดกและกับดักได้เริ่มต้น

บ้านเรือนไทยหลังนั้นตั้งอยู่ไม่ไกลจากมหาวิทยาลัยของมาลินทร์ ทั้งที่อายุเกินห้าสิบปี แต่กลับสง่างามราวเพิ่งสร้างเสร็จ เสาไม้ยืนต้นเหมือนลมหายใจของใครบางคนยังคงซ่อนอยู่ในนั้น

“บ้านยายอ่อนนี่แหละลูก ได้ข่าวว่าสมัยก่อนสวยมาก มีคนมาขอซื้อตั้งหลายเจ้า ยายไม่ขายหรอกหวงนัก...” กุหลาบพูดพลางมองรอบเรือนไม้สักทองอย่างภาคภูมิใจ

แต่มาลินทร์กลับรู้สึกวาบเย็นที่ต้นคอ เขาหันขวับทันที

บนชั้นบนของเรือน เขาเห็น ผู้หญิงในชุดไทยโบราณยืนอยู่ริมหน้าต่าง ร่างนั้นซีดเผือด และดวงตาจ้องมาที่เขาอย่างไม่กระพริบ

“แม่... ที่บ้านนี้มีคนอยู่ก่อนแล้วเหรอ?”

“หืม? ใคร? แม่เพิ่งไขกุญแจเข้ามาเมื่อกี้นี่!”

เสียงเปิดหน้าต่างดัง แอ๊ด… ไม่มีใครอยู่ตรงนั้นแล้ว

และนั่นคือคืนแรกที่ มาลินทร์ ฝันเห็นเลือด เลือดที่ไหลเปื้อนบันไดบ้าน เสียงผู้หญิงหัวเราะในความมืด เสียงปลายเล็บขูดพื้นไม้ และเสียงกระซิบกระเส่า…

“เจ้ากลับมาแล้วหรือแม่บัว..”

รุ่งเช้า มาลินทร์ตื่นขึ้นพร้อมรอยข่วนบนต้นแขน และกลิ่นดอกจำปาที่หอมเอียนลอยอบอวลไปทั่วห้อง ทั้งที่ไม่มีต้นจำปาสักต้นในบริเวณบ้านเลย…

และนั่นคือจุดเริ่มต้นของคำสาป และความตายที่รออยู่

ชีวิตของมาลินทร์เปลี่ยนไปนับแต่นั้น เขามักเห็นเงาคนเดินผ่านกระจก มีเสียงเคาะห้องในยามดึก และฝันถึงหญิงสาวคนเดิมซ้ำแล้วซ้ำเล่า ราวกับเธอจำเขาได้จากอดีตชาติ

เธอคือใคร?

อะไรทำให้เขาต้องชดใช้สิ่งที่ไม่ได้จำ?

ในวันที่ความหวาดกลัวกลืนกินสติ เขาก็ได้พบกับ ป่า รุ่นพี่ปีสี่ เด็กหนุ่มผู้มีดวงตาแน่วแน่และรอยสักยันต์เต็มแผ่นหลัง

“ถ้าแกยังไม่อยากตายก่อนอายุยี่สิบห้า ก็ต้องฟังฉัน…”

“ผีที่ตามแกมันไม่ใช่ผีธรรมดา แต่มันคือ เจ้าของเรือนพิลาสลักษณ์ …ที่รอเอาวิญญาณของคนทรยศคืนทุกภพทุกชาติ”