เด็กหญิงเคว้งคว้าง

ทันทีที่ข่าวดีถูกส่งถึง ฟาเดียก็ผลิยิ้มแรกออกมาให้เห็น โลกสว่างไสวและสดชื่นเฉกเช่นยามเช้าที่มรสุมหม่นมัวเพิ่งพ้นผ่าน เสียงเด็กหญิงเจื้อยแจ้วราวนกน้อยขับลำนำ ความหน่วงหนักที่ข้ามผ่านถูกเล่าเหมือนเรื่องราวผจญภัยสนุกสนาน ระหว่างนั้นฟาเดียได้คุยกับพ่อเป็นระยะ แม้ห่างหายเนิ่นนาน แต่สัมพันธ์สายเลือดไม่ยากเกินผสานสนิท ช่องว่างถูกถมเต็มกลมกลืนเพียงชั่วทักทายไม่กี่คำ
ใกล้ถึงวันนัด นิสานั่งมองเด็กหญิงเก็บสัมภาระส่วนตัวเพียงน้อยนิดลงเป้ที่เธอยกให้ ช่างต่างกับฟาเดียที่รับตัวมาจากโรงพยาบาลอย่างคนละคน ใบหน้าเปื้อนยิ้ม พูดคุยอารมณ์ดีตลอดเวลา บอกเล่าความฝันหลายอย่างที่กำลังก่อร่างเป็นความจริง อยากจัดห้องนอนสวย ๆ อยากกลับไปโรงเรียนอีกครั้ง เธอสัญญาว่าปิดเทอมจะกลับมาเยี่ยมพี่นิสา