ณ ที่ซึ่งเงาหายใจ

ณ ที่ซึ่งเงาหายใจ

ในยุคที่ 'ผ้ายันต์' ถูกอัปโหลดเป็นไฟล์ดิจิทัล...
เมื่อ 'ร่างทรง' ให้คำปรึกษาทางธุรกิจในห้องแอร์เย็นเยียบ...
และ 'บุญ' สามารถสั่งสมออนไลน์ได้ง่ายดายกว่าอาหารเดลิเวอรี่...

คุณเคยหยุดฟัง 'เสียงกระซิบ' จากเงามืดที่ซ่อนอยู่ในมุมเมืองบ้างไหม?

ธีรชาติ โล่ ขอเชิญคุณก้าวเข้าสู่ 12 เรื่องสั้นสั่นประสาท ที่จะพาคุณไปสำรวจรอยต่ออันเปราะบางระหว่างศรัทธากับความสิ้นหวัง เทคโนโลยีกับไสยเวท และมโนธรรมกับความเฉยชาที่กัดกินจิตใจ

ณ ทางสามแพร่งในซอยตัน ที่ซึ่งทุกการตัดสินใจ...มีราคาที่ต้องจ่ายในความมืด
ณ ห้องแอร์ของร่างทรง ที่ซึ่งเสียงกระซิบจากองค์เทพ อาจเป็นเพียงภาพสะท้อนจากรอยร้าวในวิญญาณ
ณ บทสวดก่อนนอนของคนนอนไม่หลับ ที่คลื่นความถี่แห่งการเยียวยา อาจปลดปล่อย 'บางสิ่ง' ที่น่าสะพรึงกลัวยิ่งกว่าความโดดเดี่ยว
นี่คือเรื่องเล่าจากสถานที่ซึ่งเทคโนโลยีและความเชื่อเก่าแก่หายใจรดต้นคอกัน... สถานที่ซึ่งเงาในใจคนน่ากลัวกว่าภูตผีตนไหน

แล้วคุณล่ะ... ในมุมมืดของคุณ มีเงาอะไรซ่อนอยู่?
กล้าพอไหม ที่จะหยุด...และรับฟัง

. . . <บางตอน> . . .

ความมืดก่อนรุ่งสางยังคงเป็นเนื้อเดียวกับความเหนียวหนืดของอากาศธาตุ มันหนักอึ้งราวผืนผ้าขี้ริ้วชุ่มน้ำมันเครื่องเก่าและคราบเขม่าชีวิต ถูกโยนทิ้งทับถมร่างผ่ายผอมของเอก เขาไม่ได้ลืมตาขึ้นรับรู้มันเป็นสิ่งแรกในแต่ละวัน เพราะมันดำรงอยู่เช่นนั้นเสมอมา ทุกลมหายใจเข้าออกคือการสูดรับกลิ่นอับชื้นอันเป็นเอกลักษณ์ของปูนเก่า ไม้ผุ และไอระเหยของความจนตรอกที่หมักหมมค้างเติ่งในอากาศห้องเช่าสี่เหลี่ยมแคบนี้ ยาวนานจนเขาลืมเลือนว่ามันเริ่มต้นเมื่อใด

ผนังห้องทั้งสี่ด้าน เปื้อนคราบน้ำซึมเป็นวงด่างดวงคล้ายแผนที่โบราณของดินแดนไร้ชื่อ ดูเหมือนจะขยับเบียดชิดเข้ามาใกล้ขึ้นทุกคืน ทีละกระผีก ทีละกระผีก บางครา เอกรู้สึกว่าผนังเหล่านั้นกำลังกระซิบถ้อยคำโบราณที่ฟังไม่ศัพท์ เป็นเสียงเสียดสีอันแผ่วเบาของความสิ้นหวังที่กัดกินเนื้อปูน และดูดกลืนจิตวิญญาณของผู้อยู่อาศัยทีละน้อย เขาสัมผัสได้ถึง "เงา" ของมัน เงาที่มองไม่เห็นด้วยตาเปล่า แต่รู้สึกได้ด้วยความหนักอึ้งในอก ราวกับมีมวลสารละเอียดแต่หนักหน่วงกดทับอยู่ เงาของความอับจนที่ก่อตัวขึ้นจากไอความทุกข์ มันเลื้อยคลาน ปกคลุม และในบางขณะที่เงียบงันที่สุด คล้ายจะกระซิบกระซาบถึงความพ่ายแพ้ที่ไม่อาจหลีกเลี่ยง เงาที่บางครั้งก็ดูเหมือนจะจับตัวเป็นรูปร่าง คล้ายมือที่มองไม่เห็น กำลังลูบไล้ผนังห้องอย่างเชื่องช้า สัญญาณแห่งการคุกคามที่คืบคลานเข้ามาในทุกขณะ

เสียงไอแห้งโหยและขาดห้วงเป็นระยะของแม่ดังลอดมาจากมุมห้องที่กั้นไว้ด้วยม่านผ้าป่านสีมอซอเก่าคร่ำคร่าจนแทบจะโปร่งแสง เสียงนั้นเป็นส่วนหนึ่งของกิจวัตรยามเช้ามืดที่คุ้นชิน พอ ๆ กับเสียงจิ้งจกไม่กี่ตัวที่ยังคงหลงเหลือความหาญกล้าทักทายกันบนเพดานห้องที่เต็มไปด้วยหยากไย่ หรือเสียงฝีเท้าเล็ก ๆ ของมุสิกที่วิ่งพล่านสอดส่ายอยู่หลังตู้ไม้ผุพังโย้เย้ใบนั้นที่มุมห้อง

เอกพลิกตัวอย่างเชื่องช้าและระมัดระวังที่สุด พยายามไม่ให้เตียงไม้เก่าที่รองรับร่างผ่ายผอมจนซี่โครงนับได้ทุกซี่ของเขาส่งเสียงเอี๊ยดอ๊าดอันน่ารำคาญ รบกวนการพักผ่อนอันเปราะบางของแม่มากไปกว่าที่เป็นอยู่ แสงสลัวขุ่นมัวจากหลอดไฟนีออนดวงเล็กนอกหน้าต่างบานเกล็ดซึ่งปิดไม่เคยสนิทดี ส่องลอดผ่านช่องว่างแคบ ๆ ที่ผุกร่อนเข้ามา เผยให้เห็นละอองฝุ่นนับล้านที่ลอยคว้างอยู่ในอากาศธาตุอันหนักอึ้งและเย็นเยียบนั้น พวกมันระยิบระยับวูบวาบชั่วครู่ยามต้องแสงไฟ ก่อนจะเลือนหายไปในเงาครึ้มของห้องเช่าอีกครั้งอย่างไร้ร่องรอย

เขาทอดสายตาอ่อนล้าไปยังร่างแม่ที่นอนขดบนเสื่อเก่าซีดจาง ในความเงียบสงัดยามดึก บางครั้งเอกรู้สึกราวกับเห็นไอหมอกจาง ๆ ที่เข้มข้นและจับต้องได้มากขึ้น มันลอยวนอยู่รอบกายแม่ รูปร่างคล้ายควันดำที่หนักหน่วง และมีไอเย็นยะเยือกแผ่ออกมาจนเขาสัมผัสได้ถึงความชื้นเหนอะหนะในอากาศรอบตัว มันแทรกซึมเข้าไปในเนื้อไม้ผุ ๆ และปูนเก่า ๆ ส่งกลิ่นอับชื้นของความเสื่อมสลาย ในบางขณะที่จิตใจอ่อนล้าถึงขีดสุด เขาเห็นมันก่อรูปเป็นใบหน้าบิดเบี้ยว ดวงตาที่กลวงโบ๋ของมันคล้ายจะจ้องมองมาจากมุมมืดของห้อง เป็นภาพที่เอกพยายามปัดเป่า แต่มันก็วนเวียนกลับมาในห้วงคำนึงเสมอ ไอหมอกนั้นดูเหมือนจะกระซิบถึงความเปราะบางของชีวิต และความตายที่คืบคลานเข้ามาอย่างเงียบงัน
.
.
.