ที่ผ่านมาไม่เคยรัก

"เราแค่สนุกกันเท่านั้นไม่ใช่เหรอ คุณเป็นคนอ้.าขายอมผมเองนี่ ทำไมถึงคิดว่าตัวเองไม่คู่ควรกับผม ทั้งที่คุณก็น่าจะรู้ตัวเองว่าคุณไม่เคยคู่ควรกับผมมาตั้งแต่แรก จะมาโหยหาความสัมพันธ์อะไรจากผม"



"พวกหนูเป็นลูกพ่อ...เป็นลูกของพ่อจริง ๆ"
            น้ำเสียงสั่นเครือของรัชชานนท์เอ่ยขึ้น ขณะโอบกอดเจ้าขุน เจ้าเอย และเจ้าขาไว้แน่นในอ้อมแขน ความอบอุ่นที่ไม่เคยสัมผัสมาก่อนเอ่อล้นอยู่ในอก แต่ความเจ็บปวดก็กรีดลึกไปถึงขั้วหัวใจเช่นกัน
            ร่างสูงเม้มริมฝีปากแน่น เมื่อคิดถึงทุกสิ่งที่พลาดไป เขาไม่ได้อยู่ในวันแรกที่เจ้าตัวเล็กลืมตาดูโลก ไม่เคยได้อุ้มพวกเขาตอนยังเป็นทารก ไม่ได้อยู่ตรงนั้นในวันที่พวกหนูหัดเดิน หรือแม้แต่เปลี่ยนผ้าอ้อมสักครั้ง
            น้ำตาแห่งความสุขและความเสียใจไหลรินลงบนใบหน้าคม ความจริงที่จันทร์เจ้าปิดบังเอาไว้ทำให้เขาเจ็บปวดจนแทบหายใจไม่ออก
            เธอซ่อนลูก ๆ ของเขาเพราะอยากลงโทษใช่ไหม...
            ถ้านั่นคือเจตนาของเธอ...เธอทำสำเร็จแล้ว
            "พ่อขอโทษจริง ๆ นะลูก..." เสียงทุ้มเอ่ยอย่างสำนึกผิด ขณะใช้มือลูบศีรษะเล็ก ๆ ของเจ้าขุนกับเจ้าเอย "พ่อไม่รู้เลย พ่อขอโทษที่ไม่ได้อยู่ข้าง ๆ พวกลูกมาหลายปีเลย"
            หยาดน้ำตายังคงร่วงลงมาอย่างไม่อาจห้ามได้ ดวงตาที่เคยแข็งกร้าวยามนี้ฉาบเคลือบไปด้วยความอ่อนแอ จ้องมองแฝดพี่ทั้งสองอีกครั้ง ความรู้สึกท่วมท้นที่อัดแน่นอยู่ในใจยังคงไม่จางหาย

            นิ้วเล็ก ๆ ของเจ้าขาแตะลงบนแก้มของเขาแผ่วเบา ก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงใสซื่อ "อย่าร้องไห้นะคะพ่อจ๋า! หรือว่า...มีใครรังแกพ่อจ๋า ไม่ต้องห่วงน้าค้า เจ้าขากับพี่เจ้าขุนแล้วก็พี่เจ้าเอยจะปกป้องพ่อจ๋าเอง!"