หากจุดธูปหอมบูชาผู้ใดได้ ผู้ที่ข้าปรารถนาบูชามีเพียงท่าน

เขาคือพ่อม่ายผู้มั่งคั่งเบื้องหลังฉาวโฉ่
นางคือคุณหนูผู้สูงศักดิ์ที่ตกอับไร้ที่พึ่ง
เมื่อคำครหาหนักกว่าสายฝน
ดอกรักจะผลิบานท่ามกลางดินโคลนอย่างไร


"เจ้าไม่กลัวหรือ"
นางยิ้มอ่อนโยน "ความกลัวผ่านมาแล้ว ที่เหลือไม่นับเป็นอะไร"
ไม่อาจพูดเรื่องที่เขาช่วยชีวิตนางไว้ ไม่อยากให้เขาคิดว่านางอยากฝากชีวิตกับเขาจนกลายเป็นภาระ เพียงแต่แอบหวังลึกๆ ว่า หากกิจการเขาไปได้ดีในเมืองหลวง หากเขาถูกตาต้องใจคุณหนูสักคนแล้วต้องการหย่าขาดจากนางจริงๆ...คงไม่ถึงกับต้องฆ่าแกง แค่ปล่อยนางไปเงียบๆ หรือหากเหลือไมตรีอยู่บ้างก็อาจมอบเงินให้นางซักก้อนไปตั้งต้น
นางจะเปิดร้านปักผ้าเล็กๆ ในเมืองทุรกันดารที่ห่างไกล อาศัยในเมืองที่ไม่มีผู้ใดรู้จัก หากวันนั้นมีจริง นางจะได้ไม่ต้องก้มหัวอย่างเจียมตัว ไม่ต้องคอยอ่านสีหน้าใคร สามารถแหงนมองฟ้าอย่างภาคภูมิ
"ซูหว่านเอ๋อร์"
นางเงยหน้ากะทันหัน...เมื่อครู่ใจลอยไปถึงไหนต่อไหน
"อยู่กับพี่...เจ้าไม่ต้องกลัวอีกแล้ว"