ด้วยรักแสนจะร้าย

"แพงทำข้าวเย็นเอาไว้ให้แล้ว ถ้าพี่กรหิวก็เอาออกมาอุ่นทานนะคะ ส่วนนี่แพงคืนให้ค่ะ"
หญิงสาวพูดพร้อมๆ กับส่งคืนสร้อยข้อมือที่เขาซื้อให้ในวันเกิดคืนไป ต่อให้จะเสียใจที่สุดท้ายเธอทำให้เขารัก และมองกันในฐานะผู้หญิงคนหนึ่งไม่ได้ แต่หญิงสาวก็ไม่คิดที่จะกลืนคำพูดของตัวเอง ในเมื่อเธอได้ลองพยายามแล้วแต่ผลที่ได้มันไม่เป็นอย่างที่ฝันไว้ เธอก็ต้องปล่อยมือ คืนอิสระให้แก่เขา ทำเหมือนอย่างที่เคยได้ให้คำมั่นสัญญาเอาไว้ในตอนแรก
"ยังไม่ครบกำหนดที่คุยกันเอาไว้เลย เธอจะยอมแพ้แล้ว" เป็นเสียงเข้มที่เอ่ยขึ้นมาบ้าง แต่กว่าเขาจะหาเสียงของตัวเองพบนั้น เวลาก็ขาดหายไปเกือบๆ สามนาทีเห็นจะได้
"ค่ะ ต่อให้วันนี้หรืออีกหนึ่งเดือนข้างหน้า แพงว่าคำตอบของพี่ก็คงไม่ต่างไปจากนี้เท่าไหร่ แพงพอแล้วดีกว่าค่ะ" เธอตอบพร้อมๆ กับย้ำกับเขาด้วยสายตา ให้เอื้อมมือมารับของที่เขาเคยให้กลับคืนไปเสียที เพื่อที่เธอจะได้ไปจากที่นี่
จะไม่อยู่รบกวนจิตใจของเขาอีกแล้ว
"ฉันไม่ใช่คนชอบทวงของคืน ให้ไปแล้วก็ถือว่าจบกัน ถ้าเธอไม่อยากได้ก็ทิ้งไป!" ความหงุดหงิดทำให้เขาพูดโดยไม่คิด แต่แทนที่จะโกรธ คนตรงหน้ากลับเอาแต่ยิ้มให้กันอยู่ได้
ซึ่งมันเป็นรอยยิ้มเศร้าๆ ที่ทำให้เขาหงุดหงิดแทบบ้า!
"ค่ะ ถ้างั้นแพงไปนะคะ ขอบคุณสำหรับทุกอย่าง แล้วก็ต้องขอโทษด้วยที่ทำให้ชีวิตพี่ต้องวุ่นวายเพราะแพง" แต่จากนี้เธอจะไม่ทำตัวงี่เง่าแบบนั้นอีกแล้ว ตลอดเวลาสามเดือนเต็มที่ได้อยู่กับเขาก็ถือเสียว่าเธอได้พยายามสุดความสามารถแล้ว และในเมื่อคำตอบของเขายังคงเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน มันก็ถึงเวลาแล้วจริงๆ ที่เธอต้องตัดใจ และไม่ควรฝืนตัวเองไปมากกว่านี้ เพราะสุดท้ายแล้วคนที่ต้องเจ็บเพราะไม่สมหวังกับความรัก ก็คงหนีไม่พ้นตัวของเธออยู่ดี
"แล้วนี่จะไปอยู่ที่ไหน!" ที่ถามเพราะเขายังห่วงอยู่ กลัวว่าไอ้เวรนั่นมันจะเข้ามาวุ่นวาย ซึ่งหากมีโอกาสมันทำแน่นอน
อย่างน้อยถ้าจะไปจากกัน เขาก็อยากมั่นใจว่าเธอจะปลอดภัย
"ระหว่างหาที่พักใหม่ ก็คงอาศัยอยู่กับเพื่อนไปก่อนค่ะ" เพราะไอ้สารเลวนั่นยังไม่ยอมรามือไปง่ายๆ มันยังคงไปดักรอเธออยู่ตลอด และการจะกลับไปอยู่ห้องเดิมนั้นมันคงไม่ใช่ความคิดที่ดีสักเท่าไหร่ กระทั่งส่งข้อความไปหาเพื่อน อีกฝ่ายก็บอกให้เธอไปอยู่ด้วย จนกว่าสถานการณ์ต่างๆ จะดีขึ้น
"ความจริงแล้วเธออยู่ที่นี่จนกว่าจะหาที่พักใหม่ก็ได้ ฉันก็ไม่ได้คิดจะไล่เธอออกไปไหนเมื่อไหร่" ถึงเขาจะพูดแบบนั้นก็เถอะ แต่เธอคงรับความหวังดีนี้ของเขาไว้ไม่ได้อยู่ดี
กว่าจะทำใจเอ่ยลาเขาได้ เธอเสียน้ำตาไปตั้งเท่าไหร่ จะมาเปลี่ยนใจง่ายๆ แค่เพราะเขาแสดงความห่วงใยก็คงไม่ดี
ไม่ดีทั้งตัวเธอเอง และเขา!
"ไม่รบกวนดีกว่าค่ะ" เออดี เมื่อก่อนบทอยากจะย้ายเข้ามาอยู่ก็มามันแบบดื้อๆ ทีตอนนี้ล่ะนึกอยากจะเกรงใจกันขึ้นมาเสียอย่างนั้น แล้วถามว่าเขาต้องง้อไหม ก็คงไม่จำเป็น!
ในเมื่อเขาให้โอกาสเธอได้คิดทบทวนแล้ว แต่เธอก็ยังเลือกที่จะไปอยู่ดี เขาก็คงทำอะไรไม่ได้ นอกจากปล่อยเธอไป
แต่หากไปแล้ว ก็อย่าคิดว่าจะมีโอกาสได้กลับเข้ามาในชีวิตของเขาอีกเป็นหนที่สอง อย่างที่บอกว่าเขาไม่เคยให้โอกาสใครซ้ำ จบแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน เขาจะได้ได้อิสรภาพกลับคืนมา จากนี้จะไปสนุกกับใครคนไหนก็ทำได้อย่างเต็มที่!
"ตามใจเธอ!" แม้จะไม่รู้ว่าเขาไม่พอใจอะไรแต่เธอก็เลือกที่จะไม่ถาม สิ่งเดียวที่อยากทำตอนนี้คือจบทุกสิ่งให้ไว
"แพงไปนะคะ" เมื่อเขาไม่ได้ตอบอะไรกลับมา จึงเป็นเธอที่ต้องเข้าใจด้วยตัวเอง ว่าเขาไม่ได้คิดที่จะรั้งกันเอาไว้
ซึ่งเธอ..ก็ไม่ได้คาดหวังว่าเขาจะทำเรื่องแบบนั้นอยู่แล้ว