สตรีงามผู้นี้คือหญิงอ้วนลูกสาม (เล่ม2)

คำโปรย
..........
จ้าวซูลี่ ดาราสาวในปี2025 เธอผู้มีปนเรื่องพ่อ แต่กลับต้องทะลุมิติไปในปี1640 และมีลูกสาม ซ้ำยังต้องมีสามีนอกใจพาอนุภรรยาที่เป็นน้องสาวแท้ๆของเธอเข้ามาอยู่ในบ้าน เช่นนี้เธอจะก้าวข้ามปมนี้ไปได้หรือไม่..
.............
เนื้อหาข้างใน
...........
"ท่านพ่อขอรับ ข้าดีใจจังที่เห็นท่านพ่อ" ห่าวรันเอ่ยขึ้นพร้อมทั้งเข้าไปกอดเอวหนาของท่านพ่อไว้
ห่าวชวนดันลูกๆ ของจากการเกาะกุม พร้อมคำรามเสียงไม่พอใจว่า "พวกเจ้าอย่ามาเรียกข้าว่าพ่อเวลาอยู่ต่อหน้าคนอื่น"
"ทำไมหรือเจ้าค่ะ" ซูฉีถามและพยายามเข้าไปกอดท่านพ่อ แต่ก็ถูกท่านพ่อดันไว้
"ไม่ต้องถาม ข้าขอห้ามพวกเจ้า ต่อไปนี้เจอข้าที่ไหนก็อย่าทักทายและเรียกข้าว่าพ่อ เข้าใจไหม" ห่าวชวนผลักลูกสาวคนเล็กให้ออกไปไกลๆ
"ข้าไม่เข้าใจ ทำไมถึงเรียกท่านพ่อไม่ได้ละเจ้าคะ"
ซูฉีเอ่ยพึมพำปนเสียงร้องไห้ ยามถูกผลักจนเซเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของพี่ชายคนรอง
"ไม่ต้องร้องไห้น้องหญิง ในเมื่อท่านพ่อไม่อยากให้พวกเราเรียกท่านพ่อก็ไม่ต้องเรียก" ห่าวรันกอดและเอ่ยปลอบขวัญน้องหญิง
คำพูดของลูกคนรอง ผสมสายตาของลูกจ้องมาที่เขา ทำให้เจ๋อห่าวชวนเมินหน้าไปทางอื่น ซึ่งเขาช่างเป็นพ่อที่แย่สุด ที่ใช้คำพูดดูถูกลูกๆ ของตัวเอง
"แล้วนี้พวกเจ้ามาทำอะไรแถวนี้ แล้วแม่ของเจ้าละ นี่นางคงหนีเจ้าไปแล้วซินะ ถึงได้ปล่อยให้พวกเจ้ามาเป็นขอทานแบบนี้"
ห่าวอี้ที่ไม่ชอบใจในสิ่งที่ท่านพ่อเอ่ยถึงมารดา เด็กชายจึงเอ่ยเสียงดังว่า
"ท่านแม่ไม่ได้ทิ้งพวกข้า ท่านแม่ใจดีมาก ท่านแม่พาพวกข้ามากินอาหาร"
"แม่ของพวกเจ้านะรึ พาพวกเจ้ามากินอาหาร นี่นางมีเงินเยอะขนาดนั้นเลยรึ พวกเจ้ารู้ไหมว่าร้านอาหารร้านนี้ราคาแพงแค่ไหน" ห่าวชวนยังสบประมาทลูกๆ และภรรยาหลวงตัวเอง
"ข้าไม่รู้ว่าท่านพูดอะไร แต่ที่แน่ๆ ท่านแม่สั่งหมอไฟให้พวกข้ากินตั้งสองหมอแหนะ" ห่าวรันก็เอ่ยขึ้น เมื่อท่านพ่อว่ามารดา
"ถ้าท่านไม่เชื่อ ก็เข้าไปดูสิ ท่านแม่กำลังจ่ายเงินอยู่ในร้าน" ห่าวอี้เอ่ยบอก พร้อมชี้มือไปในร้าน..
ห่าวชวนมองตามมือของลูกชายคนโต เขาถึงกับตะลึงเมื่อเห็นหญิงนางหนึ่งที่จ่ายเงินอยู่ในร้าน..
แม่นางคนนั่นนี่ ห่าวชวนพูดคนเดียวในใจ เมื่อเห็นแม่นางคนที่เขาเจอนางที่โรงเก็บฟืน
"เจ้านี้หันเป็นเด็กเลี้ยงแกะตั้งแต่เมื่อไร ไปๆ จะไปไหนก็ไป และอย่าเข้าไปในร้านเรียกข้าว่าพ่อนะ และอย่าทำให้ข้าขายหน้าอีกละ" ห่าวชวนตำหนิลูกชายคนโต ทั้งที่สายตายังจับจ้องหญิงนางผู้นั้น
...............
"แม่นาง นี่เจอกันอีกแล้วนะ"
คำถามของชายตรงหน้า ทำให้ซูลี่หันไปมอง และทำหน้างุนงง เมื่อชายตรงหน้าคือสามีของนาง..
เหอะ! นี่อย่าบอกนะว่าเจ๋อห่าวชวนจำข้าไม่ได้ ซูลี่นึกในใจ สายตาของนางก็มองสามีตั้งแต่เท้าจนถึงใบหน้าหล่อเหล่า
เชอะ ข้ายอมรับว่าท่านหล่อดีนะ แต่ไม่ได้ทำให้หัวใจของข้าเต้นแรงอีกต่อไปแล้ว ซูลี่นึกในใจ..
ห่าวชวนประหม่าเล็กน้อยเมื่อถูกแม่นางตรงหน้ามอง เขาจึงเอ่ยแนะนำตัวและถามนางว่า "เอ่อ ข้า เจ๋อห่าวชวน แม่นางละ มีชื่อแซ่อะไรรึ"
"ทำไมข้าต้องบอกท่านด้วย" ซูลี่จึงเล่นไปตามบท ไม่รู้จักเข้าเช่นกัน..
ห่าวชวนที่ไม่เคยถูกหญิงนางไหนตัดสัมพันธ์อย่างนี้ เขาก็รู้สึกเสียหน้า จึงเอ่ยขึ้นว่า
"นั้นสินะ ทำไมแม่นางถึงต้องบอกแซ่ของเจ้ากับข้าด้วย ว่าแต่แม่นางจะจ่ายค่าอาหารรึ"
"อื้ม" ซูลี่เอ่ยขึ้นโดยหาสนใจจ้องมองสามี
ไม่ใช่สิ เขาไม่ใช่สามีของข้าอีกต่อไปแล้ว และข้าจะหาทางหย่ากับเจ้าให้เร็วที่สุด นางนึกในใจ
"งั้นอาหารคืนนี้ ให้ข้าเลี้ยงแม่นางนะ" เพราะความงามของแม่นางท่านนี้ทำเอาห่าวชวนตื้อ ทั้งที่รู้ว่าถูกแม่นางนี้ไม่เล่นด้วย
หึ! ตื้อเท่านั้นที่ครองโลก ห่าวชวนยกยิ้มเมื่อนึกคนเดียวในใจ
"ท่านแน่ใจรึ ที่จะเลี้ยงข้า"
ซูลี่มองเถ้าแก่ที่ยืนยิ้ม ดูแล้วเถ้าแก่คงจะรู้จักห่าวชวนเป็นอย่างดี เพราะดูเถ้าแก่ที่มีอายุมาก แต่ก็ยังทำตัวนอบนอมก้มหัวให้ห่าวชวนตลอด
"แน่ใจซิ นี่เถ้าแก่ถังอาหารของแม่นางท่านนี้ข้าจะจ่ายเอง"
"เอ่อ ขอรับนายท่านเจ๋อ" เถ้าแก่เจ้าของร้านคำนับรับคำ..
ด้านซูลี่ นางมีแผนแก้แค้นห่าวชวนเล็กๆ น้อยๆ จึงเดินไปกระซิบบอกเถ้าแก่เจ้าของร้านว่า
"เถ้าแก่หมอไฟที่ข้าสั่งเลี้ยงทุกคนในร้านอาหารนี้ ก็เก็บเงินกับเขาก็แล้วกันนะ"
"ได้ๆ เดี๋ยวข้าจะเก็บเงินกับนายท่านเจ๋อเองขอรับ" เถ้าแก่ถังพยักหน้าดีใจ..
"ถ้าอย่างนั้นข้าขอตัวนะ" ซูลี่จึงเอ่ยขึ้น พร้อมทั้งเดินผ่านหน้าห่าวชวน ซึ่งนางไม่ได้สนใจและคิดจะเอ่ยคำขอบคุณ
นั่นทำให้ห่าวชวนรีบคว้าแขนนางไว้ และเอ่ยถามว่า
"แม่นางเดี๋ยวก่อนสิ นี่จะมีสักครั้งไหม ถ้าข้าและแม่นางจะได้เจอกันอีก"
""มีแน่นอน อีกไม่นานหรอก" ซูลี่เอ่ยขึ้น พร้อมใช้สายตาไม่พอใจจ้องมือของห่าวชวนที่จับแขนนาง..
"ข้าขอโทษ ที่ถือสิทธิ์จับแม่นาง" ห่าวชวนรีบปล่อย และเอ่ยเสียงอ่อยๆ
"ชิ" ซูลี่ทำเสียงขึ้นจมูก แล้วสะบัดหน้าหนีเดินออกจากร้าน โดยมีห่าวชวนมองตามไปละสายตา..
ด้านเถ้าแก่ถังเดินเข้าไปยืนข้างๆ ห่าวชวน แล้วมองตามสายตาของห่าวชวน แล้วเอ่ยเสียงเบาว่า
"นะ นายท่านเจ๋อขอรบ"
"มีอะไร" ห่าวชวนถามกลับ โดยหาสนใจที่จะหันมามองเถ้าแก่ถังเลย
"นี่คือค่าอาหารของแม่นางท่านนั้นขอรับ" เถ้าแก่ถังเอากระดาษเก็บเงินให้ห่าวชวนดู
ซึ่งห่าวชวนแย่งกระดาษแผ่นนั้นมาดู และต้องเอ่ยเสียงดังว่า "สิบตำลึงเงินเลยหรือ นี่เจ้าคิดราคาอาหารผิดหรือเปล่า ทำไมมันแพงอย่างนี้"
"ไม่ผิดหรอกขอรับ เพราะแม่นางท่านนั้นเพิ่งสั่งอาหารเพิ่มให้กับลูกค้าทุกโต๊ะเมื่อสักครู่นี้เองขอรับ" เถ้าแก่ถังก้มหัวคำนับเวลาเอ่ยบอก..

...............
ฝากโหลดนิยายจีนโบราณเล่ม2ด้วยนะ ราคาย่อมเยามาก และมีทั้งหมดสามเล่มด้วยกันครับ
นิยายเรื่องนี้มีเนื้อหาบางสวนเปลี่ยนแปลงจากในเว็บที่ลงให้อ่านฟรีนะครับ