เมื่อผมทะลุไปเป็นเมียชังของเจ้าพ่อมาเฟีย

เมื่อผมทะลุไปเป็นเมียชังของเจ้าพ่อมาเฟีย l Mpreg

นายตำรวจหนุ่มถูกยิงเข้าที่กลางหลังเต็ม ๆ ขณะตามจับแก๊งค้ายาและหมดสติไปในทันที ทว่าไม่นานเขาก็รู้สึกตัวตื่นขึ้นมา แต่ตื่นขึ้นมาในร่างใครก็ไม่รู้"เชี่ยยยย ใครว่ะเนี่ย!"

...

"โอ๊ยยยย อะไรวะเนี่ย กูโดนยิงหลังไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมกูเจ็บก้นจังวะ"

คนที่เพิ่งสิ้นลมไปเมื่อนาทีที่แล้ว จู่ ๆ ก็ยันตัวลุกขึ้นพร้อมกับเอ่ยพูดอีกต่างหาก เล่นเอาทั้งสองคนที่กำลังยืนมองอยู่นั้นก้าวถอยหลังกันแทบจะทันที

"แล้วที่นี่มันที่ไหนกันละเนี่ย ทำไมมันไม่ใช่โรงพยาบาล" พอได้มองไปรอบ ๆ ก็ได้เห็นว่าที่ที่ตนเองอยู่ตอนนี้มันไม่ใช่โรงพยาบาล และเขาก็ไม่รู้ด้วยว่าที่นี่มันคือที่ไหน

"ไอ้เว่ยอิง"

"ที่นี่ที่ไหนวะเนี่ย" ยังคงมองสำรวจไปรอบ ๆ พร้อมกับบ่นพึมพำกับตัวเองอยู่อย่างนั้น โดยไม่สนใจเสียงรอบข้าง

"ไอ้เว่ยอิง มึงไม่ได้ยินที่พวกกูเรียกหรือไง" สุ้มเสียงไม่สบอารมณ์ดังขึ้นอีกครั้ง

"ใครวะเว่ยอิง?" ปากบางพึมพำกับตัวเอง แต่ก็ยังไม่สนใจ

"ไหนบอกว่ามันตายแล้วไง!"

"มันตายแล้วจริง ๆ นะครับคุณลี่หลิน ผมมั่นใจ"

"อะ ไอ้เว่ยอิงมึงตายไปแล้ว ละ..แล้วนะ..นี่มึงฟื้นได้ไง" เยี่ยนฟางถามอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ

"เอ่อ...คุณสองคนคุยกับผมเหรอครับ" คนเพิ่งฟื้นมองหน้าทั้งสองคนสลับกันไปมาก่อนจะเอ่ยถามด้วยความสงสัย จะไม่ให้เขาสงสัยได้อย่างไร เมื่อเขาไม่รู้จักสองคนนี้ แถมเขาก็ไม่ได้ชื่อเว่ยอิงอะไรนั่นด้วย

"นี่มึงเล่นบ้าอะไรห้ะ!"

เยี่ยนฟางตะคอกขึ้นด้วยความโมโหและสับสนกับสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้า เขามั่นใจล้านเปอร์เซ็นต์ว่าเว่ยอิงตายไปแล้ว ดังนั้น มันจะเป็นไปไม่ได้เลยที่จู่ ๆ คนที่ตายไปแล้วจะตื่นฟื้นขึ้นมาแบบนี้

"เฮ้ยมึงกูเลยเหรอ นี่พูดด้วยดี ๆ นะ"

"มึงบ้าไปแล้วเหรอไอ้เว่ยอิง มึงกล้าดียังไงมาขึ้นเสียงทำหน้าทำตาใส่กู" ลี่หลินพูดขึ้น

"ใครวะเว่ยอิง หรือกูไปเปลี่ยนชื่อมา แล้วกูไปเปลี่ยนชื่อมาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่เห็นจำได้เลย แถมชื่ออย่างกับพระเอกหนังจีน" ปากบางพึมพำกับตัวเอง เพราะยังงงงวยกับชื่อที่คนแปลกหน้าสองคนเรียก จะบอกว่าเป็นเพราะผลข้างเคียงจากการถูกยิงจนจำไม่ได้ว่าตนเองไปเปลี่ยนชื่อมาตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่น่าจะใช่ เมื่อเขายังจำเหตุการณ์ล่าสุดที่ลูกน้องตะโกนเรียกชื่อ สารวัตรวิเชียร ได้อยู่เลย

คุยกับตัวเองเสร็จก็หันไปมองรอบ ๆ อีกครั้งเพราะตอนนี้เขาอยากรู้มากว่าตัวเองนั้นอยู่ที่ไหน แล้วจู่ ๆ ขณะที่เขากำลังมองไปรอบ ๆ อยู่นั้นก็ต้องหยุดชะงักพร้อมกับเพ่งสายตามองไปยังเงาที่สะท้อนอยู่ในกระจกใส และด้วยความที่มันไม่ชัดเท่าไหร่ เขาจึงรีบคลานไปใกล้ ๆ และทันทีที่เห็นหน้าคนในกระจกชัด ๆ สารวัตรหนุ่มนามว่าวิเชียรก็ถึงกับอุทานขึ้นด้วยความตกใจ

"ใครวะ?" พร้อมส่องกระจกซ้ายส่องกระจกขวาเมื่อคิดว่าเงาที่สะท้อนในกระจกนั้นอาจจะไม่ใช่ตัวเอง ทว่าไม่ว่าเขาจะทำท่าไหน เงาในกระจกก็ทำตรงกันเป๊ะ

"เชี่ยยยยย ใครวะเนี่ย!"



*:･｡. +ﾟ*｡:ﾟ+*:･. +ﾟ. ｡･:*

ฝากกดหัวใจ คอมเม้นต์เป็นกำลังใจให้ไรท์ด้วยนะคะ

*:･｡. +ﾟ*｡:ﾟ+*:･. +ﾟ. ｡･:*



คำเตือน

นิยายเรื่องนี้มีการใช้คำหยาบ มีเนื้อหาเกี่ยวกับเพศ ความรุนแรง การทำร้ายจิตใจ

สถานที่ บุคคลไม่มีอยู่จริง แต่งขึ้นมาเพื่อความบันเทิงเท่านั้น

โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน