รักกล้วยกล้วย

"เราหย่ากันเถอะหิน"

ประโยคนั้นทำให้หิรัญตกใจเพราะคาดไม่ถึง เขาไม่เคยคิดว่าคนที่ได้ชื่อว่าเป็นเมียที่ถูกต้องตามกฎหมายอย่าง 'กัทลี' จะเป็นฝ่ายพูดมันออกมาก่อน แต่ก็ดีเหมือนกันเขาเองจะได้ไม่ต้องเอ่ยให้ลำบากใจ

เราแต่งงานกันมานานมาก เจ็ดหรือแปดปีเห็นจะได้ จากความผิดพลาดในสมัยวัยรุ่น เขาทำเธอท้องในตอนที่เพิ่งเรียนจบมัธยมปลาย และครอบครัวของกัทลีก็ยื่นคำขาดให้เขารับผิดชอบไม่เช่นนั้นจะเอาเรื่อง บิดามารดาของเขาเกรงว่าลูกชายจะต้องโดนคดีพรากผู้เยาว์ เพราะว่าตอนที่เขาล่วงเกินเธอ กัทลียังอายุไม่เต็มสิบแปดดี

เมื่อแต่งงานแล้วกัทลีเข้ามาอยู่ในบ้าน ในขณะที่ตัวเขาเองไปเรียนต่อที่มหาวิทยาลัย เมื่อตัวห่างใจห่างและสิ่งใหม่ๆ ที่ได้พบเจอในชีวิตของนักศึกษาหนุ่มเนื้อหอม ทำให้ทั้งสองมีช่องว่างที่นับวันก็ยิ่งห่างไกล จากความรักของเด็กๆ ก็กลายเป็นอดีต ลูกที่เกิด ณ วันนั้นไม่ใช่สายใยที่จะทำให้เขาคิดหวนกลับมาหาหล่อนอีก ชายหนุ่มได้แต่ส่งของขวัญมาให้ลูกทุกวันเกิดและดูแลเด็กหญิงผ่านทางบิดามารดาของตัวเอง

จนกระทั่งวันนี้ที่เขาจำเป็นต้องกลับมาที่นี่ เพราะว่าจากวิกฤตของโรคระบาด หน้าที่การงานที่กำลังไปได้ดีก็ต้องชะงัก เมื่อว่างงานเป็นปีบิดามารดาก็ยื่นคำขาดให้เขากลับบ้าน เขาจึงจำใจกลับมาและเราก็ได้พบกันอีกครั้ง

"ก็เอาสิ เธอพร้อมไปอำเภอวันไหนล่ะ" หิรัญยักไหล่ ได้เสมอตามที่เธอต้องการ ก็ดีเหมือนกันเขาจะได้โสดจริงๆ สักที

กัทลีมองอีกฝ่ายนิ่ง เธอกัดริมฝีปากเมื่อเห็นท่าทางไม่ยี่หระใดใด แต่นั่นก็ดีแล้วมิใช่หรือ เธอเองก็ต้องการอิสระเช่นกัน

"ถ้าเธอว่าง ไปวันนี้เลยก็ได้" หญิงสาวดูเวลาคำนวณคร่าวๆ

"ไปกันเลย น่าจะพอดีเวลาเรากลับมารับลูกตอนเย็น"

หญิงสาวลุกขึ้นยืนและพูดต่อ "ต่างคนต่างไปนะ ไปเจอกันที่อำเภอเลย เธอจะมีพยานไปด้วยรึเปล่า"

หิรัญส่ายหน้างงๆ

"พยานต้องใช้เหรอ ผมจะไปหาจากไหนกลับมายังไม่เจอเพื่อนสักคน"

"ไม่เป็นไร งั้นเราหาไปเอง อีกครึ่งชั่วโมงเจอกันที่อำเภอ อย่าลืมเอาทะเบียนสมรสไปด้วยล่ะ"