ปั้นเเป้งปันใจ

ปรรณพัชร์หรือปั้นเเป้ง เธอถูกเพื่อนสนิทที่ชื่อว่า ภูเมฆ มาสารภาพรักในวันปัจฉิมเเละขอโอกาสคบหาดูใจทว่าเธอต้องปฏิเสธไปเพราะฝังใจกับบางเรื่อง

เเต่เมื่อเวลาล่วงเลยผ่านไปจนเราทุกคนเติบใหญ่ หัวใจเเละความรู้สึกก็เปลี่ยนเเปลง

หนึ่งสิ่งที่เธอไม่เข้าใจว่าทำไมคนที่เริ่มจากร้อยถึงเจ็บน้อยกว่าคนที่เริ่มจากศูนย์
ในวันที่เธอปันใจให้ภูเมฆบ้างแล้วก็คือวันที่ภูเมฆปันใจให้คนอื่นเช่นกัน
ในช่วงเวลาที่ผ่านไปเพียงไม่กี่ปีนี้ทำให้เธอนึกถึงประโยคต่างๆ มันซัดเข้ามาในห้วงความคิด

"ต่อให้ห่างกันภูก็ยังชอบแค่ปั้นแป้งคนเดียว"
ในตอนนั้นเราเรียนมหาลัยคนละที่ ชายหนุ่มจึงให้คำมั่นสัญญา มารู้ลึกซึ้งเอาก็ตอนนี้ว่าเป็นเพียงสัญญาลมปาก
เวลาล่วงเลยผ่านไปจนกระทั่งเราทั้งคู่อายุยี่สิบเจ็ดปี
การหวนกลับมาเจอกันเธอใจเเข็งขึ้นดั่งหินผา ส่วนเขาก็เเค่ผู้ชายโลเลไร้ค่าที่เธอไม่อยากจะมอง