สามีชั่วช้า ภรรยาน่ารังเกียจ (เล่ม ๑)

เมิ่งเซี่ยเสวี่ยไม่เคยพบบุรุษใดหล่อเหลาเท่ากั๋วหวนเจิงมาก่อน
ทว่า เหตุผลที่นางเข้าหาเขาไม่ใช่เพราะความหล่อเหลา แต่เพราะนางทนญาติพี่น้องเขาไม่ไหวแล้ว ทั้งที่นางไม่เคยไปทำร้ายใครก่อน ทุกคนกลับเห็นนางเป็นกระโถนที่ใครอยากจะทำอะไรด้วยก็ได้ กั๋วหวนเจิงกลับยื่นมือมาช่วยเหลือ แต่นางไม่ได้ต้องการแค่เศษเสี้ยวความเมตตา นางต้องการบุรุษเช่นเขา
"คุณชายเจ้าขา ข้ากลัว"
"แค่นี้ก็กลัวแล้วหรือ?" กั๋วหวนเจิงกอดร่างบางไว้ในอ้อมแขน เขาไปออกรบมาเป็นปี ไม่ได้ใกล้ชิดกับสตรีใดมานาน มีสาวงามอยู่ใกล้ ไม่อาจห้ามความเสน่หาไว้ได้ แต่กั๋วหวนเจิงก็ไม่ใช่คนโหดร้ายกับสตรี นางเป็นสตรีแรกรุ่นหน้าตาน่าเอ็นดู เขาหรือจะทำร้ายได้ลงคอ
"เจ้าค่ะ" เมิ่งเซี่ยเสวี่ยทำตัวอ่อนแอ น่าสงสาร ไม่อยากให้เขารู้ว่าที่นางทะเลาะวิวาทตบตีกับบ่าวไพร่ก็เป็นเรื่องจริง แต่ใครใช้ให้พวกนั้นกลั่นแกล้งนางก่อนเล่า แต่นางจะไม่ให้ฝ่ายชายเห็นนางเป็นนางมารร้าย จึงกะพริบตาปริบ ๆ แล้วซบลงบนบ่าแข็งแกร่งเพื่อยั่วเย้าไปในตัว
"ถ้าเจ้ายิ่งกลัว ข้ายิ่งสนุกนะรู้ไหม?"
"หมายความว่ายังไงเจ้าคะ?"
"เซี่ยเสวี่ย เจ้าไม่จำเป็นต้องรู้ พักผ่อนไปเถิด ข้าไม่อยากบังคับจิตใจเจ้าหรอก" กั๋วหวนเจินไม่อยากทำอะไรถ้าไม่ได้ผลตอบแทน แต่เขาก็ไม่อยากใช้ฐานะทางสังคมมาบังคับให้นางตอบแทนด้วยสิ่งที่ไม่สมควร บางทีเขาควรอยู่ให้ห่างนาง หากนางกลับร้องไห้ ก็แค่มารยาสาไถย
"ท่านอย่าไป"
"เจ้าเป็นอะไร?"
"ถ้าท่านรังเกียจเรื่องที่ข้าเคยเป็นอนุนายท่าน แท้จริงแล้ว ข้ายังเป็นสาวพรหมจรรย์ นายท่านหัวใจวายตายก่อนจะได้แตะต้องข้า คุณชาย ท่านอย่ารังเกียจข้าเลย คืนนี้ข้าไม่อยากพักผ่อนเจ้าค่ะ" เมิ่งเซี่ยเสวี่ยคล้องแขนเขาไว้ให้สัมผัสเนินอกอันอบอุ่น หวังเหลือเกินว่าเขาจะเชื่อนาง
"ข้าไม่ล้อเล่นนะ"
"แล้วใครล้อเล่นล่ะเจ้าคะ?"
________________________________________
สวัสดีครับ นักอ่านทุกท่าน
ผลงานเรื่องนี้ไม่เครียดครับ 5555 พอพูดแบบนี้อาจจะมีคนเบะปากกัน ว่าชีบั่นเถาเขียนทั้งที ไม่เครียดเราไม่เท่ากัน ก็ แหม เรื่องนี้ไม่ได้เครียดหรอกครับ นางเอกร้ายแต่แกล้งทำตัวเป็นคนดี พระเอกก็ร้ายแต่แกล้งทำตัวเป็นคนดี เพราะอยากจะดีต่อหน้ากัน แต่ก็น่าจะดูออกว่าเก็บทรงไม่อยู่
เป็นกำลังใจให้ตัวร้ายกับนางร้ายเอาชีวิตรอดจากพระเอกกับนางเอกด้วยนะครับ