แพ้ทางรักสาวใต้

"คิดว่าฉันอยากได้นายเป็นผัวมากนักเหรอ ปากหมาแบบนี้ สงสัยอยากมีชื่อกับรูป ติดอยู่บนกำแพงวัด"

เนื้อหาในเรื่อง

"นึกว่าจะไหว้ใครไม่เป็นซะอีก" ชายหนุ่มเอ่ยแขวะเธอ
ปั่ก !
"โอ๊ย" เขาร้องเสียงหลง เมื่อโดนเธอกระทุ้งศอกเข้าหน้าท้องอย่างแรง
"สมน้ำหน้า !"
"มิน ! ขอโทษพี่เขาเลยนะ" มนต์ธวัชสั่งเสียงแข็ง
"พ่อ..."
"พ่อบอกให้ขอโทษ"
"ขอโทษ" ที่ยอมง่าย ๆ เพราะไม่อยากจะทะเลาะกับพ่อหรอกนะ และไม่ได้ยกมือไหว้แต่อย่างใด แค่พูดไปเฉย ๆ มนต์ธวัชและเพ็ญแข ต่างพากันส่ายหน้าอย่างเอือมระอา
"เธอควรพูดให้ดี ๆ หน่อยนะ ควรจะจริงใจมากกว่านี้สิ" จะขอโทษทั้งที จะให้พูดส่ง ๆ ได้ไง เขาไม่หายเคืองง่าย ๆ หรอกนะ ยัยตัวแสบ !
มาลิสาถึงกับไม่พอใจ ในสิ่งที่วรากรพูดเอามาก ๆ จึงใช้สายตาจ้องเขม็งเขากลับไป แต่อีกใจกลับคิดว่ายิ่งทะเลาะกันไป พ่อแม่ก็ดุเธออยู่ดี ยอมพูดไปดี ๆ ให้จบ ๆ ซะดีกว่า
"ขอโทษค่ะ" ไหว้ย่อสวย ๆ ประชดไปด้วยเลย
"นั่นพี่ไวน์นะ ลูกน้าภากับลุงชาติ ส่วนนั่นพี่แชป เพื่อนพี่ไวน์เขา" เพ็ญแขแนะนำสองหนุ่มให้ลูกสาวรู้จัก
"....." เธอยืนเงียบ ไม่พูดอะไร ไม่ได้อยากจะรู้จักสักหน่อย
"ไวน์ ที่หนูมินตะโกนว่า แกกับแชปจะปล้ำน้อง มันยังไงกันฮะ พวกแกทำแบบนั้นจริงหรือเปล่า ตอบมาตรง ๆ ห้ามโกหก" อภิชาติถามลูกชาย
ในใจก็ไม่อยากจะเชื่อหรอก ว่าลูกและชลธีจะทำแบบนั้น เพราะทั้งสองไม่เคยมีพฤติกรรมแบบนี้ แต่เพื่อไม่ให้เป็นการเข้าข้างฝ่ายตัวเอง จึงอยากจะรู้ความจริง
"โอ๊ยพ่อ ถามมาได้เนอะ เห็นพวกผมเป็นคนยังไงเนี่ย สภาพห้าวขนาดนี้ คงปล้ำลงอยู่หรอก มีหวังได้เลือดก่อนปล้ำอีก ชาตินี้จะหาสามีได้หรือเปล่า ก็ไม่รู้" เป็นผู้หญิงอะไรก็ไม่รู้ นักเลงจริง ๆ ไม่มีความเป็นกุลสตรีเลยสักนิด
"คิดว่าฉันอยากได้นายเป็นผัวมากนักเหรอ ปากหมาแบบนี้ สงสัยอยากมีชื่อกับรูป ติดอยู่บนกำแพงวัด" ถ้าไม่มีพ่อแม่อยู่ตรงนี้นะ เธอกระโดดถีบยอดหน้าไอ้สูงนี่ไปแล้ว
ตอนนี้บอกเลยว่า เขาเป็นผู้ชายที่เธอไม่ชอบเป็นอันดับสอง ตอนแรกก็ไม่ได้คิดหรอก แต่ที่คิด ก็เพราะว่าหมาในปากนี่แหละ

>>>>> ทดลองอ่านก่อนซื้อนะคะ <<<<<