กับดักพิศวาส

ลลิตภัทรกลั้นน้ำตาสุดฤทธิ์ ข่มความรู้สึกเจ็บที่ประดังเข้ามา แต่ก็ไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้น
“อยากกลับมากใช่ไหม” แพทริกถามตะคอก
“ใช่!”
"ถ้าอยากกลับ ก็ไปเลยสิ ผมจะช่วยสงเคราะห์"
สิ้นสุดคำพูด แพทริกก็จับร่างบอบบางเหวี่ยงพร้อมทั้งผลักร่างบางออกจากเรือ
ต้ามมม
เสียงดังระงม ผิวน้ำทะเลแตกกระจายเป็นวงกว้างเมื่อร่างของลลิตภัทรตกลงไปและจมลงใต้ผิวน้ำ แต่ไม่นานหญิงสาวก็โผล่ขึ้นมาลอยคอในสภาพเปียกปอน
แพทริกยิ้มมุมปาก ดูสะใจ อารมณ์ดีพานเป่าปาก
“คนเลว คนไร้หัวใจ คุณทำแบบนี้ทำไม คุณต้องการอะไร จะฆ่าฉันใช่ไหม คุณอยากให้ฉันตายจริงๆ ใช่ไหม”
“คุณพูดเองนะว่าอยากกลับตอนนี้ ผมก็ให้คุณกลับแล้วไง แต่ว่ายน้ำกลับไปเองนะ คุณว่ายน้ำเก่งนี่ ผมคิดว่าค่ำๆ น่าจะถึง ไปสิ อยากกลับไม่ใช่เหรอหรือว่าจะเอาอะไรอีก”
“คุณต้องการแบบนี้ใช่ไหม ได้! ถ้าคุณต้องการฉันก็จะทำ” ลลิตภัทรประชดคำท้า
แพทริกยิ้มแสยะ ยืนมองลลิตภัทรว่ายน้ำทะเลออกไปไกลเรือโดยไม่มีเครื่องมือใดช่วย
“ผมจะคอยดูว่าคุณจะอดทนได้สักแค่ไหนกัน” เขาพึมพำ ขณะที่สายตาจับอยู่ที่ร่างบอบบางในทะเลไม่กะพริบ