นั่งห้างป่าหนองโบสถ์

ปราสาทนรสิงห์
แดดร่มลมตก เมื่อดวงตะวันเริ่มคล้อยต่ำ มีเสียงคำรามจากเครื่องยนต์ขนาดใหญ่ แผดสนั่นดังลั่นไปทั่วทั้งราวไพร แต่ทว่า เพียงไม่นานจากนั้น วัสถุเคลื่อนที่แบบสี่ล้อโฟวิล จึงพุ่งพรวด เข้ามาจอดที่หน้าบ้านของพรานน้อย ก่อนที่สารถีพลขับ หน้าตาคุ้นเคยกับเจ้าบ้าน จะเดินลงมาเกริ่นกล่าว พลางแนะนำนายจ้างของเขา ให้พรานน้อยได้รู้จัก
“เป็นยังไงบ้าง อยู่ดีสบายเหมือนเดิมนะครับพรานน้อย” ทิดดอนเอ่ยทัก
“อ้าว นึกว่าใครที่ไหน ที่แท้ไอ้ทิดดอนเองหรอกหรือ เออ ๆ ข้ายังสบายดีเหมือนเดิมนั่นแหละ ขาดแค่เงินเอาไว้ใช้ก็เท่านั้น แล้วนี่ใครกันหรือ” พรานน้อยเอ่ยถาม
“ออ นี่เสี่ยบุญคำครับพรานน้อย เจ้านายของผมเอง” ทิดดอนผายมือแนะนำ บุญคำยกมือไหว้ แสดงความเคารพผู้อาวุโสกว่าตน จนพรานน้อย ต้องยื่นมือเดินเข้าหา รับไหว้ด้วยไมตรี
“สวัสดีครับเสี่ย เชิญตามสบายเลยนะ บ้านป่าบ้านดงก็เป็นแบบนี้นั่นแหละ” พรานน้อยเอ่ยทักทาย
“ขอบคุนมากนะครับพรานน้อย ผมก็เคยเด็กบ้านป่าเช่นเดียวกัน ว่าแต่ช่วงนี้เป็นยังไงบ้าง ยังว่างงานอยู่ใช่ไหม” บุญคำเอ่ยถาม