รักแรกของออกแบบ

"พี่สายฟ้า แกล้งอีกแล้วนะ!"
เด็กผู้หญิงตัวเล็กผมเปียสองข้างวิ่งไล่ตามหลังเด็กชายตัวโตที่หัวเราะอย่างสะใจ เธอลื่นล้มเข่าถลอก ร้องไห้เสียงดัง
แต่เพียงไม่กี่วินาที เขาก็วิ่งกลับมา ย่อตัวลงข้างเธอ ใช้ชายเสื้อเช็ดน้ำตาให้
"ก็ไม่ได้ตั้งใจให้เจ็บนี่นา... อย่าร้อง เดี๋ยวคนอื่นคิดว่าพี่รังแกเด็ก"
"ก็พี่รังแกจริง ๆ นี่!"
"แล้วใครกันล่ะ ที่ชอบวิ่งมาหาพี่เวลาร้องไห้"
เขายิ้ม แววตาซุกซนคู่นั้นยังคงชัดเจนในความทรงจำ...

เสียงประกาศตามสายของรถไฟฟ้าดังขึ้น พร้อมกับผู้คนที่เบียดเสียดกันในช่วงเวลาเร่งด่วน ออกแบบสูดลมหายใจลึก ก่อนจะยกสายสะพายกระเป๋าขึ้นพาดบ่าอีกข้าง เธอก้าวออกจากขบวนรถไฟ ด้วยหัวใจที่เต้นเร็วแปลกประหลาด
"วันนี้ จะได้เจอเขาหรือเปล่านะ?"
สี่ปีที่เธอไม่ได้เห็นหน้าเขา... พี่สายฟ้า เด็กชายในความทรงจำ ที่เคยแกล้งเธอจนน้ำตาตก แต่ก็เป็นคนเดียวกันที่ปกป้องเธอทุกครั้งที่มีใครมาทำร้าย
ตอนประถม... เขาเคยต่อยเพื่อนผู้ชายจนเลือดกำเดาไหลเพราะอีกฝ่ายกล้าดึงเปียเธอเล่น
ตอนมัธยม... เขาหายไปจากชีวิตของเธอแบบไม่มีคำลา
แต่ทุกครั้งที่ครอบครัวของพวกเขานัดทานข้าวด้วยกัน เธอยังจำได้... เธอมักจะเลือกชุดสวยที่สุดในตู้ หวังแค่จะได้เห็นเขายิ้มให้กันอีกครั้ง
และวันนี้ในรั้วมหาวิทยาลัยที่กว้างใหญ่
เขาก็ยังอยู่ที่นี่
ในฐานะรุ่นพี่ปีสี่
ในคณะที่อยู่ฝั่งตึกถัดไป
"สายฟ้า... นายจะจำเราได้ไหมนะ"
เสียงหัวใจของเธอเต้นแรงขึ้นทุกครั้งที่เดินผ่านกลุ่มผู้ชายในชุดช็อปสีน้ำเงินเข้ม
เพราะไม่รู้เลยว่า... หนึ่งในนั้นอาจเป็นเขา
พี่ชายที่เธอแอบรักตั้งแต่ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่า "รัก" คืออะไร
แต่เธอไม่รู้เลยว่า
ขณะเดียวกันนั้น
ชายหนุ่มเจ้าของดวงตาคมดุดันที่ยืนพิงเสาไฟฟ้าอยู่อีกฟากหนึ่งของถนน ก็กำลังมองมาที่เธอ
ยิ้มน้อย ๆ ผุดขึ้นตรงมุมปาก
เขาไม่ได้ลืมเธอเลย
และไม่เคยคิดจะลืม...
"โตขึ้น... น่ารักขึ้นเยอะเลยนะ ยัยตัวแสบ"