ข้าเป็นได้แค่น้องสาวข้างจวนของตัวร้ายเท่านั้น

ในเมื่อพระเอกเป็นของนางเอก พระรองเป็นของทุกคน เช่นนั้นตัวร้ายผู้นี้ "โอวหยางเมี่ยว" จะขอยืดอก อ้าแขนรับเอาไว้เอง มามะคุณตัวร้าย มาเป็นของเมี่ยวเมี่ยวเสียดีๆ!

ผู้อื่นมักจะมองเหล่าตัวร้ายด้วยสายตารังเกียจ พวกเขาเป็นตัวขัดขวางความสุขและมักจะสร้างปัญหาให้เหล่าตัวเอก อุปสรรคทั้งหลายล้วนเกิดจากน้ำมือของพวกเขา ทว่า "เมี่ยวเมี่ยว" ที่รู้ลึกถึงเบื้องหลังของเหล่าตัวร้ายกลับคิดต่าง
ในขณะที่เขาถูกรังเกียจ นางกลับมองว่าน่าสงสาร
ในขณะที่เขาทำตัวร้ายกาจ นางกลับมองว่าช่างน่าหลงใหลเหลือเกิน
และในขณะที่เขากำลังเสียอกเสียใจจากการสูญเสียนางเอก ความรู้สึกเจ็บปวดเหล่านั้นก็ส่งมาหานางด้วยเช่นกัน
เหล่าตัวร้ายล้วนน่าเห็นใจ ไม่เพียงพื้นเพต่ำต้อย ต้องอดทนอดกลั้น ถีบตนเองขึ้นมาจากหลุมดำมืดแล้ว ยังต้องพ่ายแพ้ให้กับเหล่าตัวเอกอีกด้วย

เอาล่ะ! ในเมื่อพระเอกเป็นของนางเอก พระรองเป็นของทุกคน เช่นนั้นตัวร้ายผู้นี้นางจะขอยื่นอกรับเอาไว้ด้วยความเต็มใจเอง!
 
"เหตุใดเจ้าต้องมองข้าด้วยสายตาเช่นนั้น?" 
โอวหยางเมี่ยวได้สติหลังจากเสียงเยือกเย็นกระซิบเข้าข้างหู น่าแปลกน้ำเสียงนั้นฟังแล้วชวนขนลุก แต่นางกลับรู้สึกว่ามันนุ่มทุ้ม ฟังแล้วช่างเคลิบเคลิ้ม ไพเราะเสนาะหูไม่น้อย 
".."
"นี่ เจ้าจะมองข้าอีกนานหรือไม่?"
"อะ เอ่อ " ดวงตากลมโตใส่แจ๋วหลุบตาลง เก็บซ่อนความคิดบางอย่าเองไว้ก่อนจะเงยหน้าขึ้น ฉีกยิ้มกว้างให้กับคู่สนทนา "พี่ชายวันนี้ท่านว่างพาข้าไปเดินเที่ยวด้านนอกหรือไม่?"
 
โป๊ก!
 
นิ้วเรียวเคาะลงมาหน้าผากเล็ก แววตาของคนมองราบเรียบไม่บ่งบอกอารมณ์ แต่ถึงจะเป็นเช่นนั้นโอวหยางเมี่ยวกลับใช้ดวงตากลมโตของตนมองอย่ารอคอย ไม่หวั่นเกรงความน่ากลัวและจิตใจดำมืดของเขา
ต่อให้คำกล่าวถัดมาของคู่สนทนาจะเป็นการปฏิเสธก็ตาม..

"ข้ามีงานรออยู่" เขาตอบกลับเสียงเรียบ ทว่าเจือไปด้วยความรำคาญ
โอวหยางเมี่ยวไม่ยอมแพ้ เขาไม่ว่างวันนี้ ก็ยังมีวันอื่น "เช่นนั้นวันพรุ่งล่ะ?"
"ก็มีงานอีกเช่นกัน"
"งั้นก็เป็นวันมะรืน" 
".."
"หากไม่ว่างอีกข้าสามารถรอได้" 
โอวหยางเมี่ยวกล่าวเอาแต่ใจ นางบอกรอได้ก็คือรอได้ กิจวัตรในชีวิตประจำวันไม่ได้มีอะไรมาก ตื่นแล้วก็กิน กินเสร็จก็นอนอีก ดังนั้นนางจึงว่างงานพอดู กับการมานั่งรอพี่ชายข้างจวนพาไปเที่ยวเล่นจึงไม่นับว่าเป็นกระไร
 
"เจ้าไม่คิดจะไปเองเลยหรือไร เจอหน้ากี่ครั้งก็ต้องชักชวนด้วยประโยคเดิมๆ พี่ชายของเจ้าก็มีไม่ใช่หรือ เหตุใดไม่ชักชวนเขา และไหนจะตลอดเวลาที่เจอกันเหตุใดจะต้องมาด้อมๆมองๆปีนกำแพงขึ้นมาดูที่จวนของข้าด้วย?"
"อ้อ คะ คือ เรื่องนั้น...." นางอึกอัก กระพริบตาถี่พยายามหาข้อแก้ตัว
ประโยคคำถามยาวเหยียดทำสมองเล็กๆประมวลผลไม่ทัน จนคู่สนทนาถลึงตาใส่ โอวหยางเมี่ยวก็สามารถคิดเหตุผลรองรับได้พบดิบพอดี
"แหะๆ เอาเป็นว่าท่านรู้เพียงข้าอยากสนทนา อยากไปเดินเที่ยวกับท่านสักครั้งก็แล้วกันเจ้าค่ะ" 
คำตอบนี้ทำเอาคนฟังชะงัก แต่โอวหยางเมี่ยวไม่ทันได้สังเกต นางยังคงกล่าวออกไปด้วยแววตาเป็นประกาย 
"หากข้าได้มีโอกาสไปเดินเที่ยวกับพี่ชายสักครั้ง เชื่อได้เลยว่าความหล่อเหลาของท่านจะต้องทำให้สตรีทุกผู้หันมาสนใจ และมองที่ข้าด้วยแววตาริษยาอย่างแน่นอน!"
"เพ้อเจ้อ"
"เอ๊า!" ใบหน้าเล็กหงอง้ำ ปากน้อยยู่ลง มองดูบุรุษตรงหน้าด้วยความเสียดาย "ท่านหล่อเหลาปานนี้ ข้าเองก็อยากจะ..."
"เอาล่ะๆ พอแล้ว พรุ่งนี้ช่วงสายของวันข้าจะเข้าไปรับมาเดินเที่ยวเล่นก็แล้วกัน"
"จริงหรือเจ้าคะ?!" ดวงตากลมเบิกกว้างดีใจ สั่นระริกไปด้วยความยินดีและตื่นเต้น "เช่นนั้นข้าขอเป็นคนเลี้ยงท่านเอง! พี่ชายอยากได้อะไรก็บอกข้ามาเลย รับรองได้ว่าเมี่ยวเมี่ยวจะเป็นป๋าให้พี่ชายเองเจ้าค่ะ!"
ไม่ว่าเปล่ามือเล็กๆยังตบอกไปมา แสดงออกว่าคำกล่าวนั้นเชื่อถือได้ ครั้นจะเอ่ยชวนสนทนาอีกก็นึกขึ้นได้ว่าจะต้องรีบไปหาเสื้อผ้าสำหรับใส่ออกไปพรุ่งนี้ จึงขอปลีกตัวออกไป "จริงสิ ไหนๆก็จะเข้าตลาด ต้องผ่านโรงน้ำชาอยู่แล้ว เราไปแวะจิบชากินขนมก่อนก็ดีนะเจ้าคะ อ๊ะ! พรุ่งนี้แล้วนี่นา ข้ายังไม่มีอาภรณ์เลย พี่ชายข้าขอตัวไปก่อนล่ะ!"
โอวหยางเมี่ยวไม่รู้เลยสักนิดว่าหลังจากนางเอ่ยเสร็จแล้ววิ่งกลับเข้าเรือนมีสายตาคู่หนึ่งมองไปไม่ลดละ ใบหน้าหล่อเหลาเกลี้ยงเกลาผุดรอยยิ้มมุมปากบางเบาขึ้น ก่อนจะหุบลงเมื่อรู้ว่าตนเองเผลอไผลไปกับท่าทางกระโดกกระเดกเมื่อครู่
เด็กอะไร ซุกซนชะมัด!

 
 
 - เล่มเดียวจบค่ะ