ซ่อนกลิ่นบุหงา

กลิ่นบุหงา อวลกลิ่น หอมจาง
ติดตรึง เนิ่นนาน มิรู้หาย
แม้นเก็บซ่อน ขังเจ้า จนชีพวาย
ยังคงหมาย มุ่งมั่น ได้ครอบครอง

________________________________________________________________


"น้องบอกว่ารอให้พี่กลับมาค่อยโตก็ยังมิสายใช่หรือไม่ ถ้าเช่นนั้นตอนนี้โตแล้วหรือไม่"

นัยน์ตาดำขลับมองแก้มขาวเนียนของนางเปลี่ยนเป็นสีชมพูเข้ม มิอาจหักห้ามใจมิให้แตะสัมผัส

แต่ก่อนที่ริมฝีปากจะพบกับความอ่อนนุ่มก็ยินเสียงร้องตื่นตระหนกของนาง "มีคนมาค่ะ"

ศุภสินรีบผละถอยด้วยความตกใจ เขาหันรีหันขวางมองรอบด้าน ยังมิทันปรับอารมณ์ที่โหนทะยาน ข้างหูก็แว่วเสียงหัวเราะหยอกเย้า

เขารู้แล้วว่าถูกนางกลั่นแกล้ง

จังหวะที่หันกลับหมายจะเอาเรื่องเด็กตัวแสบ ข้างแก้มก็รับรู้ถึงสัมผัสอ่อนนุ่มกดลงมาไวๆ

"โตแล้วค่ะ โตพอจะขโมยหอมแก้มพี่สินได้แล้ว"

ชายหนุ่มยกมือขึ้นลูบแก้ม รับรู้ถึงความร้อนลวกไม่ธรรมดา จิตใจล่องลอยขณะมองตามนางในดวงใจค่อยๆ ไกลออกไป

"หยุดนะแม่อนงค์ รอก่อนเถิด เจ้ารอพี่ก่อนเถิด!"

ตลอดทางเดินเปลี่ยวร้าง กระทั่งเห็นความพลุกพล่าน มีหนึ่งหญิงวิ่งนำอยู่ด้านหน้า หนึ่งชายวิ่งตามอยู่ด้านหลัง

สายลมพัดไหวลอยละล่อง ทิ้งไว้เพียงเสียงหัวเราะกังวานใสเจือกระแสความสุขล้นไว้ให้ผู้คนที่เดินผ่านไปผ่านมาเหลียวมองตามด้วยรอยยิ้ม

_____________________________________________________________________________

"พี่ย้อยบอกว่าครั้งแรกจะเจ็บมาก"

อนงค์หลบสายตา ตรงนั้นของพี่สินใหญ่ถึงเพียงนั้น จะเข้ามาในร่างกายของนางได้อย่างไร

"พี่ก็ได้ยินมาเช่นนั้น แต่พี่จะพยายามมิทำให้น้องเจ็บ"

เห็นคนใต้ร่างพยักหน้าระรัวเร็ว เขาก็อดจูบหน้าผากมนด้วยความรักใคร่มิได้

"เมียพี่ เจ้าผ่อนคลายลงเสีย"

_____________________________________________________________________________

- กมนีย์