ไอ้ตาน

"พี่ชาญว่าผมต้องโกรธมัน หรือมันต้องโกรธผม คิดดูนะผมน่ะจะพามันไปเรียนรู้บทเรียนลูกผู้ชายแท้ๆ จ่ายค่าเด็กจ่ายค่าห้องให้ด้วย เลือกของเด็ดของดีให้มันด้วย ไอ้เด็กเวรนั่นไม่ยอมขึ้นห้อง ยังงอนใส่ผมเป็นตุ๊ดเลย โกรธผมเสียอีก ผมหรือเปล่าต้องโมโหมัน แล้วแทนที่จะจบมันงอนสามวันไม่เลิกรา มันปกติไหม สมองมีปัญหาแน่นอนไอ้เวรนี่"
"อ้อ...พาเด็กมันไปเที่ยวผู้หญิงมาแล้วด้วย?"
"อายุตั้งสิบแปดสิบเก้าแล้ว มันยังไม่เคยได้ลองของจริง ผมหวังดีอยากให้มันเป็นลูกผู้ชายเต็มตัว จะพาไปขึ้นครูเสียหน่อย แล้วที่พาไปนั่นก็จ่ายตั้งหลายพัน มันแทนที่จะสำนึกบุญคุณ ดันมาโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ เฮอะเชื่อเลย...ไอ้เด็กห่านี่สมองมันต้องมีปัญหาแน่นอน ทำผมโมโหมากจริงๆ เลยด่ามันไปยกหนึ่งได้ นี่ก็ทิ้งมันไว้ปล่อยให้ร้องห่มร้องไห้เป็นตุ๊ดอยู่บ้านนั่นแหละ จะพาไปส่งคืนบ้านเดิมของมัน ไล่กลับไปมันก็ไม่ยอมไป ยังบอกด้วยว่าตีให้ตายมันก็จะไม่ยอมกลับ พูดไปสะอื้นไปแล้วพี่จะให้ผมทำยังไงได้ ทุบมันให้ตายมันก็ยอมให้ทุบ ดื้อด้านยิ่งกว่าแมลงสาบไหมพี่ว่า?"
"..." คนฟังยกแก้วเหล้าขึ้นกระดก พลางทำหน้าหนักใจ มองหน้ายุ่งเหยิงของหนุ่มรุ่นน้อง ลูกชายเพียงคนเดียวของอดีตเจ้านายที่เขาทำงานให้มาตั้งแต่สมัยปู่ย่าตายาย แล้วเห็นชายหนุ่มมาแต่เล็กจนโต รู้ดีทีเดียวว่าอิทธิพลน่ะไม่ใช่คนโง่ แต่ปัญหาหนักอกของชายหนุ่มรุ่นน้องตรงหน้าเวลานี้ ทำเอาหนุ่มใหญ่วัยสี่สิบกว่า ถึงกับน้ำท่วมปากจนพูดไม่ออกขึ้นมาเสียได้
เขาต้องพูดออกไปสักหน่อยไหมว่า...เขาสงสัยว่าไอ้ตานของคุณอิทน่ะมันไม่ใช่ตุ๊ด แล้วมันก็ไม่ใช่เด็กผู้ชาย ที่คุณอิทจะต้องพาไปขึ้นครูเปิดห้องกับสาวเบอร์ตอง ให้มันลองหาประสบการณ์ชีวิต ถ้าเขามองไม่ผิดแล้วไอ้ตานเป็นสาวน้อยจริงๆ สิ่งที่อิทธิพลทำลงไปนั่นมันก็ช่าง...เหอะๆ ไม่รู้ว่าเขาควรต้องพูดอะไรออกไปดี