หญิงบ้า ณ ทุ่งแดง (เล่ม 7) ตอน ไฟสวรรค์สีชาด

ท่ามกลางความอลหม่านนั้น ชายชราสั่นสะท้านราวใบไม้ต้องสายลม ดวงตาเบิกกว้างฉายแววตื่นตระหนกสุดขีด มือเหี่ยวย่นกำแน่นซึ่งถุงผ้าเก่าคร่ำ คล้ายกำลังจนตรอก
"ผู้ใดกัน!" ชายชราตะโกนถามด้วยความโมโห เขาพยายามลุกขึ้นยืน และคิดว่าสิ่งใดกันแน่ที่ผลักเขาออกมา
"..." ทหารลึกลับตัวเล็กหันมามองเขาด้วยสายตาเย็นเยียบ ไร้คำตอบ ใบหน้าถูกปกปิดด้วยผ้าสีดำจนเหลือเพียงดวงตา
"ปีศาจสินะ จงตายซะ!" ชายชราตะโกนด้วยความโกรธแค้น พลางโยนถุงผ้าใส่ทหารร่างเล็กอย่างแรง
"ลิลี่!" เสียงของเอ้อร์กัวร้องดังลั่นแทรกผ่านความโกลาหล ดวงตาคมเบิกโพลงด้วยความหวาดหวั่น หัวใจของเขาแทบจะหยุดเต้นเมื่อเห็นสิ่งที่ชายชราโยนออกไป
มันคือ ผลึกแบเรียม สารที่ฮั่วเซียนใช้เพื่อปลุกปั่นความเชื่อผิดๆ ทำให้เปลวไฟเป็นสีเขียวดุจวิญญาณร้าย และยังเป็นพิษร้ายที่สามารถบั่นทอนกำลัง แม้แต่ทหารไฟสวรรค์ก็โดนพิษนี้ ทำให้ไร้เรี่ยวแรงจนขยับไม่ได้ หายใจลำบาก
ทว่าในเสี้ยววินาทีนั้นเอง คล้ายมีละอองบางเบาที่มองเห็นได้ยากยิ่งในความมืดปรากฏขึ้น โอบล้อมร่างบอบบางของลิลี่ไว้ดุจเกราะกำบังล่องหน ความมืดมิดยามค่ำคืนปกปิดปรากฏการณ์ประหลาดนี้จากสายตาคนส่วนใหญ่ในสนามรบ
แต่สำหรับแม่ทัพฉู่เซียงอวี๋ เอ้อร์กัว และเด็กชายผู้น่าสงสารที่ยืนอยู่ไม่ไกลนัก ต่างเห็นเป็นประจักษ์ว่ามีบางอย่างที่ไม่สามารถอธิบายได้กำลังปกป้องนางอยู่ คล้ายโล่อากาศ
ผงสีขาวนวล คล้ายเกลือละเอียด ฟุ้งกระจาย ก่อนจะตกลงสู่พื้นดินกระจัดกระจายรอบๆ ตัวนาง กลิ่นฉุนแปลกประหลาดคลุ้งกระจายไปทั่วบริเวณ
แต่ลิลี่ยังคงก้าวเท้าเล็กๆ อย่างมั่นคง ไม่มีผงสีขาวเปื้อนนางแม้แต่เศษฝุ่น เหมือนมีกำแพงอากาศบางๆ โปร่งใสห่อหุ้มร่างของนางไว้ แสงจันทร์สีเงินสะท้อนบนผิวของมันเป็นระยับ
ลิลี่ย่างสามขุมเข้าไปหาชายชรา ดวงตากลมโตของนางแข็งกร้าวราวกับเหล็กกล้า มือเรียวเล็กแต่กลับทรงพลังราวคีมเหล็ก คว้าหมับเข้าที่คอเสื้อของเขา
"ปล่อยข้า! ปล่อยนะ!!" ชายชราร้องโวยวายด้วยความหวาดกลัวไม่เป็นคำ เมื่อมือเล็กของนางคว้าเอาคอเสื้อของเขาไว้แน่น
แม้ร่างกายของลิลี่จะดูเล็กเพรียวบาง แต่พละกำลังของนางกลับเหนือมนุษย์ นางจับยกร่างของชายชราขึ้นเหนือพื้นได้อย่างง่ายดาย ก่อนจะทุ่มเขาลงบนบริเวณที่เต็มไปด้วยผงพิษแบเรียมที่เขาตั้งใจโยนใส่นาง