แม่ยอดยาหยี

ยาหยีใส่เสื้อกล้ามผ้าพลิ้วกับกางเกงยีนส์ขาสั้นอย่างมั่นใจ เดินถือแก้วน้ำมานั่งริมวง
ศรัณย์ที่ปกติทำหน้านิ่งจนแทบจะอ่านอุณหภูมิไม่ได้ มองเธอนานผิดปกติ
แต่สิ่งที่ออกจากปากคือ
"เสื้อคุณบางไปหน่อย"
ยาหยีก้มมองดูเสื้อของตัวเองก่อนจะตอบเขา
"เดี๋ยวนะ... นี่มันไม่ได้บางขนาดนั้นซะหน่อย?"
ศรัณย์หลบตา หัวใจของเขาพองโตด้วยความรู้สึกที่ท้วมท้นก่อนที่จะเอ่ยออกมาด้วยเสียงอันแผ่วเบา
"ผมแค่ไม่อยากให้คุณไม่สบาย"
ยาหยีหัวเราะเบาๆพวงแก้มแดงวาบขึ้นมาทันตาเห็น
"ก็เอาเสื้อคุณคีนมาคลุมสิ ยาหยีจะได้ไม่เป็นหวัด"
หลังเลิกยาหยีแอบช้ากว่าคนอื่น
ศรัณย์เดินตามหลัง พอเห็นเธอสะดุดพื้นทรายก็รีบคว้าแขนไว้ทัน
มือกับมือแตะกันพอดี... สายตาประสาน สัญญาณในใจบางอย่างเริ่มก่อร่าง
ยาหยีพูดเบาๆ หญิงสาวหน้าแดงวาบรีบแบนสายตาไปทางอื่น
"เมื่อก่อนยาหยีคิดว่าคุณเย็นชาน่าเบื่อ... แต่เดี๋ยวนี้ เหมือนมีเวอร์ชันอัปเกรดซ่อนอยู่แฮะ"
ศรัณย์หันมา เขาพูดยิ้มๆด้วยน้ำหยอกเย้า
"คุณเองก็ไม่ใช่แค่จอมป่วน... คุณกลายเป็นคนที่ผมชอบทะเลาะด้วยที่สุดในโลก"
(และหัวใจของทั้งคู่... ก็ไม่ได้เถียงอะไรเลย)
ส่วนทางด้านน้ำอิงเสนอไอเดียใหม่ แต่โดนคนอื่นค้าน
ชลทียกมือขึ้นพูด
"ผมเห็นด้วยกับเธอ ไอเดียนี้กล้าและเจ็งมาก... เหมือนเจ้าตัวแหละ"
น้ำอิงหันมามองอย่างตกใจ
"โอเคค่ะ คุณไม่ได้ประชดใช่มั้ย?"
ชลทียิ้ม "เปล่า ประชดคุณ วันนี้รู้สึกว่า...น่าชื่นชมดีแฮะ"