Beloved Enemy : ศัตรูที่รัก

Beloved Enemy : ศัตรูที่รัก

.................................................................


ริมสระน้ำของโรงแรม
ค่ำคืนนี้ถูกปิดไว้เป็นพื้นที่ส่วนตัว เพื่อจัดโต๊ะดินเนอร์สุดหรู ท้องฟ้าแต้มด้วยดวงดาวพร่างพราว แสงเทียนไหวให้บรรยากาศอบอุ่น โรแมนติก
เสียงรองเท้าส้นสูงตกแต่งเพชรแบรนด์ดัง ก้าวลงบนพื้นริมสระอย่างมั่นใจ ม่านมุกปรากฏตัวในชุดเกาะอกดีไซน์สะดุดตา งามดุจดอกไม้สีขาวที่เบ่งบานยามค่ำคืน ตัดด้วยกระโปรงหนังสีดำ เสริมลุคสาวมั่นได้อย่างสมบูรณ์แบบ
เธอยืนมองโต๊ะอาหารที่ถูกจัดเตรียมอย่างประณีต อาหารพร้อม แสงเทียนพร้อม แต่ไร้เงาเจ้าภาพ ม่านมุกรู้ดีว่าใครอยู่เบื้องหลัง
แน่นอน เหมืองเพชร
ความจริงเธอไม่จำเป็นต้องมาตามนัด แต่ที่มาก็เพราะอยาก สั่งสอน ผู้ชายจองหองคนนั้น
"ยินดีต้อนรับสาวสวยในค่ำคืนนี้" เสียงทุ้มนุ่มแต่แฝงความกวนดังขึ้นจากด้านหลัง
ม่านมุกแสยะยิ้ม ก่อนหันไปมองชายหนุ่มในชุดสูทดูดีผิดปกติ มือถือช่อดอกกุหลาบแดง แต่ถึงแม้จะแต่งตัวหรูแค่ไหน นิสัยก็ไม่อาจถูกกลบได้
"อ้อ แขกวีไอพีคือคุณเองเหรอคะ"
"ครับผมเอง นี่ดอกไม้สวย ๆ สำหรับคนสวย ๆ ครับ"
ม่านมุกมองท่าทีที่ดูประดิษฐ์ประดอยเป็นสุภาพบุรุษของเขาแล้วแทบอยากจะอาเจียน แต่เธอก็ยังต้องกล้ำกลืน รับช่อดอกไม้จากเขาอย่างฝืนใจ
"เชิญนั่งสิครับ"
"ขอบคุณค่ะ"
เธอนั่งลงอย่างเรียบเฉย ขณะที่เหมืองเพชรยิ้มมุมปาก พลางนั่งลงฝั่งตรงข้าม
"ไม่จำเป็นต้องวางตัวเป็นสุภาพบุรุษหรอกค่ะ ฉันรู้ธาตุแท้ของคุณหมดแล้ว ทำแบบนี้ไม่เสแสร้งเกินไปหน่อยเหรอคะ"
"อ๋อ เหรอครับ"
เขายังยิ้มได้อีก คงมีความสุขที่ได้แกล้งกันสินะ ม่านมุกเริ่มสงสัยว่านี่เขาหน้าด้านหรือไม่รู้สึกอะไรเลยกันแน่
"ไม่ต้องอ้อมค้อมค่ะ บอกมาตรง ๆ ว่าต้องการอะไร" สายตาจริงจังของเธอทำให้นึกถึงคำเตือนจากเพื่อนสนิท

บทสนทนากับเพื่อนสนิทก่อนหน้านี้
จำไว้นะ คุณม่านมุกน่ะฉลาด แน่นอนว่าเธอต้องรู้ว่าการ์ดนี่ฝีมือนาย คนฉลาดมักเล่นตามเกม แม้เธอจะรู้ว่าเป็นแผนของนาย แต่เธอก็จะมาตามนัด เพื่อจะได้สั่งสอนนายแน่ ๆ สิ่งที่นายควรทำเมื่อถูกจับได้ ก็คือ "เล่นตามเกม" แค่บอกจุดประสงค์ตรง ๆ ว่านายต้องการอะไร อีกอย่าง ไม่ต้องคาดหวังอะไรจากแผนนี้ เพราะมันจะไม่ได้ผลหรอก แต่ถ้าเป็นแผนหลังจากนี้ ก็ไม่แน่

ปัจจุบัน
"อย่างที่จุนบอก คุณฉลาดทันคน ถึงได้รู้ว่านี่เป็นฝีมือผม"
"มีอะไรก็รีบพูดมาเถอะค่ะ"
"อย่าใจร้ายสิ หั่นสเต็กไป คุยไปก็ได้" ม่านมุกอยากจบเรื่องไร้สาระนี้ให้เร็วที่สุด เธอจึงทำตัวสบาย ๆ หยิบส้อมกับมีดขึ้นมา แล้วเหลือบมองคนตรงหน้า
"พูดมาสิคะ"
"ที่ผมนัดคุณมาวันนี้ก็เพื่อจะขอโทษน่ะครับ" ม่านมุกจ้องหน้าคมเพื่อรอดูว่า ผู้ชายตรงหน้าจะมาไม้ไหนอีก
"ผมรู้สึกผิด ที่ก่อนหน้านี้ทำไม่ดีกับคุณ เลยอยากเลี้ยงอาหารเพื่อขอโทษ"
"อ้อ ความรู้สึกผิดนี่ช้าดีนะคะ"
"ช้าก็ยังดีกว่าไม่สำนึกเลยนี่ครับ"
"แต่มันก็ยังดูไม่จริงใจอยู่ดี"
ในเมื่อเขาพูดคำเสแสร้งจบแล้ว ม่านมุกก็ไม่คิดจะอยู่ต่อให้เปลืองเวลา เธอวางส้อมกับมีดลงที่เดิม พร้อมจะลุกขึ้นจากเก้าอี้
"เดี๋ยวสิ ดื่มไวน์สักแก้วก่อน แล้วค่อยไปได้ไหม"
ม่านมุกถอนหายใจออกเฮือกใหญ่ ก่อนจะหยิบแก้วขึ้น แล้วยื่นไปให้เขาเพื่อชนแก้ว แค่คิดว่าการชนแก้วจะสร้างมิตรภาพได้ มันง่ายเกินไปหรือเปล่า ถึงแม้เธอจะเป็นคนปล่อยวางและให้อภัยคนง่าย แต่สำหรับเขา ไม่ใช่ในตอนนี้ ม่านมุกเบื่อเต็มทีกับเกมปั่นหัวไร้สาระพวกนี้
เหมืองเพชรอึ้ง เมื่อเห็นเธอเทไวน์ลงพื้นจนหมดก่อนจะวางแก้วลงอย่างเรียบเฉย
"ไวน์หมดแล้วค่ะ ดินเนอร์ก็เป็นอันจบ!"
"ม่านมุก! เธอนี่มันผู้หญิงร้ายลึก!! ฉันอุตส่าห์ตั้งใจจัดโต๊ะเพื่อขอโทษ เราสองคนจะได้สงบศึกกันสักที!"
หญิงสาวมองหน้าเขาที่กำลังโวยวาย คำพูดแบบนี้แหละที่ดูเหมือนตัวเขาที่แท้จริง ก้าวร้าว หยาบคาย
"แต่เธอกลับพังทุกอย่าง!! เธอเองก็ไม่ต่างจากคนใจแคบเลยนะ!!"
"อืม ถือว่าพูดได้ดีนะคะ แต่คนอย่างคุณน่ะเหรอ จะทำดีกับฉัน? ความดีปลอม ๆ เปลือก ๆ แบบนั้น ทำดีเพราะหวังผลทั้งนั้น คิดว่าฉันโง่จนดูคนอย่างคุณไม่ออกเหรอคะ?"
"ที่ฉันมาตามนัด ไม่ใช่เพราะหลงกลอะไรทั้งนั้น ฉันมาเพราะฉันต้องการรู้ว่าคุณต้องการอะไรต่างหาก!"
"คุณน่ะชอบฉันเหรอ?!" เธอหัวเราะเยาะเบา ๆ "ก็ไม่น่าใช่! เราเป็นศัตรูกันมาก่อนแท้ ๆ! แต่ฉันกลับไม่เคยรู้จักคุณเลยด้วยซ้ำ แล้วอะไรล่ะที่คุณต้องการจากฉัน?!"
"หรือจะเป็นการแก้แค้น?" ดวงตาเธอวาวโรจน์ "เด็กน้อย!!"
"ม่านมุก!!" เขาตะคอกชื่อเธอออกมาเสียงเข้ม
"ความจริงแล้ว คุณไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะมาทำร้ายฉันด้วยซ้ำ!! แต่พอได้ตรองดูดี ๆ คุณมันก็แค่พวกโรคจิต ที่ชอบทำร้ายคนอื่นไปทั่วโดยไม่สนใจว่าเขาจะเป็นใคร!"
"เพราะงั้นฉันถึงไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับคนนิสัยแย่ ๆ แบบคุณ ทางที่ดีที่สุดคือคุณควรออกไปจากชีวิตฉัน เลิกวุ่นวาย เลิกสร้างปัญหา เพราะเราไม่รู้จักกัน!"
ม่านมุกระบายทุกอย่างที่อัดแน่นอยู่ในใจจนหมดเปลือก เธอลุกขึ้นเต็มความสูง พร้อมจะเดินออกจากตรงนี้โดยไม่หันกลับมาอีก
แต่เหมืองเพชรกลับลุกขึ้นเร็วกว่า คว้าแขนเธอไว้แน่น ก่อนจะกระชากให้ร่างบางหันกลับมาสบตาเขาโดยตรง
ไม่ทันได้ตั้งตัว คนตรงหน้าก็ฉวยโอกาสโน้มใบหน้าเข้ามาใกล้ ราวกับจะจูบ ทว่าเขาก็ผลักเธอออกจนเกือบพลัดตกจากรองเท้าส้นสูง โชคดีที่ยังพอควบคุมการทรงตัวไว้ได้
"เธอเหมือนน้ำหวานจริง ๆ" เขาเอ่ยเสียงต่ำ รอยยิ้มกวนประสาทยังติดมุมปาก "มาถึงตอนนี้ฉันก็เพิ่งแน่ใจ ว่าชอบเธอเข้าให้แล้ว"
"พูดอะไรของคุณ" เธอถามเสียงเรียบ
"ตอนนี้ฉันก็คงเหมือนมดตัวหนึ่ง ที่ลุ่มหลงในกลิ่นหอมหวานนั่นล่ะ" เขาเงยหน้าขึ้นสบตาเธอ "แต่ถึงเธอจะเหมือนน้ำหวาน ฉันก็จะไม่มีวันเป็นมดโง่ ที่เผลอหลงใหลจนตกลงไปจมน้ำหวานตายหรอกนะ"
นิสัยชอบเอาชนะของเขาเริ่มเผยออกมาอีกครั้ง พร้อมบทพูดไร้สาระที่ฟังดูทั้งน้ำเน่าและอวดดี นั่นยิ่งกระตุ้นให้ม่านมุกหัวเราะเย้ยหยันออกมา
ชายตรงหน้าเธอไม่มีอะไรต่างจากเด็กน้อยที่ไม่ยอมรับความพ่ายแพ้ เพียงเพราะไม่อยากเสียหน้า ก็เลยต้องพล่ามอะไรไร้สาระขึ้นมาแบบนั้น
"เหอะ! ฉันไม่ใช่น้ำหวาน และคุณก็ไม่ใช่มดโง่" เธอสวนกลับด้วยน้ำเสียงเย็นชา "หยุดพูดเรื่องน่าขำพวกนี้เถอะค่ะ แต่ถ้ายังยืนยันว่าจะอยู่ตรงนี้ ก็จดคำพูดของตัวเองไว้ให้ดี อย่าเผลอกลายเป็นมดโง่ที่จมน้ำหวานตายก็แล้วกัน"
ใบหน้าสวยหยิ่งทระนง น้ำเสียงเด็ดขาดไม่มีแววลังเล ท่าทางนั้นทำเอาเหมืองเพชรเจ็บลึกถึงใจ เขาเกลียดนัก เวลาที่ตัวเองต้องถูกหยาม เขาไม่ชอบความรู้สึกที่กำลังจะแพ้ให้กับผู้หญิงคนนี้เลย
ร่างสูงไม่รอช้า คว้าแขนเธอไว้อีกครั้ง แล้วกระชากเข้าหาตัว
"อื้อ!!"
เขาจูบเธอ
เป็นจูบที่รุนแรงและดุดัน ราวกับจะประกาศให้โลกรู้ว่าเขากำลังโกรธ โกรธจนควบคุมตัวเองไม่ได้ รสจูบของเขาไร้ซึ่งความอ่อนโยน ไม่มีแม้แต่เศษเสี้ยวของความหวาน มีเพียงแต่ความขมขื่นและความน่าขยะแขยง
ม่านมุกรู้สึกเหมือนถูกเหยียบย่ำ เธอพยายามดิ้นรน ผลักอกแกร่งนั้นออกสุดแรง ในหัวมีเพียงคำเดียวที่ตะโกนซ้ำไปมา เกลียด!
และในวินาทีนั้นเองเสียงฝีเท้าดังเร่งเร้ามาจากด้านหลัง ก่อนที่ธนินจะกระชากคอสูทของเหมืองเพชรออกจากตัวเธอ
ผัวะ!!
หมัดหนัก ๆ กระแทกเข้าเต็มแก้มขวาอย่างจัง

เหมืองเพชรรู้สึกถึงรสคาวเลือดในปาก เลือดที่แล่นมารวมที่ริมฝีปากและความแค้นที่แล่นวาบในอก เขากำหมัดแน่น ก่อนสวนกลับหมัดใส่หน้าธนินเต็มแรง จนร่างชายหนุ่มเซถอยหลัง
สำหรับลูกผู้ชาย ฆ่าได้ แต่หยามไม่ได้!
ทั้งคู่ต่างตั้งหลักใหม่ กระชากคอเสื้อกัน แล้วแลกหมัดกันกลางดินเนอร์สุดหรูที่พังพินาศไม่เหลือเค้าเดิม
แต่ทุกอย่างต้องหยุดลง
"พอได้แล้ว!! เหมืองเพชรคุณออกไป!!"
เสียงของม่านมุกตะโกนสั่งหนักแน่น
"ไม่!!"
เพียะ!!
ฝ่ามือเรียวฟาดเข้าหน้าเขาเต็มแรงจนชายหนุ่มพูดไม่ออก เขานิ่งไป มองเธอด้วยแววตาไม่เข้าใจ จังหวะที่เหมืองเพชรก้าวเท้าเข้าหา หัวใจเขากลับเหมือนถูกทุบด้วยค้อนเหล็ก เพราะธนินขยับตัวเข้ามาขวางกั้น ไม่ยอมให้เขาเข้าใกล้แม้แต่ก้าวเดียว
"ถ้านายแตะต้องมุกอีก ฉันจะเอาคืนนายให้สาสม!" เสียงของธนินชัดเจนและหนักแน่น


..
#ศัตรูที่รัก ตอนเดียวจบ
นิยายเรื่องนี้เกี่ยวกับความรักที่เกิดจากความไม่ชอบใจ ความโกรธ ไร้เหตุผล พระเอกจะมีเหตุผลตรรกะของตัวเองที่ดูเอาแต่ใจ แต่นั่นก็เพราะนิสัยที่พอรักก็รักเกินไป จึงทำให้เอาแต่ใจไร้เหตุผล ยึดตัวเองเป็นศูนย์กลางและถูกที่สุด

ในเรื่องช่วงต้นเรื่อง จะมีบทแชทแทรกอยู่นะคะ หลังจากผ่านบท 3 ไป แชทจะน้อยหรืออาจไม่มีเลยค่ะ ทั้งนี้มีไว้เพื่ออรรถรสเท่านั้นนะคะ

เหมืองเพชรคือตัวร้ายที่จับฉลากได้บทพระเอก ส่วนม่านมุกฉลาดทันเกม สองพระนางจึงตีฝีปากกันอย่างไม่มีใครยอมใคร

เรื่องนี้ไม่มีนอกกายนอกใจค่ะ เป็นความรักที่ค่อย ๆ ก่อตัว พอรู้ตัวแล้วนักอ่านก็อาจจะฟินและลุ้นไปกับตัวละคร

ติดต่อนักเขียน @nutyuchun

อ่านตัวอย่างก่อนตัดส้นใจซื้อ
ระบบ ios ซื้อบนเว็บและระบบแอนดอยจะได้ราคาถูกกว่า

ขอบคุณทุกยอดโหลด การรีวิว และกดเรติ้งนะคะ