นิยายชายรักชาย เรื่อง แสงฟ้า วาโย

เสียงคลื่นซัดกระทบโขดหินดังโครมครามสลับกับเสียงลมหวีดหวิวราวบทเพลงคร่ำครวญกลางความมืดมิดของราตรี แสงจันทร์เลือนรางสาดกระทบผิวน้ำที่กระเพื่อมไหว ลมพัดไปมาบอบมาก เหมือนกับร่างเล็กของชายคนหนึ่งที่กำลังหล่นลงสู่ห้วงน้ำเบื้องล่างอย่างเชื่องช้า

มันคือการตัดสินใจที่ไร้ซึ่งความลังเล ในเมื่อชีวิตนี้เขามาคนเดียว ก็ขอไปคนเดียว

ชีวิตมนุษย์คนหนึ่งทำไมถึงต้องเป็นเช่นนี้? อะไรคือสาเหตุที่ผลักไสชีวิตหนึ่งให้เลือกจบสิ้นลงในความอ้างว้างของท้องทะเล? คำถามที่ไร้ซึ่งคำตอบถูกกลืนหายไปพร้อมกับร่างนั้นที่จมดิ่งลงสู่ความมืดมิด ไร้ซึ่งร่องรอย...เหลือทิ้งไว้เพียงความว่างเปล่าที่หนักอึ้งคล้ายกับเงามืดของบ้านหลังใหญ่ที่ตั้งตระหง่านอยู่บนเกาะส่วนตัวแสนห่างไกล แสงไฟเพียงน้อยนิดจากหน้าต่างบานหนึ่งดูราวกับดวงตาที่กำลังจับจ้องและตัดสินชะตาชีวิตที่กำลังจะหายลับไป

"วาโย! วาโย! ไปไหน!?" เสียงตะโกนก้องแหบพร่าปนความบ้าคลั่งของใครคนหนึ่งดังขึ้นจากบ้านหลังนั้น ราวกับเพิ่งตระหนักรู้ถึงการหายไปของสิ่งที่ตนเองหวงแหน เสียงทุ้มที่ผสานความกังวลร้องปนความเสียใจดังตามมาเป็นระลอก ก่อนที่ประตูบ้านจะเปิดผางออกพร้อมเงาตะคุ่มร่างสูงที่พุ่งทะยานออกมายังริมหาดอย่างบ้าคลั่ง ดวงตาเบิกกว้างมองหาบางสิ่งในความมืดมิด มือเรียวควานหาในอากาศอย่างเลื่อนลอย ก่อนจะทิ้งตัวลงคุกเข่าบนพื้นทรายเย็นเฉียบอย่างสิ้นหวัง

สายลมทะเลพัดผ่านพาความหนาวเหน็บเข้าสู่แผ่นหลัง
"ไม่นะ...ไม่!"
เสียงสะอื้นหลุดลอดออกมาจากลำคอที่แห้งผากของเขา ก้อนสะอื้นจุกอยู่ในอกราวจะขาดใจ ภาพอดีตที่เคยอบอวลด้วยความรัก ความผูกพัน และความสุขใสในวัยเยาว์ พลันฉายชัดขึ้นมาในมโนสำนึก

...ภาพของเด็กชายสองคนที่วิ่งเล่นหัวเราะคิกคักอยู่ในสวนกว้างใหญ่ ภาพของคำมั่นสัญญาที่เคยให้กันไว้ใต้ต้นไม้ใหญ่ ภาพของความใกล้ชิดที่เกินกว่าคำว่าเพื่อนหรือเจ้านายกับคนรับใช้...

"เราไม่เคยทอดทิ้งกัน"

เสียงกระซิบแผ่วเบาของใครคนนั้นยังคงก้องอยู่ในหู แต่ทำไม...ทำไมวันนี้ทุกสิ่งถึงได้จบลงเช่นนี้?

หรือว่าความรักที่เคยบริสุทธิ์ใสราวแสงแรกยามเช้า

ได้ถูกบิดเบี้ยวด้วยความหึงหวง อำนาจ และคำโกหก จนกลายเป็นเปลวไฟที่เผาผลาญทุกอย่างให้มอดไหม้ไปสิ้น?

เบื้องหลังบ้านหลังงามที่ตั้งตระหง่านอย่างโดดเดี่ยวบนเกาะแห่งนี้ มีความลับดำมืดอะไรซ่อนอยู่? และความสัมพันธ์อันซับซ้อนระหว่าง

"แสงฟ้า" ผู้ครอบครองทุกสิ่ง กับ "วาโย" ผู้ไร้ซึ่งสิ่งใด...จะจบลงด้วยความสูญเสียไปตลอดกาลจริงหรือ?

ใต้ผืนน้ำสีดำสนิท มีเพียงความเงียบงัน...แต่ในใจของใครอีกคน กลับมีพายุโหมกระหน่ำรุนแรงกว่าสิ่งใดๆ

เขาจะยอมปล่อยให้ "วาโย" จากไปตลอดกาล หรือจะทำทุกวิถีทางเพื่อช่วงชิงสิ่งที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นของเขาให้กลับคืนมา...แม้จะต้องแลกมาด้วยอะไรก็ตาม?