ป่วนรัก พิพากษาหัวใจ2

"ลงมาเดี๋ยวนี้!"
"พี่ครามอย่าเสียงดังไปสิคะ เห็นไหมว่าทำให้มันกลัว!" ใครจะกลัวก็ช่างหัวมันเถอะ ตอนนี้เขากลัวเธอตกต้นไม้ลงมาได้รับบาดเจ็บมากกว่า ทำไมถึงได้ชอบทำอะไรเสี่ยงๆ ก็ไม่รู้สิ!
ชายหนุ่มคิด ก่อนจะเฝ้ารออย่างใจเย็นให้คนบนต้นไม้ไต่ลงมาอย่างปลอดภัยพร้อมกับลูกแมวตัวน้อยถึงได้ตวาดขึ้น
"จะไม่ดื้อสักวันไม่ได้เลยจริงๆ ใช่ไหม" ที่ผ่านมาก็แบบนี้ตลอด ไม่รู้เมื่อไหร่ว่าจะเลิกทำตัวให้ใครต่อใครเป็นห่วงสักที
"ผักบุ้งเหรอคะดื้อ!"
"ใช่ ดื้อแล้วก็ยังเอาแต่ใจตัวเอง ไม่รู้รึไงว่านิสัยแบบนี้มันน่ารำคาญ!" แล้วมันเรื่องอะไรของเขาที่ต้องมาว่ากันด้วย!
"ถ้าผักบุ้งน่ารำคาญพี่ครามก็เดินผ่านไปสิคะ จะมายุ่งทำไม ผักบุ้งไม่ได้ขอให้พี่มาวุ่นวายเมื่อไหร่กัน!" อีกอย่างเธอจะเป็นแบบไหนมันก็เรื่องของเธอไหม เขาจะต้องมายุ่งอะไรด้วย! พ่อแม่เธอยังไม่เคยว่าเธอเลยสักคำ แล้วนี่เขาเป็นใคร!
ไม่ทันจะได้พูดอะไรออกไปอีกหน ก็เป็นเสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์ที่ดังขึ้นขัดจังหวะเข้าเสียก่อน ซึ่งเธอก็เลือกที่จะกดรับสายมันต่อหน้าเขานี่แหละ เพราะไม่มีสิ่งใดต้องปิดบัง
"ค่ะพี่บีม คุยได้ค่ะ" ยิ่งเห็นว่าใครกันที่โทรมาหาหญิงสาวก็ยิ่งลำพองใจ ให้เขาดูไปเลยว่าเธอเองก็มีคนมาสนใจเหมือนกัน คงมีแต่เขาคนเดียวนี่แหละ ที่มีตาแต่หามีแววไม่!
คอยดูนะ จากนี้เธอจะหาแฟนที่ทั้งหล่อและดีกว่าเขาเป็นร้อยเท่าพันเท่าให้ได้เขาจะได้เลิกหลงตัวเองแบบผิดๆสักที
"ใคร!" กระทั่งเธอวางสาย ก็เป็นเสียงเข้มที่ดังตวาดถาม ไม่สนด้วยซ้ำ ว่าควรต้องเว้นระยะเหมือนที่ปากชอบพูด
"อะไรคะ"
"ก็ไอ้บีมอะไรนั่นไง มันเป็นใคร!" แล้วนี่เขาจะต้องโมโหอะไรขนาดนี้ด้วย ในเมื่อว่าเรื่องนี้ มันไม่ใช่เรื่องของเขาเลย!
"คนคุยค่ะ" ชัดพอไหม หรือเขาคิดว่ามีแต่ตัวเองเท่านั้นที่มีสิทธิ์ใช้ชีวิต อีกอย่างเรื่องพวกนี้มันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับเขาเลย ความจริงแล้วเขาไม่มีสิทธิ์มาตวาดถามกันแบบนี้ด้วยซ้ำ
"ลุงเดชรู้เรื่องนี้รึเปล่า!"
"อีกหน่อยก็คงรู้ค่ะ เพราะถ้าคนนี้ผ่าน ผักบุ้งนี่แหละที่จะพาเขามาแนะนำให้ทุกๆ คนได้รู้จักด้วยตัวเอง หมดเรื่องแล้วใช่ไหมคะ ถ้าใช่ผักบุ้งขอตัว!" หนนี้เธอไม่รอให้เขาได้พูดอะไรออกมาอีกว่าจบก็หมุนตัวเดินหนีไปพร้อมแมวน้อยในมือ
ทิ้งไว้ก็แต่อีกคน ที่ได้แต่ยืนสบถคำหยาบอยู่ตามลำพัง!