รักเท่าไรก็ไม่พอ

”ตั้งแต่ลูกตาย ฉันไม่เคยเห็นน้ำตาของผู้หญิงคนนั้นเลย แม้เเต่งานศพลูก เธอก็ยังเลือกจะไปทำงาน“ อนาวิลกัดฟันพูด เขายังคงโกรธมากที่ภรรยาเมินเฉยกับการจากไปขอลูก

“คิดดี ๆ นะปราบ แกผ่านร้อนผ่านหนาวกับคุณปายมาตั้งเยอะ จะมาหย่ากันเพราะเรื่องที่มันย้อนกลับไปแก้ไขไม่ได้จริง ๆ เหรอ” อชิระว่าพลางยกมือตบไหล่เพื่อนรักเพื่อปลอบประโลม อนาวิลไม่ได้ตอบอะไร เขายกแก้วเหล้าขึ้นดื่มครั้งแล้วครั้งเล่าจนกระทั่งเมาหลับ ทำให้อชิระต้องแบกเพื่อนรักกลับไปนอนที่คอนโดของเขา

เช้าวันใหม่มาเยือนอีกครั้ง รสรินลืมตาตื่นด้วยความงัวเงีย เธอก้าวลงจากเตียงแล้วเข้าไปอาบน้ำแต่งตัว ก่อนจะลงมารับประทานมื้อเช้าที่แม่บ้านจัดเตรียมไว้ให้ และก็เช่นเคย นี่เป็นอีกวันที่รสรินต้องทานอาหารเช้าคนเดียวลำพัง เธอใช้ช้อนเขี่ยข้าวต้มไปมา เป็นจังหวะเดียวกันกับที่เมอร์เซเดสเบนซ์สีขาวขับมาจอดที่ลานน้ำพุกว้าง

“นิ่มเอากาแฟให้ฉันเเก้ว” อนาวิลเอ่ยบอกสาวใช้ทันทีที่เดินเข้ามาในห้องอาหาร

“เมื่อคืนไปนอนที่ไหนมาคะ” รสรินเอ่ยถาม เธอมองสภาพของสามีด้วยสายตาสมเพช เขาเอาแต่ดื่มไม่สนใจครอบครัว ซ้ำยังชอบไปค้างอ้างแรมที่อื่น

“คอนโดอชิ“ เขาตอบห้วน ๆ เหมือนไม่ค่อยอยากเสวนากับภรรยา

“ฉันยังเชื่อใจคุณได้อยู่ใช่ไหม”

“อย่าหาเรื่องแต่เช้าได้ไหม ผมเบื่อจะทะเลาะกับคุณแล้วนะ”

“ก็ตอบมาสิ! ฉันยังไว้ใจคุณได้อยู่ใช่ไหม”

“นิ่มเอาขึ้นไปให้ฉันบนห้องนะ” อนาวิลไม่ตอบคำถามของภรรยา เขาหันไปสั่งแม่บ้าน ก่อนจะเดินออกไปจากห้องอาหาร