มหากาพย์พระอภัยมณี

ในดินแดนแห่งจินตนาการอันกว้างใหญ่ไพศาล กาลเวลาได้รังสรรค์เรื่องราวอันเป็นอมตะขึ้นมาเรื่องหนึ่ง นั่นคือ มหากาพย์พระอภัยมณี ของ สุนทรภู่ ยอดกวีเอกผู้พลิกแพลงภาษาให้เป็นดนตรีแห่งถ้อยคำ บัดนี้ "คีตสาคร" ขอเชื้อเชิญทุกท่านร่วมเดินทางอีกครั้งสู่ห้วงมหาสมุทรแห่งวรรณคดีอันล้ำค่านี้ ในรูปแบบของวรรณกรรมร้อยแก้วที่สละสลวย นุ่มนวล และเต็มเปี่ยมด้วยอรรถรส ซึ่งจะทำให้ทุกถ้อยคำ ทุกฉากเหตุการณ์ มีชีวิตชีวาและเข้าถึงจิตใจได้อย่างลึกซึ้งยิ่งขึ้น

เปิดฉากด้วย "ปฐมบทแห่งการพลัดพราก" ที่ "กรุงรัตนา" เมื่อ "พระอภัยมณี" ผู้ถือกำเนิดพร้อม "ดวงตาที่ทอประกายแห่งความฝันและมีหัวใจที่ผูกพันกับสรรพเสียงแห่งสากลโลก" ต้องถูกเนรเทศจากบ้านเกิด ด้วย "วิชาเพลงปี่" อันเป็น "วิชาต้องห้าม" ในสายตาของผู้เป็นบิดา พร้อมกับ "ศรีสุวรรณ" พระอนุชาผู้ยึดมั่นในวิถีนักรบ การเดินทางของสองอดีตเจ้าชายได้เริ่มต้นขึ้นอย่างไร้จุดหมาย จนกระทั่งเสียงปี่อันโศกเศร้าของพระอภัยมณี ดึงดูด "นางผีเสื้อสมุทร" จอมอสุรีแห่งท้องทะเล ให้ปรากฏกาย และนำพาท่านไปสู่ "บทเพลงแห่งนางผีเสื้อสมุทร" ที่จบลงด้วยการจองจำในคูหาบาดาลอันกว้างใหญ่

ร่วมเป็นพยานใน "วิวาห์ในคูหาอสุรี" ที่เต็มไปด้วยความขมขื่นของพระอภัยมณี ตราบจนกำเนิด "สินสมุทร" โอรสผู้เป็นดั่งแสงสว่างเพียงดวงเดียวในชีวิต และผู้ซึ่งมี "พละกำลังอันมหาศาล" จนสามารถ "ผลักแผ่นศิลาที่หนักอึ้งราวภูเขาทั้งลูก" เปิดหนทางสู่อิสรภาพได้ ติดตามการหลบหนีอันตื่นเต้นระทึกใจใน "อุบายฝันร้ายและพันธมิตรแห่งท้องทะเล" โดยมีครอบครัวเงือกผู้สละชีพเพื่อปกป้อง จนคณะผู้หนีตายมาถึง "เกาะแก้วพิสดาร" ดินแดนศักดิ์สิทธิ์ของ "พระฤๅษี" ผู้เป็นดั่งร่มโพธิ์ร่มไทร

ชีวิตบนเกาะสงบสุขจวบจนพายุใหญ่พัดพาให้พบกับ "เรืออับปางและราชธิดาแห่งผลึก" นั่นคือ "ท้าวสิลราช" และ "เจ้าหญิงสุวรรณมาลี" ผู้มีความงามบริสุทธิ์ราวภาพฝัน ความรักครั้งใหม่ของพระอภัยมณีกับเจ้าหญิงสุวรรณมาลี นำพาไปสู่การเผชิญหน้ากับ "เจ้าชายอุศเรน" คู่หมั้นจาก "กรุงลังกา" และการต่อสู้ใน "เพลงปี่กลางสมรภูมิ" ที่แสดงให้เห็นอานุภาพของเสียงปี่อันน่าอัศจรรย์ ชัยชนะครั้งนั้นทำให้พระอภัยมณีกลายเป็น "วีรบุรุษแห่งกรุงผลึก" และได้อภิเษกสมรสกับเจ้าหญิงสุวรรณมาลี ขึ้นเป็นราชสวามีแห่ง "กรุงผลึก"

แต่สันติสุขนั้นเปราะบางเหลือเกิน เมื่อ "บัลลังก์แค้นแห่งลังกา" ภายใต้การนำของ "พระนางละเวงวัณฬา" ผู้เป็นพี่สาวของอุศเรน ได้โหมกระพือขึ้น นางใช้ "กลยุทธ์ที่คมยิ่งกว่าดาบ" คือ "ภาพวาดมรณะ" อันอาบมนตร์เสน่ห์ เพื่อปลุกปั่นกษัตริย์ทั่วโลกให้ยกทัพเข้าบุกกรุงผลึก ในสงคราม "ทัพแล้วทัพเล่า" พระอภัยมณีต้องใช้เสียงปี่เพื่อ "ปลดปล่อยพวกเขาออกจากมนตร์สะกด" ครั้งแล้วครั้งเล่า แม้จะได้รับชัยชนะ แต่ "ชัยชนะในแต่ละครั้งกลับทำให้พวกเขายิ่งเข้าใกล้ความพ่ายแพ้ในภาพรวมมากขึ้นทุกขณะ"

สถานการณ์คับขันยิ่งขึ้นเมื่อพระนางละเวงส่ง "กลศึกนางนารี" คือ "นางยุพาผกา" และ "นางรำภาสะหรี" เพื่อใช้ "บ่วงเสน่หา" เข้าจับกุม "ท้าวศรีสุวรรณ" และ "สินสมุทร" เสาหลักของกรุงผลึก ทำให้พระอภัยมณีต้อง "เผชิญหน้าราชินี" ผู้เป็นศัตรูที่ชาญฉลาดที่สุดแต่เพียงลำพัง และต้องจำยอมไปอยู่กับนางที่กรุงลังกาเพื่อแลกกับสันติภาพ

เรื่องราวพลิกผันสู่ "สองราชินี สองแผ่นดิน" ที่แต่ละฝ่ายยังคงมีความรู้สึกขมขื่น แม้พระอภัยมณีจะพยายามเชื่อมสัมพันธ์ แต่เมล็ดพันธุ์แห่งความเกลียดชังที่เหล่าขุนนางเก่าแก่ปลูกฝังให้ "เจ้าชายมังคลา" โอรสของพระอภัยมณีกับพระนางละเวง ก็เติบโตขึ้น นำมาซึ่ง "ประกาศิตแห่งมังคลา" ที่จะทำลายกรุงผลึกให้สิ้นซาก

บทสรุปอันน่าสะเทือนใจอยู่ใน "ศึกสายเลือด" เมื่อ "สุดสาคร" โอรสอีกองค์ของพระอภัยมณีกับนางเงือก ผู้ซึ่งมาอยู่กับพระนางสุวรรณมาลี ต้องเข้าต่อสู้กับ "เจ้าชายมังคลา" ใน "สมรภูมิสองพี่น้อง" การรบอันดุเดือดนี้ จุดชนวน "เพลิงแค้นที่โหมกระพือ" ยิ่งขึ้น จนกระทั่งพระอภัยมณีต้องก้าวเข้าสู่สนามรบอีกครั้ง เพื่อหยุดโศกนาฏกรรมด้วย "บทเพลงที่กลั่นออกมาจากน้ำตาและความเจ็บปวดทั้งหมดในชีวิต" อันนำมาซึ่ง "น้ำตาสงบศึก" และการให้อภัยครั้งยิ่งใหญ่

และใน "ปัจฉิมบท" แห่งเรื่องราว "พระราชโองการสุดท้าย" จากพระอภัยมณีและสองราชินีผู้ยิ่งใหญ่ ได้นำไปสู่การละวางทุกสิ่งอย่าง และส่งต่อภารกิจให้คนรุ่นใหม่ ได้แก่ "พระยาสินสมุทร" ปกครอง "กรุงผลึก" , "พระยามังคลา" ปกครอง "กรุงลังกา" , และ "พระยาสุดสาคร" ปกครอง "กรุงการะเวก" โดยมี "ท้าวศรีสุวรรณ" เป็นที่ปรึกษา เรื่องราวปิดท้ายด้วย "บทเพลงแห่งสันติ" อันเป็นเสียงสุดท้ายจากปี่แก้ว ที่สะท้อนถึงการหลุดพ้นจากบ่วงกรรมทั้งหมด และสัจธรรมที่ว่า "ชัยชนะที่ยิ่งใหญ่ที่สุด... คือการเอาชนะใจของตนเอง"

"มหากาพย์พระอภัยมณี ฉบับวรรณกรรมร้อยแก้ว" โดย คีตสาคร จึงมิใช่เพียงการนำเสนอเรื่องราวเก่าแก่ขึ้นใหม่ หากแต่คือการเชิญชวนให้ผู้อ่านได้สัมผัสแก่นแท้แห่งชีวิต ปัญญา และความงดงามของวรรณคดีไทยอันเป็นอมตะ ที่ยังคงสะท้อนความจริงของโลกและใจมนุษย์ได้อย่างไม่เสื่อมคลาย... ตลอดไป.