My one and only ยังคงเป็นเธอคนเดียว

"ภีมจำลัลได้ไหม"

"ผมว่าเราไม่เคยรู้จักกันนะครับ อีกอย่างตอนนี้ผมเป็นเจ้านาย ในฐานะของเจ้านาย ผมอยากเตือนว่าอย่าเรียกชื่อผมด้วยความสนิทสนมแบบนี้อีก พนักงานคนอื่นอาจจะเข้าใจผิดได้ ผมไม่อยากเสียหายเพราะผู้หญิงแบบคุณ"

"..." 

ลัลณ์ลลินมีอีกหลายสิ่งหลายอย่างที่อยากจะเอ่ยกับเขา แต่เมื่อได้ฟังคำตอบของเขาแล้ว เธอก็หาเสียงของตัวเองไม่เจอ 

มันจุกจนพูดอะไรไม่ออกเลยภีม ลัลณ์ลลินคิดในใจ ตอนนี้เธอได้แต่เพียงเงยหน้ามองเขา พยายามกลั้นน้ำตาที่เหมือนจะไหลออกมาอยู่รอมร่อ เพื่อไม่ให้เขาเห็นแต่มันยากเหลือเกิน

เขาเดินผ่านเธอไปแล้ว ความกล้าที่เธอรวบรวมมานั้นถูกเมินเฉยอย่างไม่ใยดี ความหวังเล็ก ๆ ที่ว่าเขาจะพอจำเธอได้นั้นถูกทำลายไปแล้ว คำตอบที่ได้รับจากผู้ชายที่เธอรักปิดกั้นโอกาสที่เธออยากจะพูดกับเขา 

"ตอนนั้นลัลขอโทษ"

_________________________________________________________


"ดิฉันได้ยื่นใบลาออกไปแล้วนะคะ เมื่ออาทิตย์ก่อน"

"ผมไม่อนุมัติ"

"คุณภีมคะ มีเหตุผลหน่อยได้ไหม คุณจะมาแกล้งฉันแบบนี้ไม่ได้นะ" ลัลณ์ลลินพูดเสียงดังขึ้นกว่าเสียงปกติของเธอเล็กน้อย เงยหน้าจ้องตากับภีมพัฒน์อย่างไม่เกรงกลัว

"ผมแกล้งอะไรคุณ?"

"ก็คุณไม่ให้ฉันลาออก"

"เหตุผลการลาออกของคุณมันฟังไม่ขึ้น! ทำไมที่นี่ให้เงินเดือนคุณน้อยไปเหรอ บอกผมสิ ผมจะเพิ่มให้คุณเอง อยากได้เท่าไหร่ หรือไม่อยากทำงานตำแหน่งนี้อยากทำงานแบบไหนผมหาให้คุณทำได้ แค่บอกผมสิ ผมจัดการให้ได้อยู่แล้ว แต่ผมยืนยันว่าไม่ให้ลาออกเด็ดขาด" พูดตอบคำถามด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดไม่พอใจอย่างมาก

หญิงสาวทำเขาหัวเสียเพราะใบลาออกบ้า ๆ นั่น เธอกล้ายื่นมันมาต่อหน้าเขาได้ยังไง

"ไม่ใช่เหตุผลพวกนั้นหรอกค่ะ"

ลัลณ์ลลินพูดไม่ได้ เธอจะบอกเหตุผลที่เธอตัดสินใจลาออกไม่ได้เด็ดขาด หากเธอยังอยู่ใกล้เขาแบบนี้ เห็นหน้าเขาเกือบทุกวัน เห็นเขากับธิธารินต่อไปอีกเพียงแค่วันเดียว เธอคงไม่สามารถจะใช้ชีวิตไม่ให้จิตใจว้าวุ่นถึงเรื่องของเขาได้ เธออยากอยู่ใกล้เขาเพราะการเห็นเขามันคือความสุขไม่กี่อย่างในชีวิตของเธอ แต่ขณะเดียวกันการอยู่ใกล้เขามันทำให้เธอเจ็บปวดเกินไปและการมีเธออยู่ เธอรู้ว่ามันทำให้เขาไม่มีความสุข เธอเห็นแก่ตัวมานานเกินไปแล้ว บางมีมันอาจถึงเวลาแล้วที่เธอจะตัดใจและไปเสียที

มันเป็นความตั้งใจของเธออยู่แล้ว

เวลาล่วงเลยไปเกือบห้านาทีไม่มีใครเอ่ยคำพูดใด ๆ ออกมาทำให้ภายในห้องเงียบสงัดได้ยินเพียงเสียงของเครื่องปรับอากาศที่กำลังทำงานและเสียงลมหายใจของคนทั้งสองที่ก่อนหน้านี้ยืนเถียงกันอย่างไม่มีใครยอมใคร ลัลณ์ลลินไม่ยอมพูดอะไรออกมาอีกเอาแต่ก้มหน้ามองพื้นสงบสติอารมณ์ของตัวเอง เตรียมจะหันหลังเพื่อเดินออกจากห้องนี้ไปแต่คำพูดของภีมพัฒน์ที่ดังขึ้นทำขาของเธอที่กำลังเดินต้องหยุดชะงักไม่สามารถก้าวเท้าเดินต่อไปได้

"ลัลจะทิ้งภีมไปเหมือนเมื่อหกปีก่อนอีกแล้วเหรอ"