พุทโธ ธัมโม สังโฆ โอ้ความรักตัวใหญ่จัง

เธอไม่รู้ว่าใครคือพ่อของลูก เขาไม่เคยลืมผู้หญิงเผลอตัวกระทำย่ำยีโดยไร้สติ เมื่อความจริงเปิดเผยว่าเด็กในท้องคือ "ลูกของเขา" เขาจึงไม่รอช้าที่จะดูแลเธอทุกลมหายใจ

"เพราะบางครั้ง...คนที่ใช่ที่สุด อาจปรากฏในคืนที่มืดมิดที่สุด"

บางฉากบางตอน

"ฉันไม่เคยคิดเลยว่าชีวิตหนึ่งของคนเราจะเปลี่ยนได้แค่เพราะอีกชีวิตหนึ่งเข้ามา" พุทธธรรมสูดลมหายใจเบาๆ ก่อนจะพูดขึ้นโดยสายตายังจับจ้องจันทร์นวลผ่อง

ใบเตยเหลือบตามองใบหน้าคมเข้มเงียบๆ เข้าใจว่าเขาหมายถึงลูกในท้อง

"คุณรักเขามากเลยใช่ไหมคะ" เธอถามพร้อมกับลูบหน้าท้องเบาๆ และเหมือนเด็กน้องก็ตอบรับโดยการดิ้นเบาๆ ให้คนเป็นแม่แบบเธอรู้สึกได้

"รักมาก" เขาบอกด้วยน้ำเสียงเข้มแข็ง

"ฉันก็ดีใจที่เขาโชคดี มีพ่อที่รักมากขนาดนี้" เธอก้มหน้ายิ้มเล็กน้อย แต่แววตาซ่อนความเศร้าเอาไว้

"ลูกก็โชคดีที่มีแม่อย่างเธอ" พุทธธรรมเงียบไปชั่วอึดใจ ก่อนจะหันมามอง ดวงตาสุขสกาวแข่งกับแสงจันทร์ แสงดาวแต่กับมีรอยเศร้าหมองเจืออยู่ในแววตาเอ่ยพูดเสียงทุ้มต่ำแต่หนักแน่นจริงใจ

"และฉันก็โชคดีที่ได้มีเธอเป็นแม่ของลูก" ใบเตยเม้มปากแน่นหัวใจเต้นผิดจังหวะเมื่อเขาก้าวเข้ามาประชิดรวบเอวบางเอาไว้ในอ้อมแขนกว้าง และเขาก็เอ่ยคำที่ทำให้หัวใจสั่นสะท้าน คำพูดนั้นไม่ใช่คำว่ารัก แต่มันลึกซึ้งเกินกว่าคำว่ารักใดๆ

"คุณก็แค่รู้สึกผิด" เธอเอ่ยเสียงสั่นเทา ก้มหน้าหลบตานกเหยี่ยวที่มองมาด้วยสายตาเฉียบแหลมเหมือนจะกลืนกินแทน ใบหน้าร้อนผ่าวแดงก่ำด้วยอาการประหม่าตื่นเต้น

"ใช่ฉันรู้สึกผิด เวลาที่เธอนอนไม่สบายเพราะปวดหลังจากการอุ้มท้องลูกของฉัน รู้สึกผิดเวลาที่เธอแพ้ท้องฉันแพ้แทนเธอไม่ได้ สิ่งที่ฉันไม่เคยรู้สึกผิดเลยคือการพาเธอมาบ้านหลังนี้ และอยู่ข้างเธอทุกวันแบบนี้" พุทธธรรมรวบเอวแนบชิดมากขึ้น เขายกมือขึ้นแตะที่หน้าท้องโค้งนูนเบาๆ แววตาและคำพูดสื่อความหมาย

"คือคุณพุทธ" เธอครางเรียกชื่อด้วยความตื้นตัน คนท้องเจ้าน้ำตาไม่สามารถกลั้นน้ำตาเอาไว้ได้ น้ำใสๆ คลอขึ้นในดวงตา เธอก้มหน้าลงให้น้ำตาค่อยๆ ไหลอาบแก้วเนียนของตน หัวใจดวงน้อยเหมือนจะหลุดออกจากอก

"ฉันไม่เก่งเรื่องพูดหวานแต่ทุกสิ่งที่ฉันทำ ตั้งแต่ตื่นนอนจนหลับตามันมีเธออยู่ในนั้นหมดแล้ว" พุทธธรรมเอื้อมมือเชยคางเรียวขึ้น ตาแกร่งสบตาสื่อคำรักออกมา นิ้วเรียวก็เกลี่ยน้ำตาออกให้อย่างแผ่วเบาราวกับขนนก

"ถ้าสิ่งที่คุณทำทั้งหมด ฉันกับลูกก็ขอรับไว้ทั้งใจเลยค่ะ" เธอสะอึกตัวสั่นสะท้าน รอยยิ้มแย้มออกมาผสมน้ำตาแต่งแต้มบนใบหน้า พุทธธรรมก็โอบกอดสองแม่ลูกเอาไว้แน่น เขาพร้อมจะปกป้องเธอกับลูกอย่างดีที่สุด