ม่านรักร้าวลึก

“พาย น้ำคิดถึงพายมากเลยรู้ไหม”
พระพายผลักร่างของคนตรงหน้าที่พยายามจะเข้ามากอดเขาอย่างนึกรังเกียจ ดวงตาคู่คมมองวารินทร์ด้วยความโกรธแค้นจนแทบจะลุกเป็นไฟ เขารู้สึกเหมือนถูกย้อนเวลากลับไปในวันเผาศพของรินธาร วันที่เขาพยายามบอกทุกคนว่าคนที่ตายคือรินธารไม่ใช่วารินทร์
แต่…ไม่มีใครเชื่อ
หญิงสาวในชุดที่ค่อนข้างเรียบร้อย คลี่ยิ้มบางๆ อย่างเป็นธรรมชาติราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“อย่าเอาชื่อน้ำมาใช้กับฉัน เพราะเธอไม่ใช่ ไม่มีวันใช่” เสียงของพระพายสั่นสะท้านไปด้วยความโมโห จนแทบควบคุมตัวเองไม่อยู่ ฟันของเขาขบกันแน่นจนกรามขึ้นเป็นสัน
“พาย จำแหวนวงนี้ไม่ได้เหรอ แหวนที่พายสวมให้น้ำในวันเกิดไง ลืมสัญญาของเราไปแล้วเหรอ สัญญาว่าเราจะแต่งงานกัน”
“พี่พาย เกิดอะไรขึ้นเหรอคะ” เหมือนฝันที่เห็นเหตุการณ์อยู่ในรถ ก็รีบเปิดประตูลงมา แล้วเดินมาหาคนรักด้วยความเป็นห่วง เนื่องจากสีหน้าของพี่พายไม่ค่อยสู้ดีนัก จนกระทั่งได้เห็นใบหน้าของผู้หญิงที่ยืนคุยอยู่กับคนรัก เธอจำได้เพราะพี่พายเคยเล่าและให้ดูรูปผู้หญิงที่เป็นอดีตคนรัก และยังคงอยู่ในหัวใจไม่เคยเลือนหาย
“ผู้หญิงคนนี้เป็นใคร พายนอกใจน้ำเหรอ ไหนพายสัญญาว่าเราจะแต่งงานกันไง”
“ถ้าคุณป่วย ก็ควรไปพบแพทย์นะคะ” เหมือนฝันพูดใส่ผู้หญิงตรงหน้าอย่างไม่จำเป็นต้องให้เกียรติ ไม่ว่าใครก็ตามที่ทำให้คนรักของเธอเป็นทุกข์ คนนั้นก็เป็นศัตรูของเธอเหมือนกัน “พี่พายเราไปกันเถอะค่ะ ออกช้าเดี๋ยวรถจะติด” จับมือคนรักและบีบเบาๆ เพื่อบอกให้รู้ว่าเธออยู่ข้างๆ ก่อนจะออกแรงดึงให้พี่พายเดินตามไปที่รถ
“พายต้องเป็นของฉันคนเดียว ใครที่ขวางทางฉัน มันต้องตาย”