หมอหัตถ์เทวะ ของท่านอ๋องมัจจุราช

ชาติก่อนมีแต่คนชื่นชม ชาตินี้เจอแต่คนเกลียดชัง ท่านอ๋องผู้นั้นก็ช่างโหดเหี้ยม จนเกือบฆ่านางตาย แต่เพราะความเป็นหมอที่ต้องช่วยคน ทำให้เขาที่เคยเกลียด ดูถูก หันมาสนใจ เฝ้าตามติด และหึงหวงนางโดยไม่รู้ตัว

"เจ้ารู้ตัวหรือไม่ว่า กำลังพูดอยู่กับใคร"

"ท่านอ๋องเมืองหลิงโจว องค์ชายเจ็ดแห่งแคว้นเฉิน จวินซานเฉิน

แล้วอย่างไร ท่านยังไม่รู้ว่าตัวเองเป็นใครงั้นหรือ ถึงได้ถามคนอื่น"

"เจ้าควรกลับไปเมืองหลวงทันที ถ้าไม่อยากตายเพราะถูกข้าสั่งลงโทษโบย ให้ตายคาค่ายทหารแห่งนี้!"

"เอะอะก็สั่งลงโทษ พวกชอบวางอำนาจ คิดว่าใหญ่มาจากไหน"

จวินซานเฉินที่โกรธจัด เดินมาบีบรัดต้นคอระหงตรงหน้า แรงบีบแม้จะไม่ทำให้นางขาดอากาศหายใจ แต่ก็ทำให้ตกใจ

"ฟ่านถิงเฟย เจ้าอย่าคิดว่ามีราชโองการแล้ว ข้าจะไม่กล้าฆ่าเจ้านะ

ก็แค่แมลงตัวหนึ่งที่บินเข้ามาในค่าย หากกล้าทำความวุ่นวายละก็ ข้า"

นางใช้มือบีบรัดไปที่ข้อมือของอีกฝ่าย กระชับให้แน่นกว่าเดิมอย่างท้าทาย

"เช่นนั้นก็ลงมือ ฆ่าข้าเสียเลยสิท่านอ๋อง ในเมื่อตอนนี้ ก็ไม่มีใครอยู่มิใช่หรือ"

"อย่าได้ท้าทายความอดทนของข้า...."

"ข้ารู้ว่าที่นี่ ท่านเป็นใหญ่ที่สุด มีอำนาจมากล้นจนเฮือก!"

"ลองพูดอีกคำสิ แล้วจะรู้ว่า ข้ากล้าฆ่าเจ้าหรือไม่"