ลวงแค้นรักแสนร้าย

ภาคินก็ยืนมองออกไปนอกหน้าต่าง สายตาเหม่อมองไปยังผืนน้ำเบื้องหน้า รอยยิ้มจางๆ ปรากฏขึ้นที่มุมปากของเขา รอยยิ้มที่เต็มไปด้วยแผนการอันดำมืดที่กำลังจะเริ่มต้นขึ้น การที่แพรวไหมเข้ามาอยู่ในบ้านหลังนี้ ยิ่งทำให้แผนการแก้แค้นของเขาง่ายขึ้นไปอีกหลายเท่าตัว

"อาหารอร่อยไหมครับ" ภาคินถามด้วยรอยยิ้มบางๆ ที่ดูเป็นมิตรอย่างผิดปกติ

"อร่อยมากค่ะ" แพรวไหมตอบ พลางจิบน้ำที่ภาคินรินให้

ไม่นานนัก เปลือกตาของแพรวไหมก็เริ่มหนักอึ้ง ร่างกายอ่อนแรงลงอย่างรวดเร็ว

"คุณภาคิน... ฉันรู้สึก... ง่วงจังเลยค่ะ..." แพรวไหมพึมพำเสียงแผ่ว ก่อนที่ศีรษะจะฟุบลงกับโต๊ะ และหมดสติไปในที่สุด

ภาคินมองร่างของแพรวไหมที่หลับใหลด้วยสายตาที่เย็นชา ไม่มีแววลังเลหรือสงสาร เขาจัดการจ่ายเงินค่าอาหารอย่างรวดเร็ว ก่อนจะอุ้มร่างของแพรวไหมขึ้นรถยนต์อย่างเบามือ แล้วขับออกไปจากแพริมน้ำ มุ่งหน้าสู่จุดหมายปลายทางที่เขาได้เตรียมไว้

ภาคินยืนมองแพรวไหมที่ยังคงหลับใหลอยู่บนเตียง ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความเคียดแค้นและความเจ็บปวดที่สั่งสมมานาน "... นี่คือสิ่งที่เธอต้องชดใช้!" เขาพึมพำเสียงต่ำ ก่อนจะเดินออกจากห้อง ปล่อยให้แพรวไหมอยู่เพียงลำพังในความมืดมิดและเงียบงัน