นางร้ายผู้พ่ายแพ้

นางร้ายที่พ่ายแพ้ยับเยินหอบเอาร่างกายทรุดโทรมและหัวใจอาบเลือดตกต่ำสู่ชนบทไกลโพ้น แต่ถึงจะบอบช้ำเพียงใดแต่นางก็ยอมรับมันได้แล้ว ไม่ดิ้นรนไขว่คว้าสิ่งที่ไม่ได้เลือกนางตั้งแต่แรกแล้ว กัดฟันลืมรักให้สิ้น ใช้ชีวิตที่ใครๆ ต่างก็เรียกว่าจุดตกต่ำในชีวิตอย่างยินยอมโดยดี


เพียงนึกเสียดายที่ตอนนั้นตนไม่ได้มองเขาให้มากหน่อย มาถึงตอนนี้ก็ได้แต่คิดไปเองฝ่ายเดียวแล้ว

นางเป็นคู่หมั้นของเขามาตั้งแต่เกิด ตอนยังเล็กเขาจับมือนางเขียนชื่อเขา ลายมือของนางมีแต่เงาของเขา เรียนรู้การเป็นภรรยาของเขามาทั้งชีวิต จนกระทั่งเขาพบกับความรักอันอ่อนหวานงดงาม นางควรใจกว้างดุจแม่น้ำต้อนรับหญิงผู้นั้นดั่งน้องสาว แต่นางพบว่าการทำเช่นนั้นยากเกินไป

ระหว่างนางกับเขาคือความเหมาะสม คือความเป็นไปอันธรรมดาที่สังคมกำหนด แต่คนผู้นั้นได้พบกับความรักอันอ่อนหวานเข้าจึงได้มองความเหมาะสมนี้เป็นความขมขื่นชนิดหนึ่ง ตัวนางที่เฝ้ามองเขาค่อยๆ ทิ้งหนทางอันราบเรียบแต่ไร้สีสันไปสู่เส้นทางขรุขระแต่มีชีวิตชีวา ท้ายที่สุดนางถูกทิ้งไว้เบื้องหลังกับเส้นทางว่างเปล่า สูงส่งเงียบงัน สุดท้ายนางก็เพียงเสียดายที่เขาเองสามารถพบใครสักคนที่สามารถรักจนละทิ้งทุกอย่างได้ อิจฉาที่เขามีทางเลือกให้เลือก เลือกที่จะรักก็ได้ เลือกที่จะทิ้งอะไรก็ได้