กานดา... รักนี้มีเพียงเธอ

ในห้องนอนเล็ก ๆ ครูกานดานั่งอยู่บนเตียง กับเด็กชายตัวน้อย แทนไทย ที่วันนี้ขอมานอนด้วยอีกคืน ด้วยเหตุผลว่า "ฝนตกแล้วฟ้ามันน่ากลัว"

ไม่นานนัก ประตูห้องก็เปิดออกช้า ๆ แดนดินเดินเข้ามาพร้อมกับเทียนไขเล่มใหญ่ในมือ แสงสีส้มอ่อนสาดเงาทอดยาวบนพื้นห้อง

"สงสัยคืนนี้ไฟคงดับทั้งคืน... คุณครูกลัวมั้ยครับ" เขาถามเสียงนุ่ม

กานดาส่ายหน้าน้อย ๆ ยิ้มจาง ๆ "ไม่ค่ะ"

แดนดินวางเทียนไขไว้บนหัวเตียง แต่แทนที่จะเดินกลับห้องของตัวเองเหมือนที่ควรจะเป็น เขากลับลากเก้าอี้เข้ามานั่งข้างเตียง... เหมือนเมื่อคืน

"แต่ผมกลัว... ขอนั่งด้วยคนได้ไหม" เขาว่าเสียงเรียบ แต่แววตาดูเจ้าเล่ห์นิด ๆ

แทนไทยหัวเราะคิกคัก แล้วโผมากอดครูแน่น "แทนก็กลัวครับ!"

กานดาหัวเราะออกมาน้อย ๆ ลูบหัวเด็กชายเบา ๆ ก่อนจะหันไปถามอีกคนที่ควรจะเป็นผู้ใหญ่

"เด็กกลัว... ครูพอเข้าใจค่ะ แต่ผู้ใหญ่กลัวนี่คืออะไรเหรอคะ คุณดิน"

แดนดินหันมายิ้มบาง ๆ ก่อนตอบเรียบ ๆ

"ก็ผมกลัวจริง ๆ ครับครูู"

แต่ใบหน้าสบาย ๆ บนเก้าอี้นั่นไม่ได้ดูเหมือนคนกลัวเลยสักนิด

เสียงฟ้าร้องฟาดเปรี้ยงสนั่นสะท้านบ้าน พาให้หัวใจทั้งสามคนสะดุ้งวูบ!

กานดาเผลอหลับตาปี๋โดยอัตโนมัติ และก่อนที่เธอจะทันตั้งสติ แดนดินก็กระโจนขึ้นมาบนเตียงแล้วดึงทั้งครูและลูกชายมากอดแน่น

"โอ๊ย! คุณดิน!" กานดาร้องเบา ๆ ทั้งตกใจทั้งเขิน

"ก็ฟ้าร้อง... ผมตกใจ" เขาตอบพลางยิ้มกว้าง ทั้งที่แขนยังโอบเธอไว้แน่น

แทนไทยหัวเราะเสียงใสอยู่ตรงกลาง พยายามจะเบียดเข้ามาแทรกระหว่างพ่อกับครู "กอดแทนด้วย! แทนก็กลัว!"