โชคดี ที่วันนี้ฉันมีเธอ

ภูผากับติรยารู้จักกันมานานแล้ว
ครั้งแรกที่รู้จักกัน ตอนนั้นเธอหงุดหงิดที่เขาแย่งโต๊ะตรงหลังห้องเรียนที่ควรเป็นของเธอไป
ครั้งที่สอง เธอยิ่งไม่พอใจที่มีผู้หญิงนมโตมาคอยประกบเหมือนจะสิงเขาอยู่รอมร่อ
ส่วนครั้งที่สาม...
ย้อนกลับไปที่ครั้งที่สองก่อน เพราะครั้งนั้นมันทำให้เธอรู้สึกตัวว่าตนไม่ได้มองภูผาในฐานะคู่กัดมาตั้งแต่แรกแล้ว
และครั้งที่สามเมื่อพวกเธอกลับมาเจอกันอีกครั้ง...ดูเหมือนว่าเขาเองก็ไม่ได้มองเธอเป็นคู่กัดหรือเพื่อนร่วมห้องตัวปัญหามาตั้งแต่แรกแล้วเหมือนกัน
/////
"อยู่นิ่งๆ"
"เธอจะเล่นอะไรอีก"
คำถามของเขาแหบห้าว พอเห็นรอยยิ้มบนปากนุ่ม ชายหนุ่มก็ขมวดคิ้วแล้วเอ่ยอีกว่า
"ไหนเมื่อคืนเธอบอกว่าไม่อยากทำแล้ว"
"นั่นก็ส่วนของเมื่อคืน ส่วนตอนนี้"
มือเล็กออกแรงกดที่ข้อมือหนาเมื่อชายหนุ่มทำท่าจะเคลื่อนไหว
"นายห้ามขยับ ให้ฉันสำรวจหน่อยว่าของของฉันมันยังสมบูรณ์อยู่ไหมหลังจากที่ฉันไม่ได้เจอมันมาสองเดือนแล้ว"
พอเห็นว่าเขายอมอยู่นิ่งๆ แล้ว มือเล็กก็เริ่มสำรวจภูผาตั้งแต่เส้นผมสั้นที่ยุ่งเหยิงและไล่ลงต่ำไปยังหน้าผากกว้าง คิ้ว และส่วนอื่นๆ บนใบหน้าคมคาย
ลำคอแกร่งเกร็งเครียดเมื่อหญิงสาวจงใจลากเล็บไปยังลูกกระเดือก พอมันเลื่อนไปยังรอยสักตรงไหล่กำยำมือหนาก็กำแน่นเพื่ออดทน
เพราะถ้าเขาเคลื่อนไหว เรื่องที่เธอทำอยู่ตอนนี้คงยุติลงแน่
"ไหนขอฉันดูข้างล่างหน่อยซิ"
หญิงสาวเอ่ยพึมพำ มือนุ่มก็ทาบกับท้องแกร่งที่ตอนนี้มันเกร็งเครียดเพราะความคาดหวัง ท่าทางของเขาทำให้มุมปากของเธอยกยิ้มถือดี นิ้วก็เกี่ยวและดึงผ้าห่มทิ้งไปด้านข้าง
"ดูเหมือนว่ามันจะยังสมบูรณ์ดี"
"..."
"ถ้างั้น"
"ตาว"
น้ำเสียงเอาเรื่องของเขาทำให้หญิงสาวหลุดหัวเราะออกมาเสียงดัง
"เรียกทำไม"
"..."
"เพิ่งจำได้แล้วเหรอว่าเมียนายชื่ออะไร"
"..."
"ไอ้คำพูดว่าค่อยมาเห่อทีหลังพวกนั้นนายยังจำได้ไหม"
"จำได้"
"ตอนนี้จะพูดแบบนั้นอยู่อีกรึเปล่า"
ชายหนุ่มมองหญิงสาวด้วยแววตาดุดันแบบที่เธอไม่เคยกลัว ครู่ต่อมาเขาก็ขบฟันแล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงแหบต่ำว่า
"ไม่พูดแล้ว"
"แบบนี้ค่อยฟังเข้าหูหน่อย"