สตรีผู้มีดวงตาสีม่วง

ชีวิตแสนอาภัพของเด็กผู้หนึ่ง ที่ตั้งแต่พ่อแม่จากไป ชีวิตของนางก็ไร้ซึ่งแสงสว่างในชีวิตอีก
แต่เมื่อเด็กน้อยได้เจอกับเจ้าของเสียงหนึ่งเข้า ครั้งแรกที่เจอกัน เจ้าของเสียงปริศนานั่นก็มาเพื่อเตือนภัยร้ายนาง
นางกำลังหลอกเจ้าอยู่ หากตามไป นางจะพาเจ้าไปขาย เสียงนั่นฟังดูกระวนกระวายใจ แต่มีหรือที่คนฟังจะเก็บมาใส่ใจ กระทั่งในตอนที่มีเสียงบ่นดังขึ้นตามหลัง...
นี่เจ้าเป็นคนเห็นแก่กินตั้งแต่เมื่อไหร่กัน!
เพราะไม่เข้าใจว่าทำไมคนผู้นั้นถึงได้เอ่ยน้ำเสียงคล้ายโกรธผู้ใดมา ทำให้ซินเหยียนเริ่มสนใจเสียงปริศนานั้นขึ้นมามากกว่าเก่า เมื่อเปิดใจคุยกัน ความสนิทสนมก็ย่อมตามมาด้วยเช่นกัน
'เหยียนเออร์อันใดของเจ้ากัน! สนิทสนมกับเจ้าแล้วหรือไง! ถึงได้มาเรียกชื่อของเจ้าเช่นนี้! หึ!!'
น้ำเสียงห้วนติดไม่พอใจของโจวเผิง ก็นับว่าเป็นสิ่งเดียว ที่เข้ามาเปลี่ยนโลกอันมืดมิดของซินเหยียนให้เริ่มมีสีสันขึ้นมา แล้วนางก็ชอบฟังมันทุกครั้งเช่นกัน จนอยากกวนน้ำโหให้ขุ่นอยู่ตลอดเวลาด้วยซ้ำไป
"จนถึงตอนนี้ข้าก็ยังไม่รู้ว่าทำอันใดให้เจ้าไม่พอใจ แต่ที่ข้าเคยบอกกับเจ้าว่าชอบเห็นตอนที่เจ้าหงุดหงิดนั้น ข้าไม่เคยพูดเล่น" ซินเหยียนบอกสิ่งที่อยู่ในใจของตนออกไปทั้งหมด
ข้าไม่เข้าใจ ทั้งที่ข้าก็ไม่ได้ตั้งใจมีอารมณ์ฉุนเฉียวให้เจ้าได้เห็นเลยแท้ ๆ แต่เหตุใดมันถึงทำให้เจ้าชอบได้กัน
แต่เดี๋ยวนะ!
คงไม่ใช่ว่านาง
เจ้าคงไม่ได้หัวกระทบกระเทือนตอนที่รถม้าเหยียบหินไปแล้วหรอกนะ
"คิกคิก" คนงามหัวเราะพอใจ ที่เคยบอกว่านางชอบเสียงบ่นของโจวเผิงนั้นไม่เกินจริง จนถึงตอนนี้มันก็ยังเป็นสิ่งเดียวบนโลก ที่ทำให้นางมีความสุขได้