สุดปลายด้ายแดงคือเจ้านายที่เคารพ

ปองศักดิ์เป็นพ่อหม้ายวัยกลางคน มีความสามาถพิเศษที่ไม่รู้ว่ามีได้อย่างไรคือการมองเห็นด้ายแดงมาตั้งแต่เด็ก เขากะจะใช้ชีวิตโสดไปจนแก่แท้ ๆ แต่ดันมาเจอเนื้อคู่ตอนอายุสี่สิบเก้าปีแบบไม่ทันตั้งตัวเสียอย่างนั้น แถมอีกฝ่ายยังเป็นหนุ่มไฮโซชีวิตโก้หรู ฐานะต่างกับเขาราวฟ้ากับเหว แถมพวกเขายังเป็นผู้ชายกันทั้งคู่อีก

ลุงปองที่เปรียบตัวเองเป็นหมาวัดจึงไม่คิดจะเด็ดดอกฟ้าอย่างคุณเจย์เลอร์มาไว้ในมือ เพียงตั้งใจจะทำหน้าที่คนขับรถไปวันๆ จนกว่าจะเกษียณและ (หวัง) ให้ด้ายแดงมันขาดไปเองในสักวัน

ทว่าจ้านายหนุ่มเหมือนจะไม่คิดอย่างนั้น เพราะทั้งความใจดีอันเกินขอบเขตที่มีให้คนขับรถประจำตัว ทั้งสีของด้ายแดงของพวกเขาที่เข้มขึ้นเรื่อยๆ ทุกวัน และยังมีการกระทำอีกสารพัดที่ชวนให้คิดระแวงสงสัย


อย่างเช่นว่า


"ผมให้ครับ"

เอาอีกละเว้ยไอ้หนุ่มนี่ มันเปย์กูอีกแล้ว

"แหมคุณเจย์ครับ เรื่องแค่นี้เอง ไม่เป็นไรหรอกครับ"

เจย์เลอร์สบดวงตาสองชั้นที่มีตีนกาให้เห็นอย่างแน่วแน่ "แต่ผมตั้งใจซื้อให้พี่เลยนะครับ"