ฉันจะฝันถึงเธอ

"ฉันยอมที่จะใช้ชีวิตอยู่อย่างโดดเดี่ยวเพียงแต่ขอให้ฉันได้ฝันถึงคุณบ้างนะคะ อย่างน้อยก็เพื่อคลายความคิดถึงที่ฉันมีต่อคุณไปได้บ้าง..."

บางช่วงบางตอน

โต๊ะหินอ่อนที่ประจำของพราวพราย จอยจอยซ์และแดนนี่หลังจากรับประทานอาหารเสร็จ ทั้งสามคนก็พากันมานั่งพักพูดคุยเล่นเหมือนอย่างเคย

"ฉันบอกแกแล้วยัยพราย ว่าให้บอกต้นไม้ว่าแกชอบมัน" แดนนี่เอ่ยขึ้น

"จะบ้าเหรอ ฉันไม่ได้ชอบ" พราวพรายรีบปฏิเสธ

"ถ้าไม่ได้ชอบแล้วจะมานั่งหงอยอยู่อย่างนี้เหรอ" จอยจอยซ์เอ่ยสมทบ

"นี่ ต่อให้ฉันชอบจริงๆ บอกไปก็ไม่มีประโยชน์" เด็กสาวพูดขึ้นอย่างติดรำคาญ

"รู้ได้ยังไง ต้นไม้มันอาจจะชอบแกก็ได้" แดนนี่เอ่ย

"รู้สิ" พราวพรายเอ่ย เมื่อนึกเปรียบเทียบช่วงที่ผ่านมาตลอดระยะเวลาที่ต้นไม้อยู่กับเธอ และเวลาที่ต้นไม้อยู่กับลิลลี่ ก่อนจะพูดยกตัวอย่างให้เพื่อนๆ เข้าใจเหมือนๆ เธอ

"พวกแกจำตอน ม.๔ ที่ต้นไม้กลับไปเล่นดนตรีได้มั้ย ตอนนั้นต้นไม้พูดติดตลกว่าที่ยอมกลับไปเพราะคุณครูบอกว่าต้นไม้ดูดีที่สุดตอนเล่นดนตรีกับร้องเพลง ประโยคนั้นน่ะไม่ใช่คุณครูหรอกที่พูดแต่เป็นลิลลี่ต่างหาก"

"แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเรื่องที่แกชอบต้นไม้"

"เกี่ยวสิ เกี่ยวมากๆ ด้วย เพราะประโยคนั้นฉันก็เคยพูดกับต้นไม้ไปแล้ว แต่ตอนที่ฉันพูดมันไม่ได้ไปสะดุดใจหรือสำคัญพอให้ต้นไม้เลือกที่จะกลับไปเล่นดนตรีอีกครั้ง เหมือนอย่างตอนที่ลิลลี่พูด เพียงแค่นี้ก็รู้แล้วว่าใครสำคัญ ใครที่อยู่ในใจเขา" พราวพรายพูดจบพลางหันไปมองเพื่อนทั้งสอง ทั้งจอยจอยซ์และแดนนี่ต่างโผล่เข้ามาโอบกอดเธอ



ความในใจของนักเขียน

นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายที่ผู้เขียนพยายามที่จะเขียนให้จบหลังจากที่ห่างหายจากการเขียนมานาน และเป็นจุดเริ่มต้นในการมีไฟที่จะกลับมาพยายามฝึกฝนในการเขียนนิยายอีกครั้ง และเป็นนิยายเรื่องแรกที่ลองทำ E-book อาจจะตะกุกตะกักไปบ้างต้องขออภัยล่วงหน้า และนิยายเรื่องนี้แต่งขึ้นจากจินตนาการของตัวผู้เขียน บุคคล และสถานที่ล้วนไม่ได้มีอยู่จริงทั้งสิ้น สุดท้ายนี้ก็ขอขอบคุณทุกๆ ท่านที่เข้ามาอ่านและสนับสนุน ขอให้มีความสุขและหวังว่าทุกคนจะช่วยติดตามและเป็นกำลังใจให้ดอกหญ้าดอกนี้ได้เติบโตไปเรื่อยๆ นะคะ_/|\_(ᴗ)