ตรวนเสน่หาภาคินทร์

-กาฝาก-
@สถานีตำตรวจ
"ออกมาได้แล้วครับ มีคนมาประกันตัวแล้ว"
เสียงพูดของตำรวจทำให้ชายหนุ่มที่นั่งพิงผนังอยู่ในห้องขังหันมามองแล้วถอนหายใจ ก่อนจะดันตัวลุกขึ้น เมื่อตำรวจไขกุญแจ ภาคินทร์ ก็ก้าวเท้าเดินออกมาด้วยสีหน้าที่นิ่งเรียบ ใบหน้าหล่อเหลาที่ตอนนี้เต็มไปด้วยรอยฟกช้ำ
"สวัสดีครับคุณหนู นายท่านรออยู่ข้างล่างครับ" ภาคินทร์เหลือบมองลูกน้องของคนเป็นพ่อเล็กน้อย ก่อนจะเดินออกไป ชายหนุ่มสาวเท้าเดินตรงไปที่รถของคนเป็นพ่อ ท่านขจรจ้องมองลูกชายเพียงคนเดียวด้วยสายตาแข็งกร้าว
เพี้ยะ!!
เสียงฝ่ามือของท่านขจร กระทบลงบนใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยช้ำอย่างแรงทันที ที่คนเป็นลูกเดินเข้ามาถึงตัว ทำให้หน้าของภาคินทร์หันไปตามแรงตบ ชายหนุ่มยกมือขึ้นมาเช็ดมุมปากที่มีเลือดซิบ ก่อนจะหันหน้ากลับมามองคนเป็นพ่อด้วยแววตาเย็นชาและดูว่างเปล่า
"มีสักครั้งไหมที่แก่จะไม่ก่อเรื่องให้ฉันต้องมาคอยตามเก็บแบบนี้" ท่านขจรเอ่ยถามลูกชายด้วยน้ำเสียงสุขุม สายตามองลูกชายอย่างคาดโทษ
"แล้วใครบอกให้พ่อมาช่วยผม"
"ปากดี!! ฉันก็อยากรู้เหมือนกันถ้าไม่มีฉันคอยคุ้มกะลาหัวแก่ แก่จะอยู่ได้ถึงทุกวันนี้ไหม"
"หึ! ขอบคุณนะครับที่คอยคุ้มกะลาหัวผม แต่ต่อไปนี้ไม่ต้องก็ได้" ภาคินทร์บอกกับคนเป็นพ่อแล้วเปิดประตูรถเข้าไปนั่งนิ่ง ท่านขจรที่เห็นก็ได้แต่ถอนหายใจ ก่อนจะเข้าไปนั่งในรถเช่นกัน
รถหรูขับออกมาจากสถานีตำตรวจ บรรยากาศภายในรถมีแต่ความเงียบ เงียบจนได้ยินเสียงหายใจของคนสองคนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ กัน
"เดือนหน้าฉันจะส่งแก่ไปเรียนต่างประเทศเตรียมตัวด้วย" ท่านขจรเอ่ยบอกลูกชายด้วยน้ำเสียงเรียบ ภาคินทร์เหลือบมองคนเป็นพ่อเล็กน้อย
"ทำไมผมต้องไปด้วย"
"แก่ยังมีหน้ามาถามฉันเหรอ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่แก่ทำตัวเป็นนักเลง มีเรื่องกับคนอื่นไปทั่ว"
"ถ้าคนพวกนั้นไม่มาหาเรื่องผมก่อน ผมก็คงไม่ทำ"
"แก่ลืมหรือเปล่าว่าแก่เป็นลูกฉัน ยังใช้นามสกุลของฉันอยู่ ทำอะไรให้คิดถึงหน้าฉันไว้ด้วย"
"หึ! สุดท้ายพ่อก็กลัวเสียหน้า ใครมันจะไปดีเหมือนลูกกาฝากของพ่อล่ะครับ" ภาคินทร์กระตุกยิ้มมุมปากพูดประชดเอ่ยถึงบุคคลที่สาม คนที่เข้ามาทำให้ความสัมพันธ์ของเขากับคนเป็นพ่อมันแย่ลงมากกว่าเดิม
"เลิกเรียกลียาแบบนั้นได้แล้ว น้องไม่ใช่กาฝากและอีกอย่างแก่ไม่ควรเอาน้องมาเปรียบเทียบ ลียาอายุสิบห้าส่วนแก่อายุสิบเก้า แก่ควรที่จะจริงจังกับชีวิตและมีความรับผิดชอบมากกว่าน้อง"
"โอเคครับ ต่อไปนี้ผมจะจริงจังกับชีวิตให้มากขึ้น รวมถึงหน้าที่พี่ชายที่แสนดีด้วย" ภาคินทร์กัดฟันพูดเน้นประโยคสุดท้าย ก่อนจะเงียบไปตลอดทาง
@บ้านใหญ่
ภาคินทร์ลงไปจากรถแล้วเดินเข้าไปในบ้านหลังใหญ่ทันที
"ตายแล้วคินทร์ทำไมแผลเต็มหน้าขนาดนั้นลูก" คุณหญิงพรเพ็ญเดินเข้ามาเมื่อเห็นหน้าลูกชายก็ตกใจไม่น้อย
"ผมไม่เป็นไรครับ" ภาคินทร์ปัดมือคนเป็นแม่ออก เมื่อท่านพยายามเอื้อมมือไปสัมผัสแผลพวกนั้นด้วยความเป็นห่วง
"ไม่เป็นไรได้ยังไง นั่งลงก่อนเดี๋ยวแม่ไปหายามาทาให้"
"ไม่เป็นไรจริง ๆ ครับ ไม่ต้องทาอะไรทั้งนั้น"
"ไม่ได้!แผลพวกนี้มันต้องทายา ถึงจะหายไว"
"ผมบอกว่าไม่เป็นไรไงครับ!! แค่นี้ผมไม่ตายหรอก" ชายหนุ่มเผลอขึ้นเสียงใส่คนเป็นแม่ด้วยความลืมตัว ทำให้คุณหญิงพรเพ็ญถึงกับนิ่งไป ภาคินทร์มองคุณหญิงแล้วถอนหายใจ
"ผมขอโทษ"
ชายหนุ่มเอ่ยด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา แล้วสาวเท้าเดินขึ้นไปยังชั้นสองของบ้าน ระหว่างที่ภาคินทร์กำลังจะเดินไปที่ห้องของตัวเองนั้น เป็นจังหวะเดียวกันที่ประตูห้องของลียาเปิดออกมาพอดี ภาคินทร์ที่กำลังเดินอยู่หยุดชะงักเล็กน้อย สายตาคมจ้องมองมาที่ลียา ทำให้เด็กสาวที่กำลังถูกมองถึงกับกลืนน้ำลายลงคอด้วยความรู้สึกประหม่า ภาคินทร์มองลียาตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยสายตาเย็นชาเหมือนทุก ๆ ครั้งที่เขามองเธอ
"พะ..พี่ภาคินทร์" ลียาเอ่ยชื่อพี่ชายที่ยืนอยู่ สายตาเธอมองไปที่แผลบนใบหน้าหล่อด้วยความเป็นห่วงอย่างเห็นได้ชัด
"ใครเป็นพี่เธอ" น้ำเสียงเย็นชาเอ่ยขึ้น พร้อมกับทำสีหน้าเรียบนิ่ง ส่วนลียาเมื่อได้ยินแบบนั้นก็รีบขอโทษทันที
"ลียาขอโทษค่ะ" เด็กสาวรีบขอโทษเพราะกลัวว่าจะทำให้คนตรงหน้าไม่พอใจไปมากกว่านี้
"ยัยกาฝาก" ภาคินทร์ทิ้งคำพูดแทงใจดำไว้เพียงแค่นั้นแล้วก็เดินเข้าไปในห้องของตัวเอง ส่วนลียาก็ได้แต่ถอนหายใจเด็กสาวพยายามไม่คิดอะไรมากเพราะมันไม่แปลกเลยที่ภาคินทร์จะไม่ชอบเธอ ตั้งแต่ที่เธอย้ายมาอยู่ที่นี่เธอไม่เคยได้รับคำพูดดี ๆ จากเขาเลย มันกลายเป็นความเคยชินของเธอไปซะแล้ว