ยามเมื่อถึงฤกษ์รัก

ยามเมื่อถึงฤกษ์รัก


เพราะคำว่า หน้าที่ เพียงอย่างเดียว

ที่ทำให้เธอทนสามีโหดร้ายอย่างราเชนทร์ได้

ต้องกลายเป็นเมีย ต้องกลายเป็นแม่

ในขณะที่เขารักคนอื่นอยู่เต็มหัวใจ

หากไม่ใช่ผู้หญิงอย่างเธอ ใครจะทนไหวกัน

ใครต่อใครต่างพูดว่าเขาหลงเธอแล้ว

ถึงได้ลมออกหู ทุกครั้งที่มีชายอื่นเข้าใกล้ภรรยา

ซึ่งสิ่งที่เขาเป็น คนรอบข้างอาจจะมองว่า หึงหวง

ทว่าพลอยไพลินกลับเรียกมันว่า หมาหวงก้าง

และไม่มีหรอกวันที่จะได้สุขสมหวัง

มีแต่รอคอยวันที่จะหย่าขาดออกจากกัน


การแต่งงานกับคนที่ไม่ได้รัก

มันจะจบลงอย่างสวยงามได้อย่างไร



"ภาพมันฟ้องขนาดนั้น นี่ถ้าฉันยังไม่เข้ามาเจอ ไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง คงจะนัวกันมันเลยสิท่า"

"พี่คิง!" เหลือเชื่อจริงๆ พลอยไพลินมองหน้าคนที่เป็นสามีอย่างไม่เชื่อสายตา ร่างกลมกลึงพยายามดิ้นสุดกำลัง แต่ยากที่จะสู้เรี่ยวแรงของคนที่เต็มไปด้วยมัดกล้าม ท้ายที่สุดจึงทำได้แค่ปากดี "ทั้งที่ตัวเองก็เพิ่งผละจากผู้หญิงอีกคนมา มีสิทธิ์อะไรมากล่าวหาคนอื่นแบบนี้ แล้วบอกไว้เลยนะ ถ้าลินจะแรดจะร่านจริงๆ ลินไม่เอาหรอกลูกน้องพี่คิง คนอย่างลิน หาได้ดีกว่าพี่คิงด้วยซ้ำ"

"แล้วเธอมาแต่งงานกับฉันทำไม" ราเชนทร์กัดฟันถาม ความโกรธที่มีแล่นขึ้นจนถึงขีดสุด เพราะครั้งนี้เป็นผู้หญิงอีกคนที่ดูถูก มองเขาด้วยสายตาเหยียดหยาม ประหนึ่งว่าผู้ชายอย่างเขาต่ำต้อยเต็มที ทั้งกมลวรรณ ทั้งพลอยไพลิน คงไม่มีใครอยากได้เขาเป็นสามี ถ้าหากว่าไม่มีแม่คุมกะลาหัว ไม่มีสมบัติพ่วงท้าย

"ทุกอย่างมันเป็นความต้องการของผู้ใหญ่" พลอยไพลินตอบกลับหน้าตาเฉย ซึ่งเธอจะไม่พูดอย่างนี้เลย ไม่มีวันพูดแน่นอน ถ้าหากไม่ได้รับรู้ว่าเขายังติดต่อกับผู้หญิงคนนั้น "ลินแค่ทำตามเพื่อความสบายใจของป๊ากับแม่ อย่าเผลอคิดเชียวว่าลินหลงรักหรือพิศวาสคนอย่างพี่ จำเอาไว้ด้วยว่าต่อให้สามีของลินไม่ใช่พี่คิง ลินก็ยอมอยู่ดี"

ราเชนทร์ยิ้มเยาะเมื่อได้เห็นธาตุแท้ของคนตรงหน้า "จะบอกว่ากินได้ไม่เลือกเลยสินะ"



********

ฝากเรื่องใหม่ด้วยนะคะ

จบดี ไม่มีนอกใจค่ะ

(พระเอกปอดแหก ไม่กล้าทำแน่นอน)